Υπάρχουν άθεοι που ζουν ήρεμα με τις απόψεις τους. Και υπάρχουν άλλοι που, μόλις δουν ράσο, χάνουν τον αυτοέλεγχο. Δηλώνουν ότι «η θρησκεία δεν τους αφορά», αλλά αφιερώνουν όλο τον δημόσιο βίο τους στο πώς θα μειώσουν την Ορθοδοξία. Μία εμμονή που προκαλεί απορίες. Αν δεν πιστεύεις, γιατί σε τρώει τόσο αυτό στο οποίο δεν πιστεύεις;
Παράδειγμα χαρακτηριστικό ο Πέτρος Τατσόπουλος. Η αθεΐα του δεν θα απασχολούσε κανέναν, αν δεν συνοδευόταν από μόνιμη ειρωνεία και επιθετικότητα απέναντι στους Ορθόδοξους πιστούς. Για εκείνον, η πίστη πολλών Ελλήνων αποτελεί υλικό για χλεύη. Το να προσβάλλεις ό,τι είναι ιερό για τον άλλο, παρουσιάζεται ως «πνευματική ανωτερότητα». Και όσοι αντιδρούν, βαφτίζονται «σκοταδιστές».
Εν τω μεταξύ, στις ΗΠΑ, ο Αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς, δηλωμένος ρωμαιοκαθολικός, δεν δίστασε να πάει στον Πανάγιο Τάφο, να προσκυνήσει και να μιλήσει δημόσια για την πίστη του. Χωρίς θεατρινισμούς, χωρίς να φοβάται τη χλεύη. Στάθηκε μπροστά στον Τάφο της Αναστάσεως με σεμνότητα, όπως αρμόζει σε έναν ηγέτη που αντιλαμβάνεται ότι η πίστη δεν είναι φωτογράφιση, αλλά βίωμα.
Αντιθέτως, εδώ στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι ακόμη πιο παράδοξο. Ενώ έχουμε πολιτικούς που φαίνονται να πιστεύουν και μπράβο τους, κάποιοι φροντίζουν να το κάνουν τόσο επιδεικτικά, τόσο θεατρικά, που χάνεται η ουσία. Η Ορθοδοξία έχει ως κέντρο της την ταπείνωση. Όταν η θρησκευτική πράξη μετατρέπεται σε επικοινωνιακό τέχνασμα για ψηφοθηρία, όταν ο σταυρός γίνεται αξεσουάρ για κάμερες, τότε δεν τιμούμε την πίστη. Την εργαλειοποιούμε. Και αυτό θλίβει περισσότερο από κάθε επίθεση άθεου.
Και για να επιστρέψουμε στους «προοδευτικούς ήρωες»: γιατί άραγε δεν επιδεικνύουν την ίδια επιθετικότητα απέναντι στο Ισλάμ; Γιατί όταν πρόκειται για άλλες θρησκείες, η φλόγα της «κριτικής σκέψης» τους σβήνει απότομα; Μήπως επειδή εκεί δεν είναι τόσο ασφαλές το χιούμορ; Η δήθεν μάχη τους ενάντια στον «θρησκευτικό σκοταδισμό» είναι μάχη μόνο απέναντι στον πιο ήσυχο, πιο φιλειρηνικό στόχο. Αυτό δεν λέγεται γενναιότητα. Λέγεται δειλία.
Ας πούμε τα πράγματα καθαρά:
Δεν τους πειράζει η θρησκεία γενικά. Τους πειράζει η Ορθοδοξία που κρατά ζωντανή την ταυτότητα αυτού του λαού.
Η πίστη δεν χρειάζεται να κάνει φασαρία για να υπάρχει. Ζει στην καρδιά των ανθρώπων που προσεύχονται σιωπηλά. Καίει σε κεράκια που δεν τα βλέπουν κάμερες. Και συνεχίζει να φωτίζει, ακόμα κι όταν την περιγελούν.
Όσο κι αν ενοχλεί κάποιους, ο Σταυρός παραμένει όρθιος. Όχι για να επιδεικνύεται, αλλά για να θυμίζει ότι το Φως δεν ηττάται από τις σκιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου