Τελευταίοι φθινοπωρινοί λυγμοί

Οι μακρόσυρτοι λυγμοί

Των φθινοπωρινών Βιολιών

Πληγώνουν την καρδιά μου

Με μια μονότονη Ατονία.

Με ασφυξία και χλομιασμένος,

όταν Χτυπάει η ώρα, Θυμάμαι

Τις παλιές μέρες Και κλαίω,

Και φεύγω Στον κακό τον άνεμο

Που με παρασύρει Εδώ κι εκεί,

Ίδιο με Ξερόφυλλο.

[Paul Verlaine, Κρόνια ποιήματα, 1866]