Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2025

Όσιος Αβράμιος και Μαρία η ανεψιά του

 Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο

 
 Eις τον Aβράμιον.
Σαρκὸς νεκρώσας Ἀβράμιε πᾶν μέλος,
Θανὼν συνοικεῖς τοῖς ἀσάρκοις Ἀγγέλοις.

Eις την Mαρίαν.
Ἀφεῖσα σαρκὸς τοὺς ἐραστὰς Μαρία,
Ψυχῶν ἐραστῇ μυστικῶς περιπλέκῃ.
 
 
 Ὁ Οἶκος
Τὰ φθαρτὰ παριδών, τὴν ἀφθαρσίαν εἴληφας, τὰς τερπνὰς ἡδονὰς τοῦ σώματος ἐμίσησας σοφὲ ἀπὸ βρέφους, ποθήσας ἁγνείαν· ὅθεν θαλάμου καὶ κόσμου ἀπέδρασας, συζύγου τε εὔκλειαν, καὶ τῶν γονέων ἐξέκλινας, μόνου Θεοῦ σοφὲ τὸν ἔρωτα ἐπιποθήσας, καὶ ἀγαπήσας ἐξ ὅλης, Πάτερ τῆς ψυχῆς, καὶ διανοίας ἀληθῶς· διὰ τοῦτο ἀνεδείχθης, δοχεῖον θείου, Ἀβράμιε Πνεύματος.
 
Ο Όσιος Αβράμιος γεννήθηκε στην Έδεσσα της Συρίας στα τέλη του 3ου μ.Χ.αιώνα. Νυμφεύθηκε σε νεαρή ηλικία παρά την θέλησή του, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την σύζυγό του και έγινε ασκητής ζώντας σε μια καλύβα. Αργότερα ο Επίσκοπος μίας πόλεως, η οποία βρισκόταν κοντά στο ασκητήριο του Οσίου, του ζήτησε να επισκεφθεί την πόλη και να τον βοηθήσει στην κατήχηση και τον ευαγγελισμό των κατοίκων. Ο Όσιος, ύστερα από πολύ μεγάλη πίεση, δέχθηκε, χειροτονήθηκε ιερέας και επί τρία έτη διηκόνησε την τοπική εκκλησία με μεγάλη πνευματική καρποφορία. Φλεγόμενος από τον πόθο της ησυχίας και της ασκήσεως κατέφυγε και πάλι στην έρημο. Όταν απεβίωσε ο αδελφός του, ο Όσιος παρέλαβε την ανιψιά του Μαρία και την εστέγασε σε γειτονική καλύβα. Όταν, όμως, η Μαρία έγινε ενήλικη, εγκατέλειψε το ησυχαστήριο και κατέφυγε σε πορνείο. Τότε ο θείος της την αναζήτησε και κατόπιν με τις νουθεσίες του η Οσία μεταμελήθηκε για την ζωή που διήγε και επανήλθε στην ασκητική ζωή. Ο Όσιος απεβίωσε εκεί ειρηνικά σε μεγάλη ηλικία γύρω στο 390 μ.Χ., ενώ λίγο αργότερα απεβίωσε ειρηνικά και η Οσία. Ο Όσιος Αβράμιος ήταν φίλος με τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο, ο οποίος κατέγραψε και τα σχετικά με την ιστορία του Αβραμίου και της ανηψιάς του Μαρίας.
 
 Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Ζωῆς τῆς φθειρομένης λιπῶν τᾶς ἀπολαύσεις, ἐν τὴ τῶν μελλόντων ἐλπίδι, Ἀβράμιε θεοφόρε, ὁσίως ἐβίωσας ἐν γῇ, καὶ χρῖσμα ὑπεδέξω ἱερὸν διὰ τοῦτο ὡς τοῦ Λόγου μυσταγωγός, κατηύγασας τοὺς βοώντας, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ᾽ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Ἀβράμιε τὸ πνεῦμά σου.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐν σαρκὶ ὡς Ἄγγελος, ἐπὶ τῆς γῆς ἀνεφάνης, καὶ ἀσκήσας γέγονας, πεφυτευμένον ὡς ξύλον, ὕδατι τῆς ἐγκρατείας καλῶς αὐξήσας, ῥεύματι τῶν σῶν δακρύων ῥύπον ἐκπλύνας· διὰ τοῦτο ἀνεδείχθης, δοχεῖον θείου, Ἀβράμιε Πνεύματος.