Μια νέα "πανδημία;" Η υποτροπή των φασιστοειδών μαρξιστών!

 

Πηγή: Ρικάρντο Πακόσι

Όπως μπορείτε να διαβάσετε στο παραπάνω στιγμιότυπο οθόνης, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δήλωσε ότι «βρισκόμαστε στο χείλος, αν όχι στην αρχή, μιας νέας παγκόσμιας κρίσης υγείας».
Η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, επομένως, εμφανίζεται σε περιόδους πολέμου ανακοινώνοντας μια περαιτέρω κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ακριβώς σε μια εποχή που η ευρωομοσπονδιακή δομή που ηγείται φτάνει στο υψηλότερο επίπεδο αντιδημοτικότητας σε ολόκληρη την άδοξη ιστορία της. Αν αυτό δεν είναι έκφραση απελπισίας, δεν μπορώ πραγματικά να πω τι άλλο θα μπορούσε να ονομαστεί έτσι.
Ενώ το σενάριο μιας νέας πανδημικής έκτακτης ανάγκης φαίνεται απίθανο για πολλούς λόγους, ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο απελπισμένοι καιροί μπορούν να οδηγήσουν όσους βρίσκονται στην εξουσία να λάβουν απεγνωσμένα μέτρα.
Σε κάθε περίπτωση, υποθέτοντας, για χάρη της συζήτησης, ότι η ελπίδα της Ούρσουλα γίνεται πραγματικότητα, προκύπτουν ερωτήματα στο μυαλό μου για το πώς θα γινόταν δεκτή μια τέτοια κατάσταση. Το θέμα είναι ότι αυτά τα ερωτήματα δεν αφορούν τις μάζες ή τους ταξικούς εχθρούς, αλλά μάλλον το πώς θα σχετίζονταν οι «φίλοι» πέντε χρόνια μετά την προηγούμενη πανδημία: συγκεκριμένα, εκείνους τους φίλους που, όπως εγώ, μπορούν να περιγραφούν με διάφορους τρόπους ως μαρξιστικής άποψης.
Αναρωτιέμαι, εν ολίγοις, αν αντιμέτωποι με μια νέα πανδημία, θα άλλαζαν την προσέγγισή τους από αυτήν του 2020 ή αν, αντίθετα, θα ήταν επαναλαμβανόμενοι παραβάτες.
Το
ερώτημα αφορά τις ακόλουθες κατηγορίες ανθρώπων:
1) τους κοκκινοκαφέδες που είδαν, στο lockdown του 2020, μια επιτέλους πειθαρχημένη κοινωνία, χωρίς τους μακρυμάλληδες στους δρόμους και τα σκουπίδια στο έδαφος, τυπικά της δυτικής παρακμής·
2) τους ορθόδοξους Μαρξιστές-Λενινιστές, νοσταλγούς της ΕΣΣΔ, που είδαν τα δισεκατομμύρια που έβγαζαν η Pfizer και η AstraZeneca ως θρίαμβο του σοσιαλισμού, επειδή στον σοσιαλισμό, εμβολιάζεσαι, τελεία και παύλα, οπότε είναι απολύτως εντάξει να το κάνεις ακόμα και μέσω αμερικανικών πολυεθνικών·
3) τους βετεράνους της PAC που είδαν, ακολουθώντας τους κανόνες ενός ΠΟΥ που ελέγχεται από ιδιωτικές πολυεθνικές, την ηρωική υπεράσπιση της δημόσιας υγείας που γεννήθηκε από την Αντίσταση·
4) οι μετα-εργατιστές διανοούμενοι που υποστήριζαν ότι άνδρες όπως ο Κλάους Σβαμπ και ο Μπιλ Γκέιτς ή θεσμοί όπως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ δεν πρέπει να αναφέρονται: επειδή «ο καπιταλισμός είναι απρόσωπος», έλεγαν, δεν υπάρχουν αναγνωρίσιμα στοιχεία σε αυτόν, καμία βούληση ή στρατηγική, μόνο αφηρημένοι μηχανισμοί·
5) οι μετα-εργατιστές διανοούμενοι που υποστήριζαν ότι ήταν απαραίτητο να «κλαδευτεί το νεκρό ξύλο» - δηλαδή, να ξεπεραστεί η υπερβολικά επιστημονικοκεντρική κληρονομιά του Μαρξισμού - αλλά στη συνέχεια, μόλις η πανδημία ήταν πλήρως σε εξέλιξη, αποκαλούσαν «επίπεδους γη» όποιον αμφέβαλλε ότι η κρατική αλήθεια αυτοεπικυρωνόταν ως επιστημονική αλήθεια·
6) οι μαρξιστές-κυρίαρχοι διανοούμενοι που έκαναν κριτική στο βιβλίο του Κλάους Σβαμπ «Η Μεγάλη Επαναφορά» για να επισημάνουν ότι ήταν απλώς ένα ακόμη συνηθισμένο βιβλίο οικονομικών, όπως τόσα άλλα. Εν ολίγοις, διαμαρτυρήθηκαν για την αθωότητα του θείου Κλάους στους άξεστους, συνωμοσιολόγους πληβείους που, αντίθετα, υποστήριζαν αβάσιμα ότι ήταν κακός άνθρωπος.
7) οι ύστεροι Ντελέζιοι μετα-δομιστές, οι οποίοι υποστήριζαν ότι η καταγγελία της παρακμής του habeas corpus εξέφραζε ένα «νεοφιλελεύθερο» όραμα και ότι η υιοθέτηση των αποφάσεων του ΠΟΥ, της Pfizer και των πολυεθνικών ήταν, αντίθετα, μια βιοπολιτική σύνδεση με το Κοινό Καλό.
8) οι αναρχο-εξεγερσιακοί, οι αυτόνομοι-ανυπάκουοι και όλα τα ανταγωνιστικά καθάρματα που, στις εισόδους των κατειλημμένων χώρων, έβαζαν την πινακίδα «Είσοδος μόνο με Πράσινη Άδεια Εισόδου».
9) οι εργαζόμενοι με μόνιμες συμβάσεις που —ενώπιον των διαμαρτυριών των καταστηματαρχών και των μπάρμαν που, κατά τη διάρκεια του lockdown, βρέθηκαν χωρίς χρήματα για να στηρίξουν τις οικογένειές τους— αποκάλεσαν τους τελευταίους εγωιστές και, προφανώς, «δεξιούς»·
10) οι μαρξιστές διανοούμενοι που ήταν υπέρ του lockdown και τηρούσαν τις κοινωνικές αποστάσεις, οι οποίοι εξαπέλυαν αφορισμούς και προσβολές στο αντιεμβολιαστικό πλήθος για ένα χρόνο συνεχόμενα, αλλά στη συνέχεια, ξαφνικά, άλλαξαν πλευρά: χωρίς να εξηγήσουν σε κανέναν και, φυσικά, χωρίς να ζητήσουν συγγνώμη από κανέναν.
Το γεγονός ότι κάνω στον εαυτό μου τέτοιες ερωτήσεις με κάνει κακό άνθρωπο; Ποιος ξέρει, ίσως λίγο...

πηγή