Η κυρία Παπαδοπούλου δεν είναι απλώς υφυπουργός Εξωτερικών. Είναι κάτι σαν το επίσημο κυβερνητικό manual για το πώς «να μην κακοκαθίσετε κανέναν». Για χρόνια είχε παρουσιαστεί ως «έμπειρη διπλωμάτης», «θεσμική», «μετρημένη». Όμως η ουσία είναι απλή: όπου χρειάζεται στιβαρότητα, εκείνη προτείνει «ηρεμία». Όπου χρειάζεται αποτροπή, προτείνει «διάλογο». Όπου η Τουρκία τραβάει σχοινί, εκείνη το αφήνει χαλαρό, μην τυχόν και σπάσει. Μόνο που το σχοινί εξακολουθεί να είναι δικό μας.
Και η μνημειώδης δήλωσή της ότι: «η Ελλάδα ήταν πάντα soft power επειδή ξέρει πως δεν μπορεί να είναι hard power» δεν ήταν απλώς ατυχής. Ήταν αποκαλυπτική. Μας συστήνει μια νοοτροπία που δεν χωρά σε χώρα με σύνορα, δικαιώματα και γεωπολιτικό βάρος. Μια νοοτροπία που ταιριάζει περισσότερο σε χώρα που θέλει να μείνει αόρατη, όχι σε χώρα που οφείλει να υπερασπιστεί συμφέροντα.
Η Παπαδοπούλου έχει μια ικανότητα που σπάνια συναντάς: να λέει τα πιο αποθαρρυντικά πράγματα με τον πιο χαλαρωτικό τόνο. Μιλά για αναβαθμισμένες σχέσεις με την Τουρκία λες και περιγράφει κουβέντα ανάμεσα σε δύο κουρασμένους γείτονες που συζητούν για την ησυχία της πολυκατοικίας. Μιλά για «διαφορές» με τέτοια επιμέλεια ώστε να εξαφανίζει τη λέξη «τουρκικές προκλήσεις». Κι όταν η Άγκυρα κάνει το γνωστό της παιχνίδι, η Παπαδοπούλου προβάλλει τον γνωστό δίσκο: «να μείνουμε ψύχραιμοι».
Ψύχραιμοι. Με μια χώρα απέναντι που παίζει επιθετικά σε κάθε τομέα. Με μια διπλωματία που χαράζει χάρτες σαν να μοιράζει φυλλάδια. Με δηλώσεις που δεν είναι απλώς ακραίες, είναι επιθετικές. Και εδώ, στην ελληνική πλευρά, η υφυπουργός που θεωρεί ότι η δύναμη μας πρέπει να παραμένει «ήπια». Σχεδόν ακατάστατη, σχεδόν άτονη, σχεδόν απολογητική.
Το ακόμη πιο εντυπωσιακό; Ο Πρωθυπουργός τη διατηρεί στη θέση της με συνέπεια. Σαν να βλέπει σε αυτήν κάτι που οι πολίτες αρνούνται να πιστέψουν: ότι δεν πρόκειται για ατυχές ύφος, αλλά για κεντρική γραμμή. Η Παπαδοπούλου δεν «ξεφεύγει». Εκφράζει αυτό που θέλουν να ακουστεί. Μια Ελλάδα που δεν διεκδικεί χώρο, παρά μόνο ασφάλεια στην αυλή της. Μια Ελλάδα που νομίζει ότι αν χαμηλώσει τον τόνο, θα χαμηλώσουν και οι άλλοι.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η Τουρκία. Εκείνη κάνει αυτό που κάνει πάντα. Το πρόβλημα είναι όταν μια χώρα αρχίζει να πιστεύει ότι το να «μην ενοχλεί» είναι στρατηγική. Και η κυρία Παπαδοπούλου είναι το ανθρώπινο σύμβολο αυτής της λογικής.
χανιά Παρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου