"Επικίνδυνος" σημαίνει αυτός που μπορεί να προκαλέσει κινδύνους, που είναι απειλή για την ασφάλεια ή τη ζωή κάποιου…
Ομολογώ πως ποτέ κανένας δεν με αποκάλεσε «επικίνδυνο» και μάλιστα «ιδιαίτερα επικίνδυνο»…
Ο πρώτος που με αποκάλεσε έτσι ήταν ένας Τούρκος αστυνομικός, σήμερα το μεσημέρι, στα ελληνοτουρκικά σύνορα και μου απαγόρευσε την είσοδο στην χώρα του…
Το «έγκλημά» μου ήταν ότι συμμετείχα σε μια εκδρομή της ΕΣΗΕΜΘ στην Κωνσταντινούπολη μαζί με άλλους 100 δημοσιογράφους. Σκοπεύαμε να επισκεφτούμε τον οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο, την Αγιά Σοφιά, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή κα
Ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΜΘ Γιάννης Βοιτσίδης και η γεν. γραμματέας Ειρήνη Τσαρούχα ενημέρωσαν αμέσως τα ελληνικά προξενεία στην Κωνσταντινούπολη και στην Ανδριανούπολη. Οι Τούρκοι αστυνομικοί όμως ήταν ανένδοτοι…
Τελικά μετά από παρέμβαση του Έλληνα πρόξενου στην Ανδριανούπολη πείστηκαν να με αφήσουν και με περιπολικό της τουρκικής αστυνομίας με μετέφεραν στο τελωνείο των Κήπων.
Ρώτησα και ξαναρώτησα τους Τούρκους γιατί με θεωρούν επικίνδυνο και δεν πήρα απάντηση.
«Προφανώς ενόχλησαν τα ντοκιμαντέρ που κάνατε για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και τους αγνοούμενους της Κύπρου…» μου είπε αργότερα Έλληνας αστυνομικός.
Αν το «βαθύ κράτος» της Τουρκίας έχει στόχο να εκφοβίσει όσους αναζητούν και αναδεικνύουν την ιστορική αλήθεια, λυπάμαι αλλά μάλλον απέτυχε. Οι ντοκιμαντερίστες δεν εκφράζουν προσωπική άποψη. Βασίζονται στην πραγματικότητα και παρουσιάζουν αποδεικτικά στοιχεία μέσα από αξιόπιστες πηγές και αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα. Ήταν αυτόπτες μάρτυρες, τα είδαν και τα άκουσαν.
Τι να κάνουμε; Να λογοκρίνουμε τους συγγενείς των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο για να γίνουμε αρεστοί στο «βαθύ κράτος»;
Το ντοκιμαντέρ «Where are they?”παρουσιάζει συγγενείς στην Ελλάδα και στην Κύπρο οι οποίοι δίνουν το δικό τους αγώνα εδώ και 51 χρόνια για να μάθουν για την τύχη των 754 που παραμένουν ακόμη αγνοούμενοι. Ανάμεσά τους και 36 παιδιά- αγνοούμενοι, ηλικίας από έξι μηνών έως 17 ετών. Δεν πρέπει να δούμε τι απέγιναν;
Να λογοκρίνουμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες που έχασαν συγγενείς στη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Το ντοκιμαντέρ «Η μπάντα» βασίζεται στο βιβλίο που έγραψε ο Γιάννης Παπαδόπουλος, από την Κερασούντα. Ήταν μουσικός, μέλος της φιλαρμονικής ορχήστρας της Κερασούντας που "επιστρατεύτηκε" βίαια από τον σφαγέα των Ποντίων Τοπάλ Οσμάν.
Η ορχήστρα αυτή αποτελείτο από 13 ´Ελληνες και τρεις Τούρκους. Ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις περιοδείες του Τοπάλ Οσμάν και να παίζουν τουρκικά εμβατήρια την ώρα που οι τσέτες έσφαζαν, βίαζαν και λήστευαν Έλληνες...
Στο τέλος ο αιμοσταγής Τούρκος έδωσε εντολή και σφαγιάστηκε όλη η ορχήστρα… Ο μόνος που επέζησε ως εκ θαύματος ήταν ο Γιάννης Παπαδόπουλος. Κατάφερε να έρθει στην Ελλάδα και έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο: «Τα τερατουργήματα του Τοπάλ Οσμάν»…
Πὼς μπορούμε να αποκρύψουμε αυτό το γεγονός;
Τι θα πούμε στα παιδιά μας; Πως εξοντώθηκαν οι 353.000 Έλληνες του Πόντου; Από κορονοϊό;
Επικίνδυνος δεν είναι αυτός που λέει την αλήθεια.
Επικίνδυνος είναι αυτός που μιλάει για «γαλάζιες πατρίδες» και κάνει πλύση εγκεφάλου σε μαθητές αποκρύπτοντας την ιστορική αλήθεια.
Κανείς δεν μπορεί να οικοδομήσει αληθινή φιλία πάνω σε ψεύδη.
Το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι καθαρά πολιτικό και πρέπει να το δει το υπουργείο Εξωτερικών αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Όσο κάνουμε τα στραβά μάτια, τόσο χειροτερεύει η κατάσταση.
Δείτε πόσοι Έλληνες ποντιακής καταγωγής έχουν απελαθεί τα τελευταία χρόνια και δεν κινήθηκε φύλλο.
Οι προκλήσεις συνεχίζονται και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα…
Νίκος Ασλανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου