Λίγο πιο κει από την εκκλησία με τον γαλάζιο θόλο, στέκεται
μια μαρμάρινη γυναίκα, κρυμμένη σ' ένα άγνωστο μονοπάτι.
Δεν έχει πια κεφάλι, βραχίονες, χέρια.
Αλλά ακόμα κι έτσι, με πρόσωπο που λείπει,
Αυτή σε παρακολουθεί.Στην αρχή την είπα σπασμένη, λειψή.
Μετά, καθώς γευμάτιζα και κολυμπούσα
ήξερα ότι Αυτή στεκόταν εκεί,
πάνω από μένα,τόσο ασφαλείς κι οι δυο μας που θα μπορούσαμε να είμαστε ακέραιες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου