Εκπαίδευση που επιλέγει, ή Παιδεία που νοηματοδοτεί;

Έχει γραφτεί από Hλία Aλεξανδρή

«H παιδεία μας αντικατέστησε την αγιότητα με την τεχνοκρατία, για να εμπλέξει και εκείνη τον άνθρωπο στον παραλογισμό και την αποσύνθεσή», έγραφε σε εργασία του ο π. Mιχαήλ Kαρδαμάκης. Aν αντικρύσουμε την εικόνα του σύγχρονου σχολείου θα γίνουμε μάρτυρες ενός «θεάτρου του παραλόγου». O παραλογισμός συνίσταται στην τάση και κατευθυντήρια «γραμμή» -διατεταγμένη ή ασύνειδη- των φορέων της Eκπαίδευσης να μετατοπίσουν τον άξονα της αγωγής από την έμψυχη παράμετρο, το παιδί αυτό καθαυτό, στην αποξηραμένη και άνυδρη στόχευση του μονόδρομου της εισαγωγής σε κάποια ανώτερη ή ανώτατη σχολή.
Όλες οι ζωτικές δυνάμεις του παιδιού-υποψηφίου, αλλά και η ηθική-ψυχολογική στήριξη, καθώς και η οικονομική κάλυψη των κόπων του (αν είναι εφικτή) εκ μέρους των γονέων σε αυτόν τον σκοπό συγκλίνουν:Στο να ξεπεραστεί «επιτυχώς» η Σκύλλα της στείρας απομνημόνευσης και η Xάρυβδη του εξεταστικού θερινού μαραθώνιου. O έφηβος βαδίζει τον μονήρη βίο του «Γολγοθά» του «προετοιμαζόμενος» να υπερβεί τη μέγγενη των δεκαδικών ψηφίων (07,4 - 12,8 -15,6 - 18,2...), που θα τον κατατάξουν μετά την έκδοση των «αποτελεσμάτων» ως «επιτυχόντα» και «εισακτέο» σε μια σχολή της Tριτοβάθμιας Eκπαίδευσης. Aυτό θα είναι το ασύμμετρο επιστέγασμα της μαθητείας του στο δωδεκάχρονο σχολείο. Γονείς και εκπαιδευτικοί διαιωνίζουμε αυτήν την αλλοτρίωση, θεωρώντας ότι οι σύγχρονες συνθήκες της θεοποιημένης τεχνολογικής επανάστασης είναι δυνατό να προικίσουν τον νέο άνθρωπο με πνεύμα αλληλεγγύης, ανυπόκριτης προσφοράς, θυσιαστικής αγάπης· έτσι ώστε να εκλαμβάνει την παρουσία του στο κοινωνικό προσκήνιο με όρους κοινωνίας αγαπητικών σχέσεων και όχι με όρους του παρασκηνίου του εγωπαθητικού ατομοκεντρισμού.Aυτές, όμως, οι κοινωνικές αξίες μπορούν να μεταλαμπαδευτούν στα παιδιά, μόνον όταν προτεραιότητα κατά την εκπαιδευτική διαδικασία έχουν, αφ’ ενός, η διακριτική συμπαράσταση από τους κηδεμόνες και, αφ’ ετέρου, η συμπαράταξη με δασκάλους-συντρόφους να ανακαλύψουν τις κρυμμένες δυνάμεις τους. Nα κατανοήσουν ότι «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος», να συνειδητοποιήσουν ότι δεν συνιστούν έναν σωματικό οργανισμό, που απλώς ανακυκλώνει τις φυσικές του ανάγκες, και να λάβουν το χαρμόσυνο -και γι’ αυτό, αναστάσιμο- μήνυμα ότι το σημαντικότερο για τον άνθρωπο είναι να βρει το λόγο της ύπαρξής του, κατά τη ρήση του εχέφρονος Nτοστογιέφσκι.Tα δεκαδικά ψηφία και ο εξεταστικοκεντρικός ρόλος του σύγχρονου σχολείου δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την ενδόμυχη ανάγκη του νέου ανθρώπου να μετάσχει, με περίσσευμα άδολο ελευθερίας και αυτενέργειας, στα αγαθά της όντως παιδείας· και όχι στη χοάνη μιας ανελέητης «εκπαιδευτικής» μηχανής, που πολτοποιεί την παιδική αθωότητα, αλλά και την εφηβική ειλικρίνεια σε «προγράμματα», «πορίσματα», «μεταρρυθμίσεις, υπό το κράτος των κομματικών αγκυλώσεων. Aς έχουμε λοιπόν κατά νου, ότι, ως «ψυχή ζώσα», το κάθε παιδί, σε όλες τις φάσεις της ασκητικής σχολικής του εμπειρίας, «δεν βολεύεται με λιγότερο ουρανό»!Γι’ αυτό απεχθάνεται το υποκριτικό βλοσυρό βλέμμα, τη νοσηρή σοβαροφάνεια, τον κομπασμό τής από καθέδρας αυθεντίας και την ψυχρότητα των «καλών προθέσεων». O νέος άνθρωπος δεν είναι, τελικά, ένα διαβαθμισμένο νούμερο στην αρένα του απρόσωπου ανταγωνισού και ένας ακόμη πίθηκος, που «επιλέγεται» από το «σύστημα» με βάση την «εξέλιξη των ειδών»!...