Γεώργιος Αποστολάκης, αντιπρόεδρος ΑΠ ε.τ.
Με ιδιαίτερη συγκίνηση και βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης καταθέτω αυτές τις γραμμές με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου της λογίας μοναχής Θεοτέκνης, μέλους της αδελφότητας της Ιεράς Μονής Αγίου Στεφάνου Μετεώρων. Το έργο αυτό, τέταρτος και τελευταίος τόμος της μνημειώδους σειράς «Το πέτρινο δάσος», αφιερωμένος στη Μονή Αγίου και Μεγάλου Μετεώρου, δεν αποτελεί απλώς μία ακόμη επιστημονική συμβολή, αλλά ένα έργο ζωής, καρπός μακράς έρευνας, προσευχής και πνευματικής ωρίμανσης.
Σε έναν καιρό όπου η ιστορική μνήμη συχνά αποσπασματοποιείται και η παράδοση αντιμετωπίζεται είτε επιφανειακά είτε εργαλειακά, η μοναχή Θεοτέκνη προσφέρει ένα έργο σπάνιας πληρότητας και ακρίβειας. Οι επτακόσιες σελίδες του τόμου αυτού δεν είναι απλώς συσσώρευση πληροφοριών· είναι μια οργανική σύνθεση ιστορίας, θεολογίας, φιλολογίας και βιωματικής γνώσης του μοναστικού πολιτισμού των Αγίων Μετεώρων. Οι πηγές που αξιοποιούνται, πολλές εκ των οποίων δυσπρόσιτες ή παραγνωρισμένες, φωτίζουν πτυχές της ιστορίας της Μονής του Μεγάλου Μετεώρου με τρόπο πρωτότυπο και τεκμηριωμένο, καθιστώντας το βιβλίο σημείο αναφοράς για κάθε μελλοντική μελέτη.
Η συγγραφέας, γνωστή ήδη από προηγούμενες επιστημονικές της ανακοινώσεις σε μοναστικά και ιστορικά συνέδρια, αποδεικνύει και στον παρόντα τόμο την ικανότητά της να γεφυρώνει τον ακαδημαϊκό λόγο με το εκκλησιαστικό ήθος. Η γραφή της είναι νηφάλια, αυστηρή όπου απαιτείται, αλλά και διαποτισμένη από μια εσωτερική ευγένεια που μαρτυρεί όχι μόνο γνώση, αλλά και βίωμα. Δεν πρόκειται για ψυχρή καταγραφή γεγονότων, αλλά για μια ερμηνευτική προσέγγιση που σέβεται το πνεύμα του τόπου και των ανθρώπων που τον σφράγισαν.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στη συμβολή της μοναχής Θεοτέκνης στη σύγχρονη υμνογραφία. Ως συγγραφέας και υμνογράφος, γνωρίζει σε βάθος τη γλώσσα της Εκκλησίας, όχι μόνο ως αντικείμενο μελέτης, αλλά ως ζώσα εμπειρία. Για όσους είχαμε την ευλογία να μαθητεύσουμε κοντά της, η προσφορά της υπήρξε καθοριστική. Με υπομονή, διάκριση και αληθινή ταπείνωση, μας δίδαξε όχι απλώς τεχνικές σύνθεσης υμνογραφημάτων, αλλά έναν τρόπο εκκλησιαστικού φρονήματος: να ακούμε την Παράδοση πριν επιχειρήσουμε να μιλήσουμε με τη δική μας φωνή.
Η προσωπική μου ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπό της είναι βαθιά και ανεξίτηλη. Ό,τι τυχόν καλό υπάρχει στη μικρή και ασήμαντη, δική μου, πορεία στον χώρο της υμνογραφίας φέρει, άμεσα ή έμμεσα, το αποτύπωμα της διδασκαλίας της. Και ακριβώς γι’ αυτό αισθάνομαι χρέος, αλλά και τιμή, να καταθέσω δημόσια τον σεβασμό μου για το έργο αυτό, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ τα όρια μιας απλής επιστημονικής έκδοσης.
Παρά τη σπουδαιότητα και το εύρος της προσφοράς της, η ίδια παραμένει πιστή στο μοναχικό ήθος της αφάνειας. Δεν επιζητεί προβολή ούτε επαίνους. Ωστόσο, η Εκκλησία και ο επιστημονικός κόσμος οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι τέτοια έργα δεν γράφονται συχνά. Το «Πέτρινο δάσος», και ιδίως ο παρών τόμος, θα μείνει ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές: ως υπόδειγμα σοβαρής έρευνας, ως μαρτυρία αγάπης προς την ιστορία των Μετεώρων και ως σιωπηλή ομολογία ότι η αληθινή γνώση γεννιέται εκεί όπου συναντώνται η επιστήμη και η προσευχή.
Με βαθύ σεβασμό και ευγνωμοσύνη, αποδίδω στη μοναχή Θεοτέκνη τις πρέπουσες τιμές, γνωρίζοντας ότι η μεγαλύτερη τιμή για εκείνη είναι να συνεχίσει να διακονεί αθόρυβα την αλήθεια, την Εκκλησία στο μοναστικό πεδίο και τον πολιτισμό μας. Το έργο της ήδη μιλά — και εύχομαι να συνεχίσει να μιλά — για πολλά χρόνια ακόμη, όσα της δώσει ο Καλός Θεός!
Θερμά συγχαρητήρια και στο Ιερό Κοινόβιο του Αγίου Στεφάνου Μετεώρων, έκδοση του οποίου είναι το βιβλίο. Πάντα πρωτοπόρες!
Τρίκαλα, Χριστούγεννα 2025.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου