Ἐμεῖς θα παραμείνουμε ὑποταγμένοι καί ἀπαθεῖς;

   

Νεκτάριος Δαπέργολας

   Τιμοῦμε σήμερα (θεωρητικά τοὐλάχιστον) τήν τελευταία μεγάλη ἄρνηση πού εἰπώθηκε ἀπό ἐπίσημο στόμα στόν ἑλλαδικό χῶρο. Πού ἦταν καί ἡ ἀπαρχή τοῦ τελευταίου ἔπους πού ἔγραψε μέ τό αἷμα του ὁ λαός μας (ἀκριβῶς δηλαδή λίγο πρίν τήν ἔναρξη τῆς τελικῆς φάσης τῆς ὁριστικῆς του μετάλλαξης). Τό αἷμα πού χύθηκε τότε πάνω στά ἀλβανικά βουνά (ἀλλά καί ἀκολούθως κατά τή διάρκεια τῆς ἀπάνθρωπης Κατοχῆς), ἦταν ὄντως ἡ τελευταία μαζική πράξη ἀντιστάσεως τοῦ Ἑλλαδικοῦ Ἑλληνισμοῦ (τοῦ Κυπριακοῦ χρονολογεῖται μερικά χρόνια ἀργότερα). Ἦταν τό κύκνειο ἆσμα του, στή μέση μιᾶς πορείας πού εἶχε βεβαίως δρομολογηθεῖ ἀρκετές δεκαετίες πρίν: μιᾶς πορείας ἐκποιητικοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ καί πολιτισμικῆς ἐκπόρνευσης. Ἡ τελευταία του πράξη, λίγο πρίν ὑποταχτεῖ ἑκουσίως καί σχεδόν καθ’ ὁλοκληρίαν πιά στά σκουπίδια. Ὀκτώμισυ δεκαετίες πλέον ἀργότερα, ὁ ἴδιος ἐκεῖνος λαός ἔχει στήν πλειονότητά του ἀπομείνει πιά παραδομένος στήν παρακμή καί τήν ἀσυναρτησία, τυφλός καί ἀμνησιακός, νά ἀκούει λόγια γιά ἔργα τοῦ παρελθόντος, πού δείχνουν νά εἶναι ὅμως πιά πολύ μακριά ἀπό αὐτόν, ὥστε νά μποροῦν πραγματικά νά τόν ἀγγίξουν. Μία ἄχρωμη καί ὑπνώττουσα ἀνθρωπομᾶζα, πού τό μόνο ὄνειρο πού τῆς ἀπέμεινε πλέον εἶναι νά διατηρήσει, παντί τῷ τρόπῳ καί παντί τῷ τιμήματι, γιά λίγο ἀκόμη μέσα σέ μιά στερνή ψευδαίσθηση ἀπατηλῆς ἀσφάλειας καί δυστοπικής ψευτοευδαιμονίας τό πανάθλιο σαρκίο της.

     Καί βέβαια, ἀκόμη κι ἄν κάτι πάει κάποια στιγμή ν’ ἀναρριπίσει μέσα σου, αὐτός ὁ τόπος πιά δέν τό ἀφήνει. Αὐτός ὁ τόπος, πού ἐδῶ καί πολλά χρόνια τον λυμαίνονται ἕρποντες ριψάσπιδες, γελοῖες πολιτικές καρικατοῦρες, ἀντίχριστοι ρασοφόροι, πουλημένα δημοσιογραφοῦντα τομάρια, γραικύλοι ψευτοδιανοούμενοι, ἐλεεινoί νεοταξίτικοι στρατοί κι ἕτερες φασίζουσες μειοψηφίες «δικαιωματάδων» ὑπερασπιστῶν τῆς κάθε διαστροφῆς, σέ τραβάει πιά συνεχῶς πρός τά κάτω, δέν σέ ἀφήνει νά ξαναβγεῖς στό φῶς. Μέ τήν ἀπειλή τῆς οἰκονομικῆς κατάρρευσης, μέ τή χυδαία ἀθλιότητα τῶν βοθροκάναλων, μέ τή φασιστική ἰδεολογική τρομοκρατία μιᾶς ψευτοπροοδευτικῆς καί μηδενιστικῆς πλέμπας, πού ἐξεμεῖ τή δαιμονική της ὑστερία ἐνάντια σέ κάθε τι τό αὐτονόητο καί καθυβρίζει χυδαία κάθε τι τό αὐθεντικό. Αὐτός ὁ τόπος πιά ἔχει ταχθεῖ γιά νά σέ βουλιάζει ἀδυσώπητα, κάθε μέρα πού περνάει ὅλο καί πιό πολύ, μέσα στόν ἀφόρητα βρωμερό του βοῦρκο. Καί μάλιστα ἕνα βοῦρκο πού δέν ἀποπνέει πλέον ἁπλῶς δυσωδία καί χυδαιότητα, ἀλλά ἀποτελεῖ ἐξώφθαλμα θανάσιμο κίνδυνο, καθώς ὁ καθεστωτικός ὁλοκληρωτισμός (ὅπως προχώρησε τήν ἐποχή τῆς ἄθλιας ψευτοπανδημίας καί ὅπως κορυφώνεται τώρα μέ τόν ψηφιακό ἐφιάλτη) συναγωνίζεται μέ τό πλῆρες ξεπούλημα τοῦ τόπου καί τήν ὁλοκληρωτική ἐθνική προδοσία ἀπό τίς (ὁρατά καί ἀόρατα) κυβερνῶσες συμμορίες.

     Ἄρα κανείς δέν μπορεῖ νά τιμήσει πραγματικά ἐκεῖνο τό ΟΧΙ, ὅταν ἀνέχεται νά ζεῖ μέσα στόν σημερινό νεοελληνέζικο βόρβορο. Οἱ καιροί ἀπαιτοῦν ἐπιτακτικά νέες ἀρνήσεις καί νέα ἀντίσταση ἀπέναντι στόν ἀνελέητο ἐχθρό, πού αὐτή τή φορά δέν εἶναι ἐξωτερικός εἰσβολέας, ἀλλά μισελληνικός δούρειος ἵππος σέ διατεταγμένη ὑπηρεσία. Καί δέν τό ἀπαιτοῦν ἁπλῶς γιά λόγους ἐπετειακούς, γιά λόγους ἱστορικῆς εὐσυνειδησίας καί αἴσθησης καθήκοντος ἀπέναντι στή γενιά τῶν παππούδων μας. Ἀλλά τό ἀπαιτοῦν πρωτίστως γιά τήν ἴδια μας τήν ἐπιβίωση, γιά νά μήν χαθοῦμε καί σβήσουμε ἀπό προσώπου γῆς, γιά νά μήν μετατραποῦμε ὁλοκληρωτικά σέ ἀπρόσωπους ἀριθμούς καί ἁπλᾶ ἴχνη λάσπης μέσα στόν δυσώδη βάλτο. Αὐτό εἶναι τό διακύβευμα αὐτή τή στιγμή: εἶναι κατεπεῖγον καί τρομακτικά κρίσιμο ζήτημα ζωῆς καί θανάτου πλέον.

     Πάντοτε ἀνατριχιαστικά μεγαλειῶδες συνεπῶς τό μήνυμα τῆς σημερινῆς ἡμέρας. Μήπως ὅμως ἔχει ἀπομείνει κενό πλέον παντός νοήματος; Ἄν πάντως δέν εἶναι, αὐτό μένει νά ἀποδειχθεῖ. Ὅσοι λέμε ὅτι ἀπομείναμε ζωντανοί, ἦρθε ἡ ὥρα πού πρέπει νά τό ἀποδείξουμε - καί ἴσως μέ μεγάλο τίμημα. Δέν γίνεται ὅμως διαφορετικά. Οἱ Μῆδοι εἶναι πάντα ἐδῶ καί μάλιστα πιό ἰσχυροί, πιό ἀποφασισμένοι καί δαιμονικά ἐξαγριωμένοι ἀπό κάθε ἄλλη φορά στήν Ἱστορία μας. Εἶναι ἐδῶ καί ἐπιχειροῦν νά διαβοῦνε. Ἐμεῖς θα παραμείνουμε ὑποταγμένοι καί ἀπαθεῖς;