Ταπεινὴ καὶ ἥσυχη ζωή, θὰ πεῖ ἀληθινὴ ζωή.

 

Ταπεινὴ καὶ ἥσυχη ζωή, θὰ πεῖ ἀληθινὴ ζωή.

Ὅποιος ζεῖ μακρυὰ ἀπὸ τὴν ταραχὴ

τοῦ κόσμου κι ἀπὸ τὶς διάφορες ἔγνοιες

ποὺ φορτώνουνται οἱ ἄνθρωποι

γιὰ νὰ ζαλίζουνται, μὲ τὴν ἰδέα

πὼς χαίρουνται τὴ ζωή, αὐτὸς λοιπὸν ποὺ ζεῖ ἀποτραβηγμένος μὲ μία μικρὴ

κι ἀγαπημένη συντροφιά,

αὐτὸς κατὰ τὴν ἰδέα μου, ζεῖ ἀληθινά.

Εἶναι σὰν τὸν ἄνθρωπο ποὺ περπατᾶ σιγά – σιγὰ καὶ περιεργάζεται

καὶ φχαριστιέται ἀπὸ ὅσα βλέπει

στὸν δρόμο του, σταματᾶ ὅποτε θέλει,

συλλογίζεται, δὲν βιάζεται,

ἐνῷ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε

μὲ πολλὲς σκοτοῦρες καὶ φασαρίες, ἔχοντας τὴν ἰδέα

πὼς αὐτὴ εἶναι ἡ πνευματικὴ ζωή,

ποὺ τὴ λένε καὶ «ἔντονη, γεμάτη, δυναμικὴ» καὶ μ’ ἄλλα τέτοια τρανταχτερὰ ὀνόματα,

αὐτοὶ λοιπὸν μοιάζουνε μὲ κεῖνον

ποὺ τρέχει γρήγορα μ’ ἕνα αὐτοκίνητο,

καὶ δὲν προφταίνει νὰ δεῖ τίποτα,

κι ἔτσι δὲν νοιώθει τίποτα,

δὲν αἰσθάνεται τίποτα,

δὲν φέρνει στὸ νοῦ του τίποτα.....

κύρ Φώτης Κόντογλου