Δεν φαντάζομαι να υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που οι Υπουργοί να τη βγάζουν καλεσμένοι στην τηλεόραση κάθε μέρα τη μισή τους μέρα (συν τα ράδια, οι συνεντεύξεις στις εφημερίδες, τα καφεδάκια με τους δημοσιογράφους).Δεν ξέρω άλλη χώρα που θα μπορούσαν όλοι οι δημοσιογράφοι να παίξουν ανά πάσαν στιγμή φάπες με όλους τους Υπουργούς. Κανένα κύροςκαμμιά πολιτική, μόνον επικοινωνία και πιτσικουλιές...
Στη σύγχρονη εποχή η εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας βασίζεται κυρίως στην οικονομική ισχύ. Του λαού.
Οχι μόνον της άρχουσας τάξης. Η ευμάρεια της άρχουσας τάξης (μόνον, όπως δείχνει η τάση εξέλιξης των πραγμάτων στις ΗΠΑ), μπορεί να χαρακτηρίζει ως στόχος τις συμπεριφορές μεγάλων, μάλιστα ιμπεριαλιστικών δημοκρατιών (ή αυταρχικών κρατών).
Για κράτη μικρά όμως, όπως το δικό μας, η οικονομική ευρωστία της άρχουσας τάξης, των Δυνατών, δεν αρκεί. Αντιθέτως μπορεί να λειτουργήσει ακόμη και διαλυτικά σε μια ασταθή κατάσταση του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Διότι, εύκολα οι Δυνατοί ή ένα σημαντικό μέρος τους αναζητούν προστάτη (όπως οι Νοταράδες το τουρκικό φακιόλι ή άλλοι το ίδιο καιροσκόποι την παπική τιάρα) - δεν έχει πατρίδα το χρήμα.
Οταν λοιπόν δυσπραγεί ο λαός και δυσπραγεί βάναυσα, όχι μόνον οικονομικώς αλλά και από όλη αυτή την παρακμή γύρω του παντού, τότε χάνει τον αυτοσεβασμό του, κλονίζεται το συλλογικό συνανήκειν, μειώνονται οι απαιτήσεις, ατονούν ακόμη και οι ταξικοί αγώνες για το καλύτερο, επικρατεί η απάθεια μπροστά στην ισχύ (των άλλων) και η προετοιμασία υποταγής στο μοιραίο (διότι οι προλετάριοι έχουν πατρίδα κι αυτό ακριβώς είναι που τους ενώνει με τις πατρίδες των άλλων)...
η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου