Μία μέρα μιλούσα στούς ασθενείς τού νοσοκομείου τών Αθηνών «Σωτηρία».
Καί ένας νεαρός γύρω στά 30 μέ τό κομπολόΐ στό χέρι έκανε βόλτες έξω από τήν αίθουσα. Δέν έμπαινε στήν αίθουσα νά ακούσει τήν ομιλία καί θεωρούσε κουτούς καί οπισθοδρομικούς όσοι έμπαιναν νά ακούσουν.
– Δέν τά πιστεύω εγώ αυτά…
– Δέν είναι υποχρεωτικό, τού λέω.
– Μή μού μιλάς εμένα γιά παπάδες!
– Πού ξέρεις τί μίλησα εγώ;
Άλλωστε εσένα δέν σού μίλησα.
Εσύ έκανες τίς βόλτες σου στή βεράντα…
Εγώ μίλησα στούς άλλους αδερφούς.
Ήρθαν μόνοι τους κάτι νά ακούσουν, δέν πληρώνουν.
Αλλά πές μου, σέ τί σέ έφταιξαν οί παπάδες;
– Έχω 3 μήνες εδώ καί δέν ήρθε κανείς νά μέ δεί…
– Έχεις ξαναρρωστήσει;
– Χτύπα ξύλο!
Πρώτη φορά καί τελευταία θά είναι..
– Φίλοι σου, συγγενείς σου, έχουν αρρωστήσει;
– Πολλοί.
– Πόσες φορές έχεις πάει καί τούς έχεις επισκεφτεί, γιά νά τούς παρηγορήσεις καί νά τούς συμπαρασταθείς;
– Είναι αλήθεια ότι δέν πήγα..
– Εφόσον δέν έκανες έλεος σέ κανέναν, πώς θέλεις νά σέ κάνουν έλεος;
Βλέπεις λοιπόν ότι ήρθες εδώ γιά νά μάθεις, όταν βγείς μέ τό καλό έξω, νά πηγαίνεις όπου υπάρχει πόνος καί ανάγκη, διότι πάντοτε θά πληρώνεσαι μέ τό ίδιο νόμισμα…
Έτσι είναι αγαπητοί μου!
Σπείραμε αγάπη στόν συνάνθρωπό μας,
αγάπη θά θερίσουμε.
Σπείραμε σκληρότητα, σκληρότητα θά θερίσουμε.
Ό,τι σπέρνουμε, αυτό θερίζουμε…
Μακαριστός Ιεροκήρυκας Δημητρίος Παναγόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου