Pino Cabras
Η Ούρσουλα Γκεραφόντερλεγιεν και το τσίρκο των πολεμοκάπηλων υπνοβατών της επιμένουν. Οι ανομολόγητοι μάς σφυροκοπούν μέρα νύχτα με την αρρωστημένη ιδέα να μετατρέψουν τα «παγωμένα» ρωσικά κυρίαρχα περιουσιακά στοιχεία σε ένα τεράστιο πολεμικό ταμείο για να τροφοδοτήσουν την ακόρεστη μαύρη τρύπα των φατριών του Κιέβου. Το παρουσιάζουν ως πράξη «δικαιοσύνης», ακόμη και ως μοχλό για να αναγκάσουν τη Μόσχα να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Στην πραγματικότητα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια από τις πιο ανεύθυνες και αποσταθεροποιητικές πολιτικές επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να συλληφθούν στην πιο εύθραυστη στιγμή της παγκόσμιας τάξης.
Η διεθνής εμπιστοσύνη είναι ήδη ένα χάος, και η μισή τής είναι αρκετή. Σίγουρα δεν είναι ένα διακοσμητικό περιουσιακό στοιχείο. Θα πρέπει να είναι η υποστηρικτική δομή στην οποία βασίζονται οι αγορές, το εμπόριο, τα συναλλαγματικά αποθέματα, οι εμπορικές αλληλεξαρτήσεις και η γεωπολιτική σταθερότητα. Εάν η Ευρώπη παραβιάσει μονομερώς αυτή τη θεμελιώδη αρχή - την ασφάλεια των κυρίαρχων αποθεματικών που έχουν κατατεθεί στα χέρια των λεγόμενων «πολιτισμένων» χωρών - θα ανοίξει μια ανεπανόρθωτη πληγή. Από τη μια μέρα στην άλλη, δεκάδες μη δυτικά κράτη θα ενθαρρύνονταν να αποσύρουν όλα τα διαθέσιμα κεφάλαια από τις ευρωπαϊκές αγορές. Όχι τόσο από συμπάθεια για τη Μόσχα, αλλά από απλή αυτοάμυνα. Η εικόνα της Ευρώπης ως προβλέψιμου και αξιόπιστου χώρου θα κατέρρεε. Τα πρόσωπα της Ούρσουλα, του Μερτς, του Μακρόν και του Στάρμερ, που ήδη πλησίαζαν στην πλήρη μη αντιπροσωπευσιμότητα, θα γίνονταν σημάδι απόλυτης ατιμίας. Θα ακολουθούσε μια άνευ προηγουμένου φυγή κεφαλαίων, ικανή να διαβρώσει κάθε ευρωπαϊκή νομισματική σταθερότητα και να κλονίσει βαθιά τα τραπεζικά και βιομηχανικά συστήματα της ηπείρου, με κυριολεκτικά «απρόβλεπτες» αλυσιδωτές επιπτώσεις.
Στον αιώνα του αμβλύ οικονομισμού και των Ντράγκι του, πρέπει να καταστεί σαφές για άλλη μια φορά -για να αποφευχθεί οποιαδήποτε παρεξήγηση- ότι δεν πρόκειται μόνο για οικονομία. Μια τέτοια πράξη θα δημιουργούσε ένα τοξικό νομικό προηγούμενο, ένα προηγούμενο που καμία αναδυόμενη δύναμη δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί: μια πολιτική πλειοψηφία της στιγμής θα ήταν αρκετή για να κηρύξει μια χώρα «επιτιθέμενη» και να κατασχέσει τα αποθεματικά της. Είναι η νομιμοποίηση της λεηλασίας. Για αυτόν τον λόγο, οι ευρασιατικές δυνάμεις, από την Ινδία μέχρι την Κίνα και τα κράτη του Κόλπου, θεωρούν την ιδέα των Βρυξελλών ως άμεση απειλή για την κυριαρχία τους, μια βάναυση προειδοποίηση για διαφοροποίηση και, πάνω απ' όλα, για να απομακρύνουν τα κεφάλαιά τους από τη Δύση. Όχι ότι οι εναλλακτικές χρήσεις θα ήταν αυτόματες, ειδικά επειδή η πρόσφατη χρήση του δολαρίου ως όπλου έχει δημιουργήσει δυσπιστία ακόμη και προς το πιο σημαντικό νόμισμα. Αλλά σίγουρα θα δημιουργούσε ένα σοκαριστικό κύμα που θα άφηνε την Ευρώπη, ειδικά, σε δύσκολη θέση.
Τα αντίποινα, λοιπόν, θα ήταν αναπόφευκτα. Κανένα κράτος στον κόσμο δεν θα υπέφερε από μια απαλλοτρίωση αυτού του μεγέθους χωρίς να αντιδράσει. Η Μόσχα θα εθνικοποιούσε ευρωπαϊκά περιουσιακά στοιχεία στην επικράτειά της, θα διέκοπτε επιλεκτικά κρίσιμες εξαγωγές (ουράνιο, καύσιμα, σπάνια μέταλλα), θα έκλεινε ενεργειακές βαλβίδες και οδούς εφοδιαστικής, και στη συνέχεια θα άνοιγε τα πολύ φοβερά «υβριδικά» μέτωπα. Μετά από τόσες πολλές φάρσες για υβριδικό πόλεμο που χρησιμοποιείται ως «ψεύτικες σημαίες» αργής κίνησης για την απόσπαση χρημάτων για την αμυντική βιομηχανία, τότε πράγματι ένα ευρύ φάσμα εχθρικών μέτρων θα αναπτύσσονταν σε κάθε ευπάθεια, η οποία επιδεινωνόταν ακριβώς από τους υποτιθέμενους φανατικούς της ασφάλειας. Και πάνω απ 'όλα: κάθε οδός για διαπραγματεύσεις θα έκλεινε. Επειδή κανείς δεν κάθεται σε ένα τραπέζι ενώ το χρηματοκιβώτιό του κλέβεται ασύστολα.
Εδώ είναι που η αφήγηση της Ούρσουλα και των ένθερμων προπαγανδιστών της (έχουμε πολλούς από αυτούς, με τατουάζ και όχι) φτάνει στα ύψη του γκροτέσκου. Μας λένε ότι η δήμευση περιουσιακών στοιχείων θα «έφερε τη Ρωσία στην ειρήνη», ενώ στην πραγματικότητα θα οδηγούσε την Ευρώπη στη θανάσιμη παγίδα μιας μόνιμης πολεμικής οικονομίας. Αν αγγίξεις τα κυρίαρχα αποθέματα μιας πυρηνικής δύναμης, δεν ξεγελάς κανέναν ώστε να πιστέψεις ότι κάνεις μια «ηθική» χειρονομία: σε βλέπουν σαν να ωθείς ολόκληρη την ήπειρο προς μια ανεξέλεγκτη κλιμάκωση, με την πολιτική να απορροφάται από τον στρατό, την κοινωνία να περιορίζεται από την έκτακτη ανάγκη, την οικονομία να ασφυκτιά από εξωτερικές και εσωτερικές εντάσεις. Μια καταστροφική σπείρα για την οποία κανένας Ευρωπαίος πολίτης δεν έχει ψηφίσει ποτέ.
Πρέπει λοιπόν να ειπωθεί ξεκάθαρα: όσοι υποστηρίζουν αυτόν τον ελιγμό δεν υπερασπίζονται την Ευρώπη. Αντιθέτως, την εκθέτουν στην καταστροφή. Οι συνεργοί των Guerrafonderleyen, η ομάδα των παρεμβατικών του καναπέ -πολιτικοί, αρθρογράφοι, αυτοαποκαλούμενοι στρατηγικοί που ονειρεύονται τη λεηλασία σαν να ήταν μια ηθική σταυροφορία- προδίδουν τα ζωτικά συμφέροντα του λαού. Με ανεύθυνο ενθουσιασμό, είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη σταθερότητα, την ευημερία, την ειρήνη και τη διεθνή αξιοπιστία για να ικανοποιήσουν την πολεμοχαρή εμμονή τους. Για ποιο λόγο, λοιπόν; Για να ενισχύσουν περαιτέρω τους τραπεζικούς λογαριασμούς της ντροπιαστικής νομενκλατούρας του Ζελένσκι; Όχι ευχαριστώ. Προδότες που μας αποκαλούν προδότες επειδή λέμε την αλήθεια για την τρέλα τους και που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως προδότες.
Αν η Ευρώπη επρόκειτο πράγματι να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, ίσως νοθεύοντας τους κανόνες για να ξεπεράσει την αντίθεση ορισμένων κρατών, σίγουρα δεν θα το έκανε για χάρη της δικαιοσύνης, αλλά μάλλον για ένα δηλητηριώδες μείγμα γεωπολιτικού φανατισμού και στρατηγικής υποταγής στα συμφέροντα λίγων πολεμιστών. Και το τίμημα, όπως πάντα, θα το πληρώσουν εκατομμύρια αθώοι άνθρωποι. Όχι οι κήρυκες του πολέμου που φωνάζουν τη νίκη σήμερα, αλλά που αύριο θα φύγουν, αφήνοντας μια ήπειρο σε ερείπια.
Η Ούρσουλα Γκεραφόντερλεγιεν και το τσίρκο των πολεμοκάπηλων υπνοβατών της επιμένουν. Οι ανομολόγητοι μάς σφυροκοπούν μέρα νύχτα με την αρρωστημένη ιδέα να μετατρέψουν τα «παγωμένα» ρωσικά κυρίαρχα περιουσιακά στοιχεία σε ένα τεράστιο πολεμικό ταμείο για να τροφοδοτήσουν την ακόρεστη μαύρη τρύπα των φατριών του Κιέβου. Το παρουσιάζουν ως πράξη «δικαιοσύνης», ακόμη και ως μοχλό για να αναγκάσουν τη Μόσχα να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Στην πραγματικότητα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια από τις πιο ανεύθυνες και αποσταθεροποιητικές πολιτικές επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να συλληφθούν στην πιο εύθραυστη στιγμή της παγκόσμιας τάξης.
Η διεθνής εμπιστοσύνη είναι ήδη ένα χάος, και η μισή τής είναι αρκετή. Σίγουρα δεν είναι ένα διακοσμητικό περιουσιακό στοιχείο. Θα πρέπει να είναι η υποστηρικτική δομή στην οποία βασίζονται οι αγορές, το εμπόριο, τα συναλλαγματικά αποθέματα, οι εμπορικές αλληλεξαρτήσεις και η γεωπολιτική σταθερότητα. Εάν η Ευρώπη παραβιάσει μονομερώς αυτή τη θεμελιώδη αρχή - την ασφάλεια των κυρίαρχων αποθεματικών που έχουν κατατεθεί στα χέρια των λεγόμενων «πολιτισμένων» χωρών - θα ανοίξει μια ανεπανόρθωτη πληγή. Από τη μια μέρα στην άλλη, δεκάδες μη δυτικά κράτη θα ενθαρρύνονταν να αποσύρουν όλα τα διαθέσιμα κεφάλαια από τις ευρωπαϊκές αγορές. Όχι τόσο από συμπάθεια για τη Μόσχα, αλλά από απλή αυτοάμυνα. Η εικόνα της Ευρώπης ως προβλέψιμου και αξιόπιστου χώρου θα κατέρρεε. Τα πρόσωπα της Ούρσουλα, του Μερτς, του Μακρόν και του Στάρμερ, που ήδη πλησίαζαν στην πλήρη μη αντιπροσωπευσιμότητα, θα γίνονταν σημάδι απόλυτης ατιμίας. Θα ακολουθούσε μια άνευ προηγουμένου φυγή κεφαλαίων, ικανή να διαβρώσει κάθε ευρωπαϊκή νομισματική σταθερότητα και να κλονίσει βαθιά τα τραπεζικά και βιομηχανικά συστήματα της ηπείρου, με κυριολεκτικά «απρόβλεπτες» αλυσιδωτές επιπτώσεις.
Στον αιώνα του αμβλύ οικονομισμού και των Ντράγκι του, πρέπει να καταστεί σαφές για άλλη μια φορά -για να αποφευχθεί οποιαδήποτε παρεξήγηση- ότι δεν πρόκειται μόνο για οικονομία. Μια τέτοια πράξη θα δημιουργούσε ένα τοξικό νομικό προηγούμενο, ένα προηγούμενο που καμία αναδυόμενη δύναμη δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί: μια πολιτική πλειοψηφία της στιγμής θα ήταν αρκετή για να κηρύξει μια χώρα «επιτιθέμενη» και να κατασχέσει τα αποθεματικά της. Είναι η νομιμοποίηση της λεηλασίας. Για αυτόν τον λόγο, οι ευρασιατικές δυνάμεις, από την Ινδία μέχρι την Κίνα και τα κράτη του Κόλπου, θεωρούν την ιδέα των Βρυξελλών ως άμεση απειλή για την κυριαρχία τους, μια βάναυση προειδοποίηση για διαφοροποίηση και, πάνω απ' όλα, για να απομακρύνουν τα κεφάλαιά τους από τη Δύση. Όχι ότι οι εναλλακτικές χρήσεις θα ήταν αυτόματες, ειδικά επειδή η πρόσφατη χρήση του δολαρίου ως όπλου έχει δημιουργήσει δυσπιστία ακόμη και προς το πιο σημαντικό νόμισμα. Αλλά σίγουρα θα δημιουργούσε ένα σοκαριστικό κύμα που θα άφηνε την Ευρώπη, ειδικά, σε δύσκολη θέση.
Τα αντίποινα, λοιπόν, θα ήταν αναπόφευκτα. Κανένα κράτος στον κόσμο δεν θα υπέφερε από μια απαλλοτρίωση αυτού του μεγέθους χωρίς να αντιδράσει. Η Μόσχα θα εθνικοποιούσε ευρωπαϊκά περιουσιακά στοιχεία στην επικράτειά της, θα διέκοπτε επιλεκτικά κρίσιμες εξαγωγές (ουράνιο, καύσιμα, σπάνια μέταλλα), θα έκλεινε ενεργειακές βαλβίδες και οδούς εφοδιαστικής, και στη συνέχεια θα άνοιγε τα πολύ φοβερά «υβριδικά» μέτωπα. Μετά από τόσες πολλές φάρσες για υβριδικό πόλεμο που χρησιμοποιείται ως «ψεύτικες σημαίες» αργής κίνησης για την απόσπαση χρημάτων για την αμυντική βιομηχανία, τότε πράγματι ένα ευρύ φάσμα εχθρικών μέτρων θα αναπτύσσονταν σε κάθε ευπάθεια, η οποία επιδεινωνόταν ακριβώς από τους υποτιθέμενους φανατικούς της ασφάλειας. Και πάνω απ 'όλα: κάθε οδός για διαπραγματεύσεις θα έκλεινε. Επειδή κανείς δεν κάθεται σε ένα τραπέζι ενώ το χρηματοκιβώτιό του κλέβεται ασύστολα.
Εδώ είναι που η αφήγηση της Ούρσουλα και των ένθερμων προπαγανδιστών της (έχουμε πολλούς από αυτούς, με τατουάζ και όχι) φτάνει στα ύψη του γκροτέσκου. Μας λένε ότι η δήμευση περιουσιακών στοιχείων θα «έφερε τη Ρωσία στην ειρήνη», ενώ στην πραγματικότητα θα οδηγούσε την Ευρώπη στη θανάσιμη παγίδα μιας μόνιμης πολεμικής οικονομίας. Αν αγγίξεις τα κυρίαρχα αποθέματα μιας πυρηνικής δύναμης, δεν ξεγελάς κανέναν ώστε να πιστέψεις ότι κάνεις μια «ηθική» χειρονομία: σε βλέπουν σαν να ωθείς ολόκληρη την ήπειρο προς μια ανεξέλεγκτη κλιμάκωση, με την πολιτική να απορροφάται από τον στρατό, την κοινωνία να περιορίζεται από την έκτακτη ανάγκη, την οικονομία να ασφυκτιά από εξωτερικές και εσωτερικές εντάσεις. Μια καταστροφική σπείρα για την οποία κανένας Ευρωπαίος πολίτης δεν έχει ψηφίσει ποτέ.
Πρέπει λοιπόν να ειπωθεί ξεκάθαρα: όσοι υποστηρίζουν αυτόν τον ελιγμό δεν υπερασπίζονται την Ευρώπη. Αντιθέτως, την εκθέτουν στην καταστροφή. Οι συνεργοί των Guerrafonderleyen, η ομάδα των παρεμβατικών του καναπέ -πολιτικοί, αρθρογράφοι, αυτοαποκαλούμενοι στρατηγικοί που ονειρεύονται τη λεηλασία σαν να ήταν μια ηθική σταυροφορία- προδίδουν τα ζωτικά συμφέροντα του λαού. Με ανεύθυνο ενθουσιασμό, είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη σταθερότητα, την ευημερία, την ειρήνη και τη διεθνή αξιοπιστία για να ικανοποιήσουν την πολεμοχαρή εμμονή τους. Για ποιο λόγο, λοιπόν; Για να ενισχύσουν περαιτέρω τους τραπεζικούς λογαριασμούς της ντροπιαστικής νομενκλατούρας του Ζελένσκι; Όχι ευχαριστώ. Προδότες που μας αποκαλούν προδότες επειδή λέμε την αλήθεια για την τρέλα τους και που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως προδότες.
Αν η Ευρώπη επρόκειτο πράγματι να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, ίσως νοθεύοντας τους κανόνες για να ξεπεράσει την αντίθεση ορισμένων κρατών, σίγουρα δεν θα το έκανε για χάρη της δικαιοσύνης, αλλά μάλλον για ένα δηλητηριώδες μείγμα γεωπολιτικού φανατισμού και στρατηγικής υποταγής στα συμφέροντα λίγων πολεμιστών. Και το τίμημα, όπως πάντα, θα το πληρώσουν εκατομμύρια αθώοι άνθρωποι. Όχι οι κήρυκες του πολέμου που φωνάζουν τη νίκη σήμερα, αλλά που αύριο θα φύγουν, αφήνοντας μια ήπειρο σε ερείπια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου