Ἡ διήγηση ποὺ ἀκούσαμε ἀπὸ τὸ Κατὰ Λουκᾶ Εὐαγγέλιο εἶναι πασίγνωστη, ἀλλὰ πολὺ ἐνδιαφέρον ἔχει νὰ διαπιστώσουμε τὸ τί συμβαίνει ἀνάμεσα στὴν ἀρχὴ καὶ στὸ τέλος τῆς συναντήσεως τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς Ἀποστόλους. Τους συναντᾶ σὲ μιὰ καθημερινότητα. Ψαρεύουν, πιάνουν ψάρια, δὲν πιάνουν ψάρια. Αὐτὴ ἡ σκληρὴ καθημερινότητα, ἡ ὁποία στὸ τέλος ἐξελίσσεται στὴ μετάνοιά τους καὶ στὸ ὅτι γίνονται ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Τί εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο χαράσσει αὐτὴ τὴν πορεία, καὶ τί ἐσωτερικὲς διεργασίες γίνονται, καὶ πῶς ὁ Χριστὸς χαράσσει τὸ δρόμο αὐτό; Εἶναι ὁλόκληρη ἡ περικοπὴ ποὺ μὲς ἀπὸ τὶς κρυμμένες πανέμορφες πτυχὲς της μποροῦμε νὰ ἀνακαλύψουμε πολλὲς φορὲς τὸν ἑαυτό μας, καὶ πολλὲς φορὲς νὰ γιατρέψουμε αὐτὸ τὸ ὁποῖο μᾶς κουράζει τόσο πολύ: τὴν καθημερινὴ σκληρὴ βιωτή μας καὶ τὴν καθημερινότητά μας. Νὰ δοῦμε τὶς μικρὲς πτυχὲς γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε καλύτερα.
Ἡ ἀρχὴ λοιπόν εἶναι τὸ καθημερινό. Ἐργάζονται γιὰ νὰ πιάσουν ἢ νὰ μὴν πιάσουν ψάρια, ἡ ἀπογοήτευση ἢ ἡ χαρά. Καὶ ἔρχεται ὁ Χριστὸς στὸ πρῶτο βῆμα, στὴν πρώτη προοπτική, νὰ κάνει μιὰ διπλὴ θεραπευτικὴ ποὺ στὸ κείμενο τῆς διηγήσεως ὑπάρχει, ἀλλὰ φαίνεται νὰ περνᾶ φευγαλέα ἀπὸ τὸ μάτι μας. Δὲν ξέρω ἂν προσέξατε αὐτὸ ποὺ εἶπε τὸ κείμενο. Λέγει ὅτι τοὺς εἶπε: σταματῆστε γιὰ λίγο, ἀφῆστε γιὰ λίγο τὰ δίκτυα, σταματῆστε. Τοὺς πήρε μαζί του, τοὺς ἔβαλε μὲ ἄλλους ἀνθρώπους καὶ κάθισε καὶ τοὺς μιλοῦσε. Αὐτὸ εἶναι ἕνα καίριο σημεῖο, κλειδί γιὰ τὴν περαιτέρω ἐξέλιξη τῆς διηγήσεως. Χωρὶς αὐτὸ τὸ κλειδί, ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἕνα θαῦμα ξεκρέμαστο καὶ ἕνας Χριστὸς ποὺ ἁρπάζει μερικοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς πᾶει ὅπου θέλει. Τί κάνει λοιπόν; Σταματᾶ αὐτὴ τὴν ἀλληλοδιαδοχὴ τῶν γεγονότων τῆς καθημερινότητος ποὺ εἶναι: δουλεύω, κερδίζω, δὲν κερδίζω, χάνω, εἶμαι καλά, δὲν εἶμαι καλά. Σπᾶ αὐτὸ τὸ πράγμα καὶ λέγει σταματῆστε. Αὐτὸ τὸ πράγμα δὲν εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἀρμόζει στὸν ἄνθρωπο ἔτσι νὰ τὸ κάνει. Τοὺς ἐντάσσει ποῦ πρῶτα; Μέσα στὸν χώρο τῆς κοινωνίας. Τοὺς βάζει μαζί μὲ τοὺς ἄλλους. Βλέπετε, μὲσα στὴν σκληρὴ καθημερινὴ ἀγωνία τῆς δουλειᾶς καὶ τοῦ κέρδους χάνεις τὸν πλαϊνό, χάνεις τὰ πάντα. Ὁ Χριστὸς τοὺς βάζει ἐκεῖ. Καὶ ὂχι μόνο αὐτό, δὲν τοὺς βάζει ἐκεῖ σὲ μιὰ ἀφηρημένη κοινότητα (καθίστε ἐδῶ καὶ μὲ τὸ ποὺ θὰ εἶστε ὅλοι μαζί, θὰ γίνετε καλά). Στρέφεται σέ αὐτοὺς καὶ τοὺς ὁμιλεῖ.
Ἐδῶ εἶναι τὸ καίριο σημείο. Εἶναι μιὰ κοινότητα, ἡ ὁποία βρίσκει τὸν ἑαυτό της καὶ βρίσκει τὸν Θεό. Ἐδῶ μπορεῖ αὐτὸ τὸ κείμενο νὰ δώσει ἀπαντήσεις πάρα πολλὲς γιὰ τὴν κοινοτικὴ ἰδεολογία ποὺ ἔχομε ἐμεῖς σήμερα. Δὲν εἶναι ἁπλῶς τὸ ὅτι βρίσκονται μαζί. Βρίσκονται στραμμένοι στὸ Χριστό. Καὶ αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο σημείο. Τοὺς ἀναπαύει ἐν κοινωνίᾳ μὲ τοὺς ἄλλους καὶ μαζί του. Ἀπὸ ἐκεῖ και μετὰ τοὺς ἐπαναφέρει στὴν καθημερινότητα.
Τοὺς ξαναβάζει νὰ ψαρεύψουν ψάρια. Δὲν τοὺς λέει, ἀφοῦ τὰ βαρεθήκατε, παρατῆστε τα. Ἀλλὰ τοὺς βάζει τώρα, ἔχοντας πάνω τους αὐτὴ τὴ διπλὴ προοπτική: εἶναι μὲ τοὺς ἄλλους καὶ στρέφονται πρὸς τὸν Χριστό. Καὶ τότε ἔρχονται τὰ ψάρια. Ἀλλὰ τὸ θαῦμα τώρα δὲν εἶναι τὸ καίριο. Καὶ ἂν δὲν ἔλθουν τὰ ψάρια καὶ ἂν ἔλθουν τὰ ψάρια, δὲν θὰ εἶναι πιὰ τὸ καίριο σημεῖο. Ἐξάλλου, στὴν ἀρχὴ καλὰ ποὺ δὲν ἦλθαν τὰ ψάρια· διότι ἂν ἐρχόντουσαν, δὲν θὰ στρεφόταν στό Χριστό, θὰ ἔλεγοαν• καλὰ εἲμαστε. Δὲν εἶναι πιὰ ἐκεῖ τὸ καίριο σημείο. Καὶ μπορεῖ νὰ ἔλθουν τὰ ψάρια. Καὶ θὰ ρθοῦν τὰ ψάρια.
Ξεφεύγει πιὰ τὸ θαῦμα νὰ εἶναι τὸ καίριο. Καὶ τὸ θαῦμα εἶναι ἡ δική τους ἀλλαγή, ποὺ μετὰ ἔρχεται ἡ μετάνοια τοῦ Πέτρου. Βλέπετε ἡ μετάνοια ἔχει μιὰ διεργασία μέσα της, ἔχει μιὰ πορεία. Μετὰ ἔρχεται ἡ μετάνοια, μὲσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν συνάντηση μὲ τὸν Χριστό, μὲ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὸ σπάσιμο τῆς σκληρῆς καθημερινότητος. Καὶ πιὰ ὁ Χριστὸς τοὺς πᾶει καὶ παραπέρα, τοὺς βάζει στὴ θέση τους. Λέγει θὰ γίνετε τώρα ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Τοὺς πᾶει πιὸ πάνω ἀπὸ τὸ νὰ τοὺς βάλλει σὲ μιὰ κοινωνία, ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι στραμμένοι ὁ ἓνας πρὸς τὸν ἄλλον καὶ ὁ ἄλλος πρὸς τὸν Χριστό· τοὺς κάνει ἁλιεῖς, δηλαδὴ τοὺς κάμνει πραγματικοὺς κοινωνικοὺς ἐργάτες, οἱ ὁποῖοι θὰ ἁρπάζουν τὶς κοινωνίες, καὶ μὲς ἀπὸ τὴν δική τους αὐτὴ πορεία θὰ τὶς μεταστρέφουν καὶ θὰ τὶς ἀλλάζουν. Ἐδῶ δίδονται ἀπαντήσεις γιὰ τὰ κοινοτικὰ τά θέματα, γιὰ τὰ κοινωνικὰ τά θέματα, γιὰ τὸ θέμα τῆς ἐργασίας, τῆς δικῆς μας, τῆς σχέσεώς μας μὲ τὰ πράγματα ὁλόκληρα. Καὶ τὸ θαῦμα μένει πίσω· καὶ ἐμεῖς πάντοτε περιμένομε ἕνα θαῦμα γιὰ νὰ ἀλλάξουν τὰ πράγματα, ἀλλὰ ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται τὸ θαῦμα ἔχει ἄλλες προοπτικὲς καὶ ἄλλες διεργασίες.
Ἄς τὶς ἀκολουθήσωμε στὴ σκληρὴ καθημερινὴ βιωτή μας, καὶ ἄς ἀνοίξωμε τὸ κλειδί ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν καθημερινὴ βιωτή μας, ἡ ὁποία μᾶς κουράζει. Καὶ ἀφοῦ χαραχθοῦμε μὲς ἀπὸ τὴν πορεία τοῦ Χριστοῦ (κοινωνία στροφῆς στὸν Χριστό, ἐπαναπροσδιορισμὸς τῆς καθημερινότητος), θὰ βρεθοῦμε στὴν πραγματικὴ μετάνοια καὶ θὰ βρεθοῦμε τότε καὶ ἐμεῖς – γιατί ὄχι; αὐτὸς εἶναι ὁ προορισμός μας – νὰ εἲμαστε μὲς εἰς αὐτὸ τὸ δρόμο τῆς ἁλιείας τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἦταν ὁ Χριστός. Καὶ ἂς μὴ φαινόμαστε Ἀπόστολοι, καὶ ἂς μὴ φαινόμαστε κάτι ἰδιαίτερο. Αὐτὴ εἶναι ἡ προοπτική μας. Καὶ εὐχόμεθα αὐτὴ ἡ διήγηση νὰ χαράξει βαθιὲς τομὲς γιὰ νὰ ἀλλάξει καὶ νὰ ἐπαναπροσδιορισθεῖ ἡ καθημερινότητά μας.
Ὀμιλία:
Ἐπιμέλεια: Ἰωάννης Ν.
