Σημεία του αποχαιρετιστηρίου λόγου του Αλκίνοου στην εξόδιο ακολουθία του Διονύση

 

«Διονύση Σαββόπουλε,

παιδικέ μου ήρωα, η πρώτη μου μεγάλη συναυλία που παρακολούθησα ήταν δική σου, την εποχή που δεν πάταγε καλλιτέχνης στην Κύπρο.

Χωρίς εσένα, άλλο θα ήταν το τραγούδι μας, άλλοι θα ήμασταν και εμείς, υπάρχουμε γιατί προϋπήρξες. Μας πήρες παιδάκια από το πικάπ του σπιτιού μας και μας πήγες σε ένα περιβόλι του τρελού, γεμάτο τραγούδια.

Μας ανέθρεψες, μας στήριξες, μας ελευθέρωσες. Μαζί με τους αγαπημένους σου δασκάλους, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Τσιτσάνη, ανέδειξες το πολύτιμο, ανέβασες το επίπεδο της χώρας, συλλογικά, αλλά και το επίπεδο του καθενός.

Σου άρεσαν οι γιορτές, τα μπουλούκια, τα συμπόσια, οι φιέστες, τα περίμενες σαν παιδάκι που ανυπομονεί για τα Χριστούγεννα.

Σε αποχαιρετούμε σήμερα σαν έναν άνθρωπο σημαντικό για το τραγούδι και τον πολιτισμό, σημαντικό για τη σκέψη, το αίσθημα και την αισθητική μας, δηλαδή για ολόκληρη τη ζωή μας.

Μόνο ένας απείθαρχος θα μπορούσε να φτάσει εκεί που έφτασες. Θέλαμε να σε εξηγήσουμε· ήσουν ανεξήγητος. Στην τελευταία σου συναυλία ήσουν πιο ευάλωτος και πιο σίγουρος από ποτέ.

Ο αδερφός μου, ο Λίνος, ποιητής, για να με παρηγορήσει, μου είπε το βράδυ που έφυγες ότι ο Σαββόπουλος είναι γιορτινός, καταργεί το πένθος. Τότε εγώ γιατί έκλαψα τόσο; Για εσένα, ή για εμένα;