Αγόγγυστα
και ακούραστα, νηστικά, ταλαιπωρημένα, τραυματισμένα και άρρωστα,
βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου μεταφέροντας τόνους υλικού και
εφοδίων στους στρατιώτες που πολεμούσαν. Αυτά
τα ηρωικά ζώα, υπερήφανα, ακούραστα, μουσκεμένα από την βροχή και το
χιόνι μετέφεραν τρόφιμα και πυρομαχικά στον μαχόμενο Στρατό μας.«Σ’
ένα χαντάκι, σκεπασμένο με χιόνι, ο Ψαρής μου κόλλησε. Πεινασμένο,
μουσκεμένο ως το κόκαλο, ταλαιπωρημένο από το αδιάκοπο τρέξιμο πάνω στα
κατσάβραχα, ήταν γραφτό του να μείνει εκεί. Το χάιδεψα λίγο στο σβέρκο
και το φίλησα. Και κίνησα. Σε λίγα βήματα γύρισα να ιδώ για τελευταία
φορά. Μπορεί να ήταν ζώο, αλλά ήταν σύντροφος στον πόλεμο. Είχαμε δει
τόσες φορές μαζί το θάνατο, είχαμε περάσει μαζί μερόνυχτα ζωής, τέτοια
που δεν λησμονιέται ποτέ. Και το είδα να με κοιτάζει που έφευγα. Τι
ματιά ήταν αυτή βρε παιδιά. Πόσο παράπονο, πόση λύπη φανέρωνε. Μ’ έπιασε
το κλάμα. Ο πόλεμος δεν αφήνει καιρό για τέτοια. Σε μια στιγμή σκέφτηκα
να το σκοτώσω. Δεν βάσταξε όμως η καρδιά μου. Και το άφησα εκεί. Με
κοίταζε ώσπου χάθηκα πίσω από τον βράχο». (μαρτυρία πολεμιστή)
Τα περισσότερα δεν άντεξαν.
Άφησαν
την τελευταία τους πνοή στις κακοτράχαλες χιονισμένες βουνοκορφές και
άλλα γκρεμίστηκαν στις χαράδρες περπατώντας στα δύσβατα μονοπάτια.
Η συμβολή τους στην νίκη ήταν τεράστια.
Η αναγνώριση της προσφοράς τους ελλιπέστατη και άδικη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου