Με ευφυολογήματα και ατάκες δεν πείθουν ούτε τον εαυτότους

Γράφει η Ευαγγελία Σαιτιώτη

 

Όταν κάποιος αναδημοσιεύει την παρακάτω λεζάντα και αφήνει μέσα λέξεις όπως "τέρμα ηλίθιος", δεν κάνει διάλογο, κάνει αναμετάδοση χυδαιότητας με χορηγία.

Ακόμα κι αν δήλωσε ότι δεν συμφωνεί με τον χαρακτηρισμό, η πραγματικότητα είναι άλλη, γιατί όταν πραγματικά διαφωνείς με μια προσβολή, το πρώτο που κάνεις είναι να μην την διακινείς σαν να είναι διακοσμητικό στοιχείο.

Ακόμη και αν ο στόχος ήταν να ανοίξει μια συζήτηση, το γεγονός ότι δεν τροποποιήθηκε η επίμαχη φράση στη λεζάντα άφησε χώρο σε άλλους να την υιοθετήσουν ή να ενισχύσουν τον υβριστικό της χαρακτήρα.

Με λίγα λόγια, η πράξη δεν ευθυγραμμίστηκε με την πρόθεση, αφού τέτοιες λέξεις, όταν παραμένουν δημόσια, γίνονται καύσιμο για ειρωνεία και πόλωση.

Στον δημόσιο λόγο, το share δεν είναι ουδέτερο κουμπί. Είναι πολλαπλασιαστής κι από εκεί και πέρα, το σπιράλ δουλεύει μόνο του. Οι αντιδράσεις, τα χαχα, τα likes και όλα τα μικρά κλικ προσθέτουν καύσιμο στη φωτιά.

Το ίδιο λοιπόν ισχύει και για όσους αντέδρασαν στη δημοσίευση με γέλιο ή με ένα απλό like, ακόμη κι αν η πρόθεσή τους δεν ήταν να προσυπογράψουν τη χυδαιότητα.

Όποιος αφήνει τη χυδαιότητα να κυκλοφορεί ανενόχλητη, έστω και από αφέλεια, δεν ανοίγει συζήτηση. Ανοίγει μια πόρτα που από εκεί μπαίνει ό,τι τοξικό υπάρχει διαθέσιμο.

Με λίγα λόγια ρεμάλια η πρόθεση μπορεί να είναι αθώα, αλλά η χυδαιότητα ποτέ δεν είναι. Κι όταν την αναπαράγεις, γίνεται εργαλείο πόλωσης πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι μπορείς να προλάβεις και να εξηγήσεις τις καλές σου προθέσεις.

‘Όσο αυτές οι λέξεις κυκλοφορούν ανενόχλητες, γίνονται το τέλειο καύσιμο για να ανάβει ξανά και ξανά η ίδια τοξική φωτιά.

 

  

Στο δια ταύτα λοιπόν…

Με την παραπάνω εικόνα αποκαλείται ηλίθιους όλους όσους αντιδρούν στην αποδοχή του προσωπικού αριθμού γιατί θεωρείτε ότι η στάση μας είναι μια στάση υποκρισίας ή ασυνέπειας στη σύγχρονη κοινωνία εφόσον χρησιμοποιούμε όλες τις υπηρεσίες που ήδη συλλέγουν και διακινούν προσωπικά δεδομένα.

Αυτό το επιχείρημα βασίζεται σε μια λογική συντόμευση που ακούγεται πειστική αλλά δεν είναι πλήρης γιατί πολλές ψηφιακές υπηρεσίες δεν είναι επιλογή, αλλά υποχρέωση και η χρήση τους δεν σημαίνει συγκατάθεση στη διάλυση της ιδιωτικότητας.

Σημαίνει ότι ζεις σε έναν κόσμο όπου η συμμετοχή στη βασική κοινωνική λειτουργία απαιτεί ψηφιακή παρουσία κι αυτό δεν είναι υποκρισία. Είναι αναγκαιότητα.

Το ότι ένας πολίτης διαθέτει ψηφιακή παρουσία δεν σημαίνει ότι παραιτείται και από το δικαίωμα να ζητά διαφάνεια, όρια και λογοδοσία. Είναι άλλο πράγμα να αξιοποιώ τα εργαλεία του ψηφιακού κόσμου κι άλλο να συναινώ στην συγκέντρωση και διασύνδεση όλων των στοιχείων της ζωής μου κάτω από έναν ενιαίο κωδικό.

Το επιχείρημα αφού έχεις smartphone, τι σε πειράζει ο Π.Α. είναι σαν να λες:

-Αφού έδωσες σε κάποιον το τηλέφωνό σου, δώσ’ του και το PIN του e-banking σου.

Ρε πάτε καλά;

Το ζήτημα δεν είναι αν χρησιμοποιούμε υπηρεσίες που συλλέγουν δεδομένα αλλά ποιος έχει πρόσβαση σε αυτά, με ποια ευθύνη και υπό ποιο πλαίσιο ελέγχου.

Κι αν κάτι δικαιολογεί την ανησυχία μας είναι η ίδια η πραγματικότητα που ζούμε. Είναι τα αμέτρητα σκάνδαλα, οι παρακολουθήσεις με το λογισμικό PREDATOR, η υπόθεση των επιδοτήσεων του ΟΠΟΚΕΠΕ, οι συγκαλύψεις ευθυνών σε τραγικά γεγονότα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και τόσα άλλα που στέλνουν ένα σαφές μήνυμα ότι η υποκρισία, η διαφθορά και η αλητεία που κάνετε πως δεν βλέπετε, παραμένουν βαθιά ριζωμένες στο πολιτικό τσίρκο αυτής της χώρας.

Οι αντιδράσεις στον Π.Α. δεν προέρχονται μόνο απο τον φόβο της τεχνολογίας.

 

Προέρχονται κυριως από τον φόβο της εξουσίας και όταν έχουν συμβεί όλα τα παραπάνω και ακόμα χειρότερα,το αίτημα για περισσότερη κρατική πρόσβαση δεν είναι λογικό βήμα.

Είναι κόκκινη σημαία.

Η πραγματική "ηλιθιότητα" λοιπόν δεν είναι η αντίσταση στον Π.Α.

Είναι η αποδοχή της πλήρους παράδοσης προσωπικών δεδομένων χωρίς κανένα έλεγχο, χωρίς διαφάνεια, χωρίς δυνατότητα επιλογής, σε μια κοινωνία που συνεχίζει να ζει με την υποκρισία ότι όλα αυτά είναι αναπόφευκτα και ακίνδυνα.

 

Το να εκφράζεις επιφυλάξεις ή να ζητάς θεσμικές εγγυήσεις δεν είναι υποκρισία. 

 

 Είναι πολιτική, κοινωνική και ηθική στάση απέναντι στη δύναμη που η τεχνολογία μπορεί να δώσει σε αυτούς που δεν αξίζουν να τη χειριστούν.

Αν θέλουμε πραγματική πρόοδο η αντίσταση δεν είναι αντίθεση, είναι προστασία της κοινωνίας απέναντι στην κατάχρησή της δύναμης που δίνει η εξουσία.