(ερμηνεία Νικοδήμου Αγιορείτου, Εορτοδρόμιο)
Ἐπιστρέφων οὖν ὁ Μελωδὸς πρὸς τὸν Κύριον λέγει·
Τὸ πῦρ ἐκεῖνο τὸ ἐντόσθιον καὶ κητῶον καὶ θαλάσσινον
καὶ
εἰς τὸ πέλαγος γεννημένον (πάντα δὲ τὰ ἐπίθετα ταῦτα εἶναι περίφρασις,
καὶ δηλοῦσι τὸ κῆτος· περίφρασις δὲ ἐστίν, ὅταν τις μετὰ πολλῶν λέξεων
ὀνομάζῃ ἓν πρᾶγμα, ὅπου ἠδύνατο νὰ τὸ ὀνομάσῃ με ὀλίγας, ἢ καὶ μιᾶν
μόνην)
καὶ τὸ Κῆτος, ὅπου κατέπιε τὸν Ἰωνᾶν,
ἦτον
εἷς τύπος καὶ ἓν τι προεικόνισμα τῆς τριημέρου Ταφῆς Σου, Κύριε· τοῦ
τύπου δὲ τούτου ὑποφήτης ἦτον ὁ Ἰωνᾶς, τουτέστιν αὐτὸς δι’ ἑαυτοῦ τὸν
ὑπέφηνε παθών·
____
Ο
ποιητής Κοσμάς ο Μελωδός είναι ο πιο αρχαιοπρεπής απο όλους τους
ποιητές του Βυζαντίου, Θυμίζει (ή και μιμείται) τον Όμηρο και τον
Αισχύλο. Από την υμνογραφία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου