Η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ανακοίνωσε στις 17 Οκτωβρίου 2025, ότι επικυρώνει ομόφωνα την έκπτωση του Μητροπολίτη Πάφου Τυχικού. Και μέσα στο ίδιο ανακοινωθέν, με την ίδια ανάσα, ομολογεί ότι κατά τη δίκη του υπήρξαν «παραλείψεις» ως προς τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Κύπρου. Δηλαδή: παραβιάστηκαν οι κανόνες, αλλά η απόφαση επικυρώνεται. Το εκκλησιαστικό ισοδύναμο του «παραδέχομαι ότι ήταν άδικο, αλλά υπογράφω». Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για λογιστικό λάθος, αλλά για σταύρωση επισκόπου.
Ο Τυχικός δεν καταδικάστηκε για αίρεση ή ανηθικότητα· καταδικάστηκε γιατί δεν ήταν βολικός. Γιατί δεν έκλεισε τα μάτια στον οικουμενισμό, δεν έντυσε το Ευαγγέλιο με τη σημαία της διπλωματίας και δεν προσκύνησε το δεσποτοκρατικό πρωτόκολλο του Φαναρίου. Και τώρα, η “Μεγάλη Εκκλησία” του Χριστού λειτουργεί σαν μικρογραφία Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης: παραδέχεται λάθη, αλλά τα σφραγίζει.
Το ανακοινωθέν προτρέπει τον Μητροπολίτη «να υπακούσει προς το πνευματικόν συμφέρον αυτού και την ειρήνην της Εκκλησίας». Ειρήνη όμως χωρίς δικαιοσύνη δεν είναι ειρήνη — είναι σιωπητήριο. Και η υπακοή, όταν επιβάλλεται ως πρόσχημα, παύει να είναι αρετή και γίνεται εργαλείο εξουσίας.
Αυτό που παρουσιάζεται ως “πνευματικό συμφέρον” είναι στην πραγματικότητα πειθαρχική ταπείνωση: ο εκδιωγμένος να αποδεχθεί τη μομφή του για να ησυχάσουν οι υπεύθυνοι.
Το τραγικότερο; Η σιωπή των “ευσεβών”.
Το κόμμα ΝΙΚΗ, που διακηρύσσει ότι εκπροσωπεί τη “Ρωμιοσύνη της Πίστεως”, δεν βρήκε (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) να ψελλίσει ούτε μία λέξη υπέρ του Τυχικού.
Όταν πρόκειται για αφίσες με ασεβείς εικόνες ή για μαθήματα σεξουαλικής αγωγής, οι ανακοινώσεις πέφτουν βροχή. Όταν όμως ένας ορθόδοξος ποιμένας διώκεται αντικανονικά, επικρατεί μια βολική θεολογική σιωπή.
Η ΝΙΚΗ, που στο επίσημο site της (https://nikh.gr/romiosyni/) μιλά για «την αλήθεια της Ρωμιοσύνης» και «την πνοή της Ορθοδοξίας», αποδεικνύεται ότι αγαπά τη Ρωμιοσύνη μόνο στα συνέδρια — όχι στους σταυρούς. Γιατί η αλήθεια έχει κόστος, και η σιωπή, όταν είναι πολιτικά συμφέρουσα, βαφτίζεται “σεμνότητα”.
Η στάση της Συνόδου είναι εκκλησιολογική εκτροπή· η σιωπή της ΝΙΚΗΣ είναι ηθική αποστασία. Η πρώτη παραβίασε το γράμμα των Ιερών Κανόνων· η δεύτερη αρνήθηκε το πνεύμα τους. Και στις δύο περιπτώσεις, ο Χριστός μένει μόνος — ο ένας σταυρωμένος, οι άλλοι “θεσμικά δικαιωμένοι”.
Αν αυτή είναι η νέα εκκλησιαστική νομιμότητα, τότε η Ορθοδοξία δεν χρειάζεται διώκτες· αρκούν οι διαχειριστές της.
Γιατί όταν οι συνοδικοί υπογράφουν χωρίς ντροπή και οι “πατριώτες” σιωπούν χωρίς αντίσταση, τότε το μόνο που μένει όρθιο είναι ο σταυρός του Τυχικού – σύμβολο πίστεως μέσα σε μια εποχή θεσμικής απιστίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου