Ουρανέ, όχι, δε θα πω το ναιΟυρανέ, φίλε μακρινέΠώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή;Πώς να δεχτώ; Μάνα μου είναι η γηΠώς να αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό;Αχ, ουρανέ... Πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,το γαλανόκι ακούω μια φωνή,καμπάνα γιορτινήνα με παρακινεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,εκεί, εκείπου χτίζουνε φωλιάαλλόκοτα πουλιάστου ήλιου τα σκαλιά
Ουρανέ, όχι, δε θα πω το ναιΟυρανέ, φίλε μακρινέΠώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή;Πώς να δεχτώ; Μάνα μου είναι η γηΠώς να αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό;Αχ, ουρανέ... Πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,το γαλανόκαι μια φωνή τρελή,σαν χάδι κι απειλήκοντά της με καλεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,εκεί, εκείμου τάζει ωκεανούς,κομήτες φωτεινούςκαι ό, τι βάζει ο νους
Ουρανέ, όχι, δε θα πω το ναιΟυρανέ, φίλε μακρινέΠώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή;Πώς να δεχτώ; Μάνα μου είναι η γηΠώς να αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό;Αχ, ουρανέ... Πόνε μακρινέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου