Ρωτήσαμε τόν Άγιο πατέρα Πορφύριο πώς συμβαίνει, πολλες φορές, άνθρωποι νά γίνονται καλά άπό αθεράπευτες ασθένειες, κι εκείνος απάντησε: «Διά τής πίστεως».
Τόν ρωτήσαμε τι εννοούσε «διά τής πίστεως» και μάς εξήγησε ότι, αν ό ασθενής εγκαταλείψει τή φυσική γνώση τών γιατρών και τά αφήσει στο Θεό, τότε κάνει τήν πρόνοια τοϋ Θεοϋ νά αναλάβει νά τόν κάνει καλά*. Και γίνεται έτσι καλά! Νά, ήλθε, μάς είπε, μία κυρία με καρκίνο στο μαστό και μου λέει: Έγώ δέν θα πάω πουθενά, ούτε σέ γιατρούς ούτε σέ κανένα και ό,τι θέλει ό Θεός ας γίνει. Κι έγώ της είπα: Άφού έχεις τόση πίστη στό Θεό, τους γιατρούς δεν τους χρειάζεσαι.
Ό καρκίνος τοΰ Γέροντα και ή αγία υπομονή του
Οταν μου τό είπαν οί γιατροί ότι έχω καρκίνο, μετά από τις εξετάσεις πού έκαναν, τό χάρηκα και είπα: Δόξα σοι ό Θεός. Μετά άπό τόσα χρόνια δέν ξέχασες τό αϊτημά μου. Έχω καρκίνο έδώ, στην υπόφυση. Αύτη έχει κάνει όγκο πού μεγαλώνει καί πιέζει τό οπτικό χίασμα. Γι' αυτό άρχισα νά μή βλέπω.
Με αυτό τό μάτι βλέπω λίγο φως- μέ τό άλλο βλέπω τους ανθρώπους σαν σιλουέτες, άλλα δέ βλέπω μέ αυτά τά μάτια τά χαρακτηριστικά τους. Ή γλώσσα μου έχει γίνει χονδρή καί μακριά. Μέ δυσκολεύει μέσα στό στόμα μου καί ή φωνή μου έχει αλλάξει. Έχω πόνους φοβερούς. Όταν πονώ, κάνω υπομονή καί προσεύχομαι. Στον πολύ πόνο δέν μπορώ νά προσευχηθώ. Όμως δέν γογγύζω ούτε παραπονούμαι.
- Γέροντα, νά παίρνετε κανένα παυσίπονο. Νά άνακουφίζεσθε.
- Δεν παίρνω. Λέω αυτό πού σοϋ εΐπα: Δέν ξέρει ό Χριστός ότι πονάω; Τό ξέρει. Λοιπόν σηκώνω τό Σταυρό τού Χρίστου υπομονετικά. Πώς σού φαίνεται αυτό; Σού είπα. Μπορεί νά με πουν τρελό. Όμως μ' αρέσει αυτή ή τρέλα. Δέ σε υποχρεώνω νά κάνεις κι εσύ τό ϊδιο. Έσύ, όπως τό καταλαβαίνεις, όσο μπορείς. Έγώ έτσι τό καταλαβαίνω.
Σε αγαπώ, μωρέ, τό ξέρεις;
- Τό ξέρω, Γέροντα. Κι έγώ σας αγαπώ και παρακαλώ δι' ευχών σας νά μέ ελεήσει ό Θεός.
- Μέσα στους πόνους μου παρακαλώ τό Θεό νά μέ ελεήσει και νά συγχωρήσει τις αμαρτίες μου. Όταν ό άνθρωπος φτάσει στην προπτωτική κατάσταση, δέν επιτρέπει ό Θεός αρρώστια. Κι όταν Εκείνος θελήσει, μπορούμε αμέσως νά γίνουμε ύγιεΐς.
Αυτά είναι δύσκολα. Τά καταλαβαίνουν εκείνοι «οίς δέδοται».
Οταν μου τό είπαν οί γιατροί ότι έχω καρκίνο, μετά από τις εξετάσεις πού έκαναν, τό χάρηκα και είπα: Δόξα σοι ό Θεός. Μετά άπό τόσα χρόνια δέν ξέχασες τό αϊτημά μου. Έχω καρκίνο έδώ, στην υπόφυση. Αύτη έχει κάνει όγκο πού μεγαλώνει καί πιέζει τό οπτικό χίασμα. Γι' αυτό άρχισα νά μή βλέπω.
Με αυτό τό μάτι βλέπω λίγο φως- μέ τό άλλο βλέπω τους ανθρώπους σαν σιλουέτες, άλλα δέ βλέπω μέ αυτά τά μάτια τά χαρακτηριστικά τους. Ή γλώσσα μου έχει γίνει χονδρή καί μακριά. Μέ δυσκολεύει μέσα στό στόμα μου καί ή φωνή μου έχει αλλάξει. Έχω πόνους φοβερούς. Όταν πονώ, κάνω υπομονή καί προσεύχομαι. Στον πολύ πόνο δέν μπορώ νά προσευχηθώ. Όμως δέν γογγύζω ούτε παραπονούμαι.
- Γέροντα, νά παίρνετε κανένα παυσίπονο. Νά άνακουφίζεσθε.
- Δεν παίρνω. Λέω αυτό πού σοϋ εΐπα: Δέν ξέρει ό Χριστός ότι πονάω; Τό ξέρει. Λοιπόν σηκώνω τό Σταυρό τού Χρίστου υπομονετικά. Πώς σού φαίνεται αυτό; Σού είπα. Μπορεί νά με πουν τρελό. Όμως μ' αρέσει αυτή ή τρέλα. Δέ σε υποχρεώνω νά κάνεις κι εσύ τό ϊδιο. Έσύ, όπως τό καταλαβαίνεις, όσο μπορείς. Έγώ έτσι τό καταλαβαίνω.
Σε αγαπώ, μωρέ, τό ξέρεις;
- Τό ξέρω, Γέροντα. Κι έγώ σας αγαπώ και παρακαλώ δι' ευχών σας νά μέ ελεήσει ό Θεός.
- Μέσα στους πόνους μου παρακαλώ τό Θεό νά μέ ελεήσει και νά συγχωρήσει τις αμαρτίες μου. Όταν ό άνθρωπος φτάσει στην προπτωτική κατάσταση, δέν επιτρέπει ό Θεός αρρώστια. Κι όταν Εκείνος θελήσει, μπορούμε αμέσως νά γίνουμε ύγιεΐς.
Αυτά είναι δύσκολα. Τά καταλαβαίνουν εκείνοι «οίς δέδοται».
