Άνθρωποι.....

Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας σαν συννεφάκια, χωρίς ν΄αφήσουν ή ν΄αγγίξουν κάτι μέσα μας…

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μας συγκλονίσουν με την προσωπικότητα, τις ιδέες, την ευφυΐα, το χιούμορ και γενικότερα τη στόφα τους, και πάλι όμως χωρίς να κινητοποιήσουν άλλα συναισθήματα πέραν της εκτίμησης, του θαυμασμού ή του σεβασμού…

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να κινητοποιήσουν μέσα μας μια διάθεση φροντίδας και προστασίας, χωρίς καν να μας το ζητήσουν και χωρίς εμείς οι ίδιοι να μπορούμε να τεκμηριώσουμε τη διάθεσή μας αυτή…

Υπάρχουν άνθρωποι, που με έναν, φαινομενικά τουλάχιστον, ανεξήγητο τρόπο κινητοποιούν μια λιγότερο ή περισσότερο αρνητική διάθεση μέσα μας για το πρόσωπό τους, που μας κάνει και νιώθουμε άβολα ή να βγάζουμε άθελά μας κομμάτια του πιο κακού μας εαυτού…

Οι αποχρώσεις των συναισθημάτων που μας προκαλούν οι άνθρωποι -που περνούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τη ζωή μας- είναι άπειρες. Θα σταθώ όμως στα άτομα αυτά, που, με ένα μαγικό τρόπο και χωρίς απαραίτητα να κάνουν στο ελάχιστο κάτι το επιτηδευμένο ή το ξεχωριστό, καταφέρνουν -μέσα από απλά καθημερινά πράγματα, με τη μοναδική τους αύρα, τη θαλπωρή, την αμεσότητα, την καθαρότητα της ψυχής και τα ατόφια συναισθήματα- να κινητοποιούν μέσα μας ό,τι το καλύτερο διαθέτουμε, γιατί είναι απλά τόσο ξεχωριστά, γιατί ακτινοβολούν την Αλήθεια...

Τα άτομα αυτά είναι, χωρίς καν να το επιδιώκουν, σαν τα αυτόφωτα και ολόλαμπρα αστεράκια στον απέραντο ουράνιο θόλο μιας αυγουστιάτικης νύχτας, που μας εμπνέουν τόσο γλυκά και τρυφερά συναισθήματα, που μας αρέσει να τα κοιτάμε, να ονειρευόμαστε, να γινόμαστε μικροί ποιητές μιας τοσοδούλας στιγμής, να ταξιδεύουμε -χωρίς καν εισιτήριο στην τσέπη- στα πιο όμορφα μέρη της ψυχής και της φαντασίας μας, ανακαλύπτοντας την «ξεχασμένη» ομορφιά μέσα μας…

Αν έχουμε την ευλογία να μας αγαπούν τέτοια άτομα, πολλές φορές, ακόμα κι αν δεν είναι κοντά μας, νιώθουμε την αύρα της έγνοιας και της αγάπης τους σαν το χάδι του φλοίσβου πάνω στα πολύχρωμα βοτσαλάκια της ακρογιαλιάς, σαν το χάδι του μαΐστρου πάνω σου ένα μενεξεδένιο δειλινό, έτσι όπως στέκεσαι ορθός με μάτια κλειστά στην πλώρη του ιστιοφόρου, αναπνέοντας βαθειά μέσα σου ιώδιο και αλμύρα με φόντο κάποιο Κυκλαδίτικο τοπίο…

Αν τύχει ένα τέτοιο άτομο να είναι γυναίκα, που σε επισκέφθηκε, κρατώντας τον Έρωτα απ΄το χέρι, τότε τη νιώθεις σαν θάλασσα καταγάλανη που θέλεις να βουτήξεις ολόγυμνος μέσα της για να εξαγνισθείς, να χαθείς, να γίνεις ένα μ΄αυτήν. Θέλεις να γίνεις αγριολούλουδο στην πλαγιά ενός λόφου κι αυτή το αεράκι της αυγής και του δειλινού, για να σε χαϊδεύει και να σε φιλά τρυφερά καθημερινά. Ρόγα αυγουστιάτικου σταφυλιού που να συνθλίβεται στο στόμα της. Παλιό καλό κρασί για να καις τα σωθικά της και ν΄απελευθερώνεις το κορμί και τις αισθήσεις της…