Τα τραγούδια κεντάνε στον καθένα την δική τους ιστορία…..
Το παράθυρο ανοίγω
έλα απόψε εδώ για λίγο
όπως η βροχή που πέφτει
σαν τον άνεμο τον κλέφτη
έλα να σε δω
Όταν το παραθύρι σου το έχει σπάσει ο άνεμος ο κλέφτης, λες θα το κρατήσεις σφιχτά αμπαρωμένο…
Μα σαν πέσει η βροχούλα, πόσο λαχταράς να κρυφοκοιτάξεις τις στάλες που πέφτουν…και ανοίγεις μια χαραμάδα να ακούσεις το ευλογημένο κελάρυσμα….
Πότισέ με ένα δάκρυ
απ' του σύννεφου την άκρη
η καρδιά μου ζει ακόμα
σαν το διψασμένο χώμα
έλα να σε δω
Μα το παράθυρο όλο ένα και ανοίγει….και δεν σου φτάνει μόνο να είσαι θεατής….λαχταράς να τρέξεις να χορέψεις στο βρεγμένο χώμα…να σε ποτίσει το δάκρυ της γης μέχρι την ψυχή…. ..
Έλα σαν σιωπή που πιάνει
ό,τι το μυαλό δε φτάνει
σε δυο μάτια θολωμένα
μες στα όνειρα κρυμμένα
έλα να σε δω
Η σιωπή κρύβει τα πιο δυνατά αισθήματα…..βουβά παρατηρούν τα μάτια, τα χείλη…και όμως μένουν πίσω από το τζάμι….δεν τρέχουν να ζήσουν αυθόρμητα και ζωντανά την βροχή που το σώμα ήδη λούζεται…
Έλα λίγο φανερώσου
και πριν φύγει τ' όνειρό σου
μια ματιά σου άσε πίσω
το θηρίο να νικήσω
έλα να σε δω
Φανερώσου. Μίλα. Τι έχεις να χάσεις; Τι έχεις να κερδίσεις; Το θηρίο να νικήσεις….τον εαυτό σου να νικήσεις….
Έλα σαν μικρό στιχάκι
στο μικρό μου μυαλουδάκι
κι αν η πένα μου δε φτάνει
κάνε το αίμα μου μελάνι
έλα να σε δω
Ναι είναι μικρό το μυαλουδακι…και πολλές φορές χαζό και αφελή…μα η καρδιά αγνή και καθαρή…έτοιμη να δώσει και το αίμα της για να μιλήσει…να πει τι κρύβει….τι έχει να δώσει…..
Είμαι εδώ και περιμένω
καρβουνάκι αναμμένο
που αέρας το φυσάει
κι όλο για να σβήσει πάει
ωωω….
έλα να σε δω
Σαν γοργόνα του βυθού,
στον βράχο σε προσμένω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου