Ἀββᾶ Κασσιανοῦ
Ἀνάμεσα στοὺς ἀδελφοὺς ποὺ ἀκόμη εἶναι ἀδύναμοι καὶ διέπονται ἀπὸ τὸ σαρκικὸ φρόνημα, ὁ δαίμονας δὲν ἀργεῖ νὰ σπείρει τὴν ὀργὴ καὶ τὴν ἀσυνεννοησία μὲ ἀφορμὴ πράγματα εὐτελῆ καὶ τιποτένια. Στοὺς πνευματικοὺς ὅμως ἀνθρώπους, ὁ Πονηρὸς φέρνει τὴ διάσταση μὲ τὴ διαφορὰ τῶν ἀντιλήψεων. Αὕτη εἶναι, χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία, ἡ συνηθισμένη αἰτία τῶν προστριβῶν καὶ τῶν διενέξεων, τὶς ὁποῖες καταδικάζει ὁ Ἀπόστολος. Αὗτες ἀκριβῶς δίνουν τὴν εὐκαιρία στὸ ζηλόφθονο Ἐχθρό, νὰ ὁδηγήσει στὴν ἀντιδικία καὶ στὸ χωρισμὸ ἀδελφοὺς ποὺ μέχρι ἐκεῖνη τὴ στιγμή ἦταν ὁμόψυχοι. Ὁ σοφὸς Σολομῶντας λέει κάτι σχετικό: «Τὸ μῖσος», λέει, «προξενεῖ διαμάχες, ἀλλὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν φιλονικοῦν τοὺς σκεπάζει ἡ ἀγάπη τῆς φιλίας» (Παροιμ. 10, 12).
(Συνομιλίες μὲ τοὺς Πατέρες τῆς ἐρήμου
Μοναχικοὶ κανονισμοὶ τὰ ὀκτὼ βασικὰ πάθη
Τόμος Β΄.σελ. 21-22 Κεφάλαιο 8. Ἐκδόσεις Ἑτοιμασία Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου Καρέας 2006).
