Η παιδική ηλικία είναι πάντα συνδιασμένη στο μυαλό μου με παιδική χαρά, πολύ παιχνίδι, «μήλα», «τζαμί», κυνηγητό, κρυφτό, παρέες, παιδιά…..πολλά παιδιά!!! Δε μιλάω για τις φιλίες αργότερα στο γυμνάσιο, λύκειο, για τους κολλητούς, τους συμμαθητές, τους γείτονες…..Μιλάω για εκείνα τα παιδιά που έπαιζαν μαζί στα πάρκα, που δεν είχε πάει ποτέ ο ένας στο σπίτι του άλλου, παιδιά από κατασκηνώσεις, διακοπές, παιδιά φίλων των γονιών μας….Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στη εφηβία τα παιδιά αυτά χάνονται μεταξύ τους, επιλέγουν τους φίλους τους, ενσωματώνονται σε παρέες και γενικά φτιάχνουν τον κύκλο τους. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ξαφνικά είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ ο ένας για τον άλλον, ούτε καν χαιρετιούνται στο δρόμο όταν συναντηθούν τυχαία. Και από τις δυο πλευρές ισχύει η στάση αυτή. Λες και είναι δυνατόν να έχουν ξεχάσει τις παιδικές τους αναμνήσεις και τα πρόσωπα που έζησαν μέσα σε αυτές. Ούτε οι χαρούμενες στιγμές και η ξεγνοιασιά ξεχνιέται, ούτε και οι άνθρωποι.
Και είναι κρίμα τα παιδιά να βιώνουν την αποξένωση από τόσο νωρίς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου