Κάποιος πλούσιος χριστιανός έταξε στον Άγιο Μηνά να προσφέρει έναν ασημένιο δίσκο στο ναό του. Παρήγγειλε λοιπόν στον αργυροχόο δύο δίσκους και του ζήτησε στον μεν ένα να γράψει το όνομα του Αγίου στον δε άλλον το όνομα το δικό του. Επειδή όμως ο δίσκος ο προορισμένος για τον Άγιο έγινε λαμπρότερος και ωραιότερος, ο χριστιανός, από απληστία κινούμενος, δίχως να ντραπεί τον κράτησε για τον εαυτό του.
Ταξιδεύοντας λοιπόν στη θάλασσα, δείπνησε στο πλοίο χρησιμοποιώντας ασυλλόγιστα και χωρίς ευλάβεια τον δίσκο του Αγίου. Μετά το δείπνο ο υπηρέτης του ανευλαβούς χριστιανού προσπάθησε να πλύνει τον δίσκο στη θάλασσα με αποτέλεσμα να του πέσει στο νερό και να βυθισθεί. Τότε ο νεαρός υπηρέτης φοβήθηκε πολύ, σάστισε και, προσπαθώντας να πιάσει τον δίσκο, έπεσε κι αυτός στη θάλασσα.
Όταν ο κύριός του αντελήφθη το συμβάν, συναισθάνθηκε ότι πλήρωνε τα επίχειρα της απληστίας του και τυπτόμενος από την συνείδησή του, παρακαλούσε τον Θεό να βρει έστω το λείψανο του μικρού υπηρέτη του, τάζοντας να δώσει στο ναό του Αγίου Μηνά και τον δεύτερο δίσκο, και τα χρήματα που άξιζε ο χαμένος στη θάλασσα δίσκος. Αφού βγήκε στη στεριά περίμενε με αγωνία στην ακρογιαλιά μήπως και εκβρασθεί το πτώμα του υπηρέτη. Και ενώ παρατηρούσε τη θάλασσα, βλέπει τον μικρό να βγαίνει ζωντανός από το νερό κρατώντας στα χέρια του και τον ασημένιο δίσκο του Αγίου!
Ο πλούσιος έφριξε από το θαύμα και έβγαλε φωνή μεγάλη την οποία ακούγοντας οι επιβάτες του πλοίου βγήκαν όλοι έξω και, βλέποντας το συμβάν, ρωτούσαν τον υπηρέτη, που τους διηγήθηκε τα εξής: «Μόλις έπεσα στη θάλασσα, παρουσιάσθηκαν μπροστά μου τρεις άνθρωποι. Ο μεγαλύτερος από αυτούς φορούσε στρατιωτική στολή, ο άλλος ήταν νεαρός και ο τρίτος ήταν Διάκονος. Αυτοί οι τρεις με πήραν μαζί τους από τον βυθό και περπατώντας χθες και σήμερα, με έφεραν μέχρι εδώ».
Ο κύριος του παιδιού και οι επιβάτες του πλοίου ακούγοντας το εξαίσιο θαύμα, εδόξαζαν τον Θεό και εθαύμαζαν για τους τρόπους που χρησιμοποιεί προκειμένου οι άνθρωποι «εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθείν» (Προς Τιμόθεο Β’ 3,7).
Οι τρεις που έσωσαν τον υπηρέτη ήταν ο Άγιος Μηνάς (ο στρατιωτικός), ο Άγιος Βίκτωρ (ο νεαρός) και ο Άγιος Βικέντιος (ο Διάκονος).
Οι δύο τελευταίοι Άγιοι εμαρτύρησαν την ίδια ημέρα με τον Άγιο Μηνά, σε διαφορετικές εποχές.
***
Ο Άγιος Μηνάς και η μάχη του Ελ Αλαμέιν
Τα ίδια εκείνα δύσκολα χρόνια για όλο τον κόσμο, δηλαδή το 1942, τότε που οι ανίκητες δυνάμεις του Γερμανού στρατηγού Ρόμμελ βρισκόταν στη Β. Αφρική, ο Άγιος Μηνάς έκανε ένα από τα μεγάλα του θαύματα, θαύμα με παγκόσμια σημασία.
Η Ελλάδα ήδη βρισκόταν κάτω από τον φασιστικό και ναζιστικό ζυγό των Γερμανών, Ιταλών, Βουλγάρων και Αλβανών, διαμοιρασμένη μεταξύ αυτών. Λίγος ελληνικός στρατός ξέφυγε από την αιχμαλωσία και βρισκόταν στην Αίγυπτο κοντά στο Ελ Αλαμέϊν όπου βρισκόταν ο τάφος και το μοναστήρι του Αγίου Μηνά. Ο στρατός μας συνασπισμένος με τις άλλες συμμαχικές δυνάμεις θα έδινε την τελευταία μάχη. Αν η μάχη αυτή χανόταν, τότε ολόκληρος ο κόσμος θα βρισκόταν κάτω από τον φασιστικό – ναζιστικό ζυγό.
Ο Ρόμμελ μετά από τη βόρεια Αφρική ήταν έτοιμος με τις δυνάμεις του να πάρουν το Ελ Αλαμέϊν και νικητές να βαδίσουν προς την Αλεξάνδρεια. Ο Άγιος Μηνάς όμως δεν ήθελε αυτή τη φοβερή καταστροφή.
Τα μεσάνυχτα της νύχτας εκείνης και την ώρα που θα άρχιζε η μάχη, πολλοί στρατιώτες είδαν τον Άγιο Μηνά να βγαίνει από τα ερείπια του Ναού και οδηγώντας ένα καραβάνι με καμήλες, όπως παρουσιαζόταν στις τοιχογραφίες του Ναού του, να προχωρεί και να μπαίνει μέσα στο στρατόπεδο των Γερμανών.
Είναι απερίγραπτος ο πανικός που κατέλαβε τους Γερμανούς. Εγκατέλειψαν οτιδήποτε είχαν, σκηνές, ζώα, πολεμοφόδια και τράπηκαν σε άτακτη φυγή. Έτσι ελευθερώθηκε η Βόρεια Αφρική. Οι συμμαχικές δυνάμεις πήραν θάρρος και ανέλαβαν την επίθεση κατά της Ιταλίας και Γερμανίας. Αποτέλεσμα ήταν η τελική νίκη και συντριβή του ναζισμού.
Το θαύμα αυτό της επεμβάσεως του Θεού μέσω του Αγίου Μηνά το εκτίμησαν όχι μόνον οι Έλληνες, αλλά και οι αλλόδοξοι σύμμαχοι. Γι’ αυτό πρόσφεραν στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας εκείνον τον τόπο, για να ξαναχτιστεί ο Ναός και το μοναστήρι του Αγίου Μηνά. Ο Ναός και το μοναστήρι ξαναχτίστηκαν, ανεγέρθηκε μάλιστα και αναμνηστική πλάκα επάνω στην οποία γράφτηκαν τα ονόματα των πεσόντων στο Ελ Αλαμέϊν.
Πηγή: Γεωργίου Β. Μαυρομάτη, «Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μηνάς ο Αιγύπτιος», § Νεώτερα θαύματα του Αγίου, Έκδοσις: Ιερόν Ησυχαστήριον Αγίου Μηνά Βίγλας, Ι. Μ. Μ. Λαύρας Αγίου Όρους, 1998.
