Γράφει ο Δημήτρης Ι. Παπαδημόπουλος
Ἀναμφισβήτητα βιώνουμε μιὰ κρίση.
Θέλετε νὰ τὴν ὀνομάσετε οἰκονομική; Πολιτικὴ θέλετε; Ἐθνική; Θρησκευτική; Δικαιοσύνης; Κοινωνική; Οἰκογενειακή; Προσωπική; Ὁποιαδήποτε ἄλλη; Ἐπιλέξτε. Εἶναι ὅλες ἐδῶ.
Ποιά ὅμως ἡ συνθήκη ποὺ τὶς ἐξέθρεψε; Ποιός ὁ μαγνήτης ποὺ τὶς ἤλκυσε; Ποιό τὸ θελκτικὸ θήραμα ποὺ ἐπισύναξε τόσα ἁρπακτικά; Κυρίως ἕνα: Ἡ αὐτοεγκατάλειψή μας. Διὰ τῆς ὁποίας «ἐπιτύχαμε» καὶ τὴν αὐτοαναίρεσή μας. Ἐγκαταλείψαμε, παραγκωνίσαμε ἢ στὴν καλύτερη περίπτωση παραμελήσαμε τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος μας.
Μὲ ἀπερίγραπτη ἐπιπολαιότητα – ἀποκοτιά, θέσαμε καὶ θέτουμε σὲ ἀμφισβήτηση καὶ περιφρονήσαμε καὶ περιφρονοῦμε ἀρχὲς καὶ ἤθη ποὺ μᾶς στήριξαν μέσα στοὺς αἰῶνες. Ἀποκτήσαμε ὑπέρβαρη, δυσκίνητη, ἀδιάφορη ψυχή. Καὶ δοκιμάζεται τὸ ἔθνος, κλυδωνίζεται ἡ οἰκογένεια καὶ κινδυνεύουν ἡ ὀμορφιά, ἡ χαρὰ καὶ ἡ φυσιογνωμία τοῦ τόπου, τὸ νόημα, τὸ φιλὶ τῆς ζωῆς μας. Διότι μικρύναμε. Μικρύναμε πολύ! Ἔστω κι ἂν ὑπῆρξε καὶ καρπὸς κάποιων σκοτεινῶν σχεδίων ἡ σμίκρυνσή μας αὐτή.
Ὅμως τώρα, ἄμεση ἀνάγκη νὰ μειώσουμε τὸ χρέος. Ὄχι τὸ οἰκονομικό, στὸ ὁποῖο παγιδευτήκαμε, ἀλλὰ πρωτίστως τὸ χρέος πρὸς ὅλους ἐκείνους ποὺ μᾶς κληροδότησαν καὶ γῆ, καὶ οὐρανό, πλουτίζοντάς μας μὲ ὕψιστη τιμή, ὄνομα καὶ εὐθύνη. Τοὺς πανάξιους προγόνους μας, στῶν ὁποίων τὴν ἁγία θυσία καὶ τὸ φῶς ὀφείλουμε τὴν ὕπαρξή μας.
Τοῦτο τὸ χρέος πληρώνεται μὲ ἀντίσταση, προπάντων ψυχική. Μὲ διάκριση ἀπέναντι στὴν ὁποιαδήποτε κρίση. Μὲ ἐγρήγορση ἐνάντια στὸν τηλε-ὑπνωτισμό. Μὲ ἐξυπνάδα ἀπέναντι στὴν πανουργία. Μὲ ἔρευνα καὶ ἐμβάθυνση γιὰ δικαιοσύνη σὲ κάθε συμπέρασμα ἢ ἀπόφασή μας. Μὲ ἀλληλέγγυα πάλη, γιὰ μᾶς καὶ τὰ παιδιά μας.
Μὲ ποιοτικὴ ἐπιστροφὴ σ’ ἐκεῖνο μας τὸ παρελθόν, ποὺ γεννοῦσε μέλλον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου