Μας είπες, Κύριε, πως κατοικείς στον διπλανό μας-
κι όμως εμείς τον σφάξαμε και δε σε βρήκαμε.
Είπες: στο σπίτι του Πατέρα μου είμαι πάντα·
γκρεμίσαμε όλους τους ναούς
κι αυτόν που στο κορμί μας έστησες
και δεν μας φανερώθηκες, μεγάλε Άγνωστε.
Ύστερα σκάψαμε ολάκερη τη γης.
Οργώσαμε και τους γαλάζιους ουρανούς.
Ήπιαμε στο ποτήρι μας την πολυκύμαντη θάλασσα.
Και-αλλοίμονο-το μόνο που μας έμεινε
ήταν, πλεγμένη στα πικρά τα φύκια,
η αγωνία μας.
Και τώρα,
πρέπει ν’ αναστήσουμ’ εδώ δίπλα τον πλησίον μας·
να χτίσουμε τους λάκκους που σκοντάφτουν τα παιδάκια,
καθώς πηγαίνουν με τη σάκκα και την καθαρή ποδιά σχολείο·
μιαν άλλη θάλασσα να φτιάξουμε απ’ το δάκρυ μας.
-Βόηθα μας. Κύριε, να σε βρούμε
πριν έξω μας χαθούν τα βήματα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου