«Ιδού, ο Άνθρωπος»: υπόθεση του Μητρ. Τύχικου ως καθρέφτης εκκλησιαστικής κρίσης

Η ιστορία του μητροπολίτη Τυχικού μας θέτει το ερώτημα, στο οποίο είναι όλο και πιο δύσκολο να απαντήσουμε – πόσο ακόμα παραμένουμε το Σώμα του Χριστού, πόσο η Εκκλησία μας αντανακλά το ευαγγελικό ιδεώδες και όχι το ιδεώδες ενός διοικητικού μηχανισμού; 

Η ιστορία της δίωξης του Κύπριου ιεράρχη έδειξε πόσο έτοιμη είναι η διοίκηση της Εκκλησίας να θυσιάσει τον άνθρωπο για χάρη διοικητικών αποφάσεων.

................................................................................

Στη Σύνοδο της 17ης Οκτωβρίου στο Πατριαρχείο , σύμφωνα με τις πηγές μας, δεν συμφώνησαν όλοι οι ιεράρχες με την απόφαση της Εκκλησίας της Κύπρου. Κάποιοι, συμπεριλαμβανομένων εξέχοντων μητροπολιτών όπως ο Εμμανουήλ Χαλκηδόνος και ο Μακάριος Αυστραλίας, δήλωσαν ανοιχτά ότι ο διωγμός του Τυχικού θα έπληττε την εξουσία του ίδιου του Φαναρίου.

Ναι, αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Εμμανουήλ ήταν αυτός που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην παραχώρηση του Τόμου στην OCU, αλλά ακόμη και αυτός καταλαβαίνει πολύ καλά ότι εάν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως υποστηρίξει την αδικία, θα χάσει και τα τελευταία ίχνη της αξιοπρέπειάς του και θα εμπλακεί σε μια ιστορία που δεν θα του αποφέρει κανένα καλό.

Αλλά προφανώς κάποιος έπεισε τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ότι δεν υπήρχε λόγος να υπερασπιστεί τον Τυχικό. Έτσι, ο Πατριάρχης βρέθηκε μπλεγμένος σε μια ιστορία που έχει στραφεί εναντίον του. Άλλωστε, αν συμβεί κάτι στον Τυχικό τώρα, αν ο λαός δεν τον αποδεχτεί την πατριαρχική απόφαση και συνεχίσει να τον υποστηρίζει τον Τυχικό, τότε η επίλυση της κατάστασης θα είναι πολύ πιο δύσκολη από ό,τι ήταν πριν από τη Σύνοδο της 17ης Οκτωβρίου.

Οι πιστοί ήδη γράφουν ότι «η θέση του Μητροπολίτη Τυχικού στη Σύνοδο της Κρήτης δεν είναι μια επανάσταση, αλλά μια ομολογία. Η διαφωνία του με τη χρήση του όρου «Εκκλησία» για την αναφορά σε αιρετικές κοινότητες αποτελεί συνέχεια της παράδοσης του Αγίου Μάρκου της Εφέσου». Ναι, οι άνθρωποι δεν απαιτούν σχίσμα - αγαπούν την Εκκλησία τους. Αλλά ταυτόχρονα, μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει μια γραμμή που δεν πρέπει να ξεπεραστεί για χάρη του συμβιβασμού.

Γι' αυτό βλέπουν τον Μητροπολίτη Τυχικό ως σύμβολο. Όχι επειδή είναι τέλειος, αλλά επειδή στάθηκε μόνος του ενάντια στο σύστημα και δεν έπαψε ποτέ να είναι άνθρωπος.

 

................................. 

Η εκκλησιαστική ιστορία θα επιστρέψει σε αυτό το επεισόδιο πολλές φορές. Και ίσως μια μέρα, οι μελλοντικές γενιές θεολόγων να το δουν όχι ως την «υπόθεση Τυχικού», αλλά ως ένα μάθημα: τι συμβαίνει όταν η απανθρωπιά αντικαθιστά την αγάπη για την ανθρωπότητα και ένα άτομο γίνεται διαπραγματευτικό χαρτί στον αγώνα για επιρροή.

Και αν η Εκκλησία δεν ακούσει τη φωνή του λαού της, κινδυνεύει να μην ακούσει τον ίδιο τον Χριστό. Διότι Αυτός στέκεται ενώπιον του πλήθους για άλλη μια φορά - στο πρόσωπο του δούλου Του. Και για άλλη μια φορά, αντηχούν τα λόγια του Πιλάτου, που απευθύνονται σήμερα στους δικαστές: «Ιδού ο άνθρωπος».

 αναλυτικότερα..