Η Ορθοδοξία

Νομίζουν μερικοί πως η ορθοδοξία είναι κάτι το φοβερό, το απλησίαστο, τ αχρείαστο, το μακρινό, το ξένο, το δύσκολο, το άγνωστο, τ όχι για μας.

Πως είναι μια ιδέα, ένας τύπος, μια συνήθεια, μια παράδοση, μια ανάγκη και μια έξυπνη εφεύρεση για ώρα ανάγκης των αφελών.

Πως σήμερα δεν την έχουμε ανάγκη και πως είναι για κάποιους γέρους, για να περνάνε την ώρα τους και να ετοιμάζονται για το αιώνιο ταξίδι τους.

Δεν λέγονται αυτά; Είμαι φαντασιόπληκτος; Όπως όμως και να το κάνουμε η νεοελληνική μας ταυτότητα στηρίζεται στην ορθοδοξία. Ίσως αυτό να μην αρέσει πολύ σε ορισμένους. Δεν πειράζει.

Πρέπει όμως να γνωρίζουμε πως η ορθοδοξία δεν είναι και δεν εξαντλείται σ ένα απλό ηθικό κήρυγμα, δεν είναι μια ωραία θρησκεία ανάμεσα σε άλλες θρησκείες, που σ εμας έτυχε αυτή, ούτε απλά και μόνο ο άνθρωπος βρίσκει σ αυτή ικανοποίηση των μεταφυσικών του αναζητήσεων κι αποριών.

Η Ορθοδοξία είναι ένα ακέραιο ήθος, ύφος ωραίο και γνήσιο, τρόπος άψογος και στάση καθαρής ζωής, ζωντανός πολιτισμός με πλούσια προσφορά, θεολογία βιωματική και ουσιαστική, ζωή αληθινή, που ενέπνευσε τον ελληνισμό, αλλά και που σίγουρα ξεπερνώ τα όποια όρια του και γίνεται οικουμενική αλήθεια.

Στην πατρίδα μας προσφέρει μια από τις πιο ακριβές προτεραιότητες της, τόσο πολύτιμη στον παγκοσμιοποιημένο ορίζοντα. Η Ελλάδα και σήμερα παράγει αγίους και ήρωες, που δεν θάβονται δημόσια δαπάνη, και δεν είναι πρώτες ειδήσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή αποχαυνώσεως.

Πολιτικοί και διανοούμενοι, όλων των χρωμάτων και παρατάξεων, έχουν συνήθως μια φολκλορική αντίληψη περί θρησκείας και την περιφρονούν ή μερικοί και την εκμεταλλεύονται κάπως.

Οι πιο θεωρούμενοι προοδευτικοί την απορρίπτουν κάποτε με ύβρεις, αποδίδοντας της στοιχεία φανατισμού, μισαλλοδοξίας και θεοκρατισμού, που φυσικά είναι άγνωστα στοιχεία γι αυτή.

Η εκκλησία όμως προτείνει νηφάλια κι ελευθέρα ένα τρόπο ζωής, για τον οποίο αρκετοί θα ήθελαν να ενδιαφέρονται και ιδιαίτερα αυτοί ο τελευταίοι αρνητές της.

Γιατί η εκκλησία δεν μιλά μόνο για την μέλλουσα ζωή, αλλά και για την παρούσα, για την οποία, επαναλαμβάνω, έχει ιδιαίτερα σημαντικές κι ενδιαφέρουσες προτάσεις, για τις οποίες μάλιστα μερικοί τρέχουν πολύ μακριά.

Μίλα, λοιπόν, σε μια σύγχρονη υπερκαταναλωτική κοινωνία, για την απόρριψη του περιττού, για την πρόσληψη του απαραίτητου.

Σε μια ακατάσχετα φλύαρη και φοβερά κουτσομπολίστικη εποχή ν ακούς πιο πολύ, αφού έχεις δύο αυτιά και μόνο ένα στόμα, να σωπαίνεις ενίοτε, να κάνεις αυτοκριτική.

Σ ένα κόσμο με μόνο δικαιώματα, ατομικισμό, ναρκισσιστικό, υπερφίαλο και μαζικό, προτείνεται η ζωή της θυσίας και της προσφοράς, του κοινοτικού πνεύματος, του εθελοντισμού, της κοινωνίας των προσώπων, της τιμής τους και της αξίας τους ως εικόνες Θεού.

Η Ορθοδοξία δεν κραυγάζει, δεν διαφημίζει το έργο της και την προσφορά της.

Δεν απειλεί, δεν τρομάζει και πολύ πιο πολύ δεν τρομοκρατεί και δεν εξαναγκάζει, για να κάνει φανατικούς οπαδούς που θα την χειροκροτούν παθιασμένα.

Αν κάπου κάποτε κάτι τέτοιο γίνεται είναι σίγουρα μεγάλο λάθος.

Η Ορθοδοξία μιλά στις καρδιές των ανθρώπων, συγχωρεί, παρηγορεί, ενθουσιάζει, εμπνέει, δίνει νόημα και σκοπό ζωής.

Συγχωρέστε με για το έκτατο κήρυγμα μου, αλλά είχα από καιρό προκληθεί ή παρακληθεί. Πάντα πιστός φίλος

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης