Αμνησία, ακινησία και άλλα στερητικά άλφα σε έναν κόσμο όπου όλοι πονάνε από την απώλεια της παιδικότητάς τους και της πιο σημαντικής ιδιότητας που αυτή συμβολίζει, της αθωότητας.
Η εμπιστοσύνη στους άλλους, στον κόσμο, στο καλό το βάζει στα πόδια ξαφνικά, χωρίς εξηγήσεις, και δίνει τη θέση της στην επιφυλακτικότητα, τις επεξεργασμένες και περιπλεγμένες δεύτερες σκέψεις. Αυτός ο κόσμος είναι ένας κόσμος που σου επιφυλάσσει εκπλήξεις και ανατροπές, πρόκειται για έναν κόσμο όπου μπορεί να σου έρθει ξαφνικά «ένα πιάνο στο κεφάλι», όπως γράφει πολύ συχνά μια φίλη μου.
Η αθωότητά μας εξατμίζεται σιγά σιγά, δεν είναι άσχημος τρόπος φυγής από τη γη στον ουρανό, από τον ωκεανό στα σύννεφα που ταξιδεύουν. Χάνεται χωρίς να το καταλαβαίνουμε όταν ξεχνάμε να δωρίσουμε λέξεις τυλιγμένες σε χάρτες και όταν το φεγγάρι παύει να κάνει τη δουλειά του όπως οφείλει. Και αυτό που απομένει είναι ένα «πιάνο στα κεφάλια μας», ένα για σένα, ένα για μένα, ένα για τον καθένα, και προσγειωνόμαστε σε μια πολιτεία όπου βρέχει πιάνα και όχι δροσερές σταγόνες. Μια πολιτεία όπου κοιτάμε στον ουρανό όχι για να δούμε το μπλε του χρώμα, που σημαίνει ταξίδι, ούτε τα λευκά σύννεφα που είναι ταξίδι, ούτε τον ήλιο που είναι φως, ούτε το φεγγάρι που είναι ευτυχία και ταραχή, αλλά κοιτάμε στον ουρανό να τσεκάρουμε πως δεν έρχεται ένα πιάνο να μας πλακώσει ξαφνικά. Βέβαιοι πως ο ουρανός βρέχει πιάνα, το μόνο που μπορούμε να αποφύγουμε είναι το ξάφνιασμα από την πτώση τους και γι' αυτό τσεκάρουμε και ξανατσεκάρουμε τον ουρανό και χάνουμε «όλα και όσους» μας προσπερνάνε στα πεζοδρόμια.
Αν αποφασίσεις ότι ζεις σε μια πολιτεία όπου ο ουρανός βρέχει πιάνα και όχι σταγόνες, είσαι πάντα χαμένος και το μόνο που σου απομένει είναι να δραπετεύσεις από την πολιτεία αυτή ελπίζοντας πως όσοι αφήνεις πίσω σου να νοσταλγούν, να αναπολούν και να περιμένουν θα σε καταλάβουν, θα σε συγχωρέσουν. Καθένας από εμάς αποφασίζει σε ποιο κόσμο θέλει να ζήσει, με ποιον τρόπο θα υπάρξει και κινά προς τον προορισμό του. Η φυγή από τον «κόσμο όπου βρέχει πιάνα» είναι η φυγή από τον «κόσμο των προσήμων» και της επιφυλακτικότητας. Αυτή η φυγή δεν συνιστά προδοσία ή αδικία προς όλους όσους αγαπάμε. Ο καθένας μας «αποφασίζει» σε ποιον κόσμο θέλει να ζήσει και εγώ έχω πάρει τις αποφάσεις μου και τρέφω πάντα τον κρυφό πόθο πως ίσως με ακολουθήσουν και άλλοι, να πηδήξουν το φράχτη και να αφήσουν πίσω τους τα πρόσημα..
Θωμά Θ. Σιώμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου