Καθισμένος στην ερειπωμένη δρόσο των χαλασμάτων βλέπω
την πένα του Ιωάννη να υψώνεται όπωςμια γλώσσα όχι η δική μου που μάταια γυροφέρνειμια ελάχιστη ανάσα και δεν της δίνει σχήμα
ένα κομμάτι σοβά πέφτει από τον θόλο
και δημιουργεί σκόνη με αυτό που υπήρξε
ένα φύλλο όμοιο με το χέρι μου μα γιατίνα με ταράζει τόσο η ανέγγιχτη η αβάσταχτη
νεότητα των τεσσάρων μαρμάρινων κιόνων
το δέρμα τους τόσο διάφανο μέσα στον ήλιο
οι αναιδείς καμπύλες των πέτρινων σειρήνων
* * *
Δυο χιλιάδες τριάντα μέτρα κάπως πιο χαμηλός
από τον Όλυμπο διαβεβαιώνει ο Μάξιμος αλλά πιο ψηλός
από τον Παρνασσό συνθλίβεται από ένα βαρύ σύννεφοο άνεμος ξετυλίγει αέρινες περγαμηνές πάνω στον ώμοτης πέτρας ούτε ένας ανθρώπινος ήχος μια ηδύτητα
σταλάζει από τα ερείπια από τη ρίγανη
κάπου εδώ κοντά ζει ένας σοφός
έρχονται και τον επισκέπτονται σπουδαστές και του ζητάνεένα θαύμα αυτός πηγαίνει στην κουζίνα του και παίρνει
ένα μεγάλο μαχαίρι θα σας κόφω το κεφάλιλέει και θα σας το ξανακολλήσω βάλτε λοιπόν
ένα σημάδι να τα ξεχωρίσω να μη γίνειλάθος όλοι οι σπουδαστές κάνουν πίσω κι ο μοναχός συμπεραίνει: κανένας σας
δεν είναι έτοιμος για το θαύμα
Μπερνάρ Νοέλ
(απόσπασμα)μτφ: Λητώ Ιωακειμίδου
1 σχόλιο:
Ο Μπερνάρ Νοέλ, σημαντικός Γάλλος ποιητής, συγγραφέας και δοκιμιογράφος, προκαλεί ιδαίτερη αίσθηση όταν το 1969, με το ηχηρό ψευδώνυμο Urbain d' Orlhac, δημοσιεύει το μυθιστόρημά του "Le Château de Cène" (The Castle of Communion), έργο που αναγνωρίζεται αμέσως και παίρνει τη θέση του ανάμεσα στα εκλεκτότερα του γαλλικού ερωτισμού, μαζί με τη "Ιστορία του Ματιού" του Ζωρζ Μπατάιγ και την "Ιστορία της Ο" της Πωλίν Ρεάζ.
Δημοσίευση σχολίου