(αποσπάσματα)
Μιά φορά κι ένα καιρό,
ήταν ένα γραμμόφωνο.
Ένα ολομόναχο γραμμόφωνο.
Μα μπορεί και να μην ήτανε γραμμόφωνο
και να ‘ταν μόνο ένα τραγούδι,
που ζητούσε ένα γραμμόφωνο,
για να πει το καημό του.
Μιά φορά κι ένα καιρό,
ήταν ένας Έρωτας.
Ένας ολομόναχος Έρωτας
που γύριζε με μια πλάκα στη μασχάλη,
για να βρει ένα γραμμόφωνο
για να πει το καημό του.
“Έρωτα μη σε πλάνεψαν
άλλων ματιών μεθύσια
και μες στα κυπαρίσια
περνάς με μι’ άλλη νιά;
Έρωτ’ αδικοθάνατε,
Έρωτα χρυσομάλλη,
αν σ’ είδαν με μιάν άλλη,
ήταν η Λησμονιά”.
Μιά φορά κι ένα καιρό,
δεν ήταν ένας έρωτας,
δεν ήταν ένας πόνος.
Ήταν μισός έρωτας – μισός πόνος
και μια μισή πλάκα,
που ‘λεγε το μισό της σκοπό:
“Έρωτα μη σε… Έρωτα μη σε…
έρωτα μισέ… έρωτα μισέ…”
Θε μου!
Μα δε βρίσκεται ένα χέρι!
Ένα πονετικό χέρι,
για ν’ ανασηκώσει τη βελόνα
και ν’ ακουστεί ξανά,
ολόκληρος ο Έρωτας,
ολόκληρο το τραγούδι;
“Έρωτα μη σε σκότωσαν
τα μαγεμένα βέλη;
Έρωτα Μακιαβέλλι!
Τα μάτια που σε λάβωσαν,
με δάκρυα πικραμένα,
καρφιά ‘ταν πυρωμένα
και μπήχτηκαν βαθιά”.
…
Ποιός μου χτυπά το τζάμι;
Μη μου χτυπάτε.
Δεν είμ’ εδώ.
Εδώ κατοικεί η Μοναξιά
με μόνιμη νοικάρισσα τη Πλήξη.
Μη μου χτυπάτε λοιπόν το τζάμι.
Μάταια χτυπάτε.
Εγώ δε μπορώ ν’ ανοίξω.
Δε μπορώ να συρτώ
ούτ’ ως τη πόρτα του σπιτιού μου,
ούτ’ ως τη πόρτα του άλλου κόσμου.
Μη μου χτυπάτε λοιπόν το τζάμι.
Δεν είμ’ εδώ.
Εδώ ειν’ ένα ξερό έντομο
σ’ ένα κόσμο – φέρετρο –
όπου απαγορεύεται – με κίνδυνο ανάστασης –
ακόμη κι ο θάνατος σου!
………………………………..
Μη μου χτυπάτε λοιπόν το τζάμι.
Κάνετε λάθος.
Λάθος στο σπίτι.
Λάθος στη πόρτα.
Λάθος στον αιώνα.
Λάθος. Λάθος. Λάθος!
Γι’ αυτό πάψτε.
Πάψτε – για το Θεό – να μου χτυπάτε!
Σας το ξαναλέω – μή!
Εδώ δεν κατοικώ εγώ.
Εδώ κατοικεί μια αιμοβόρα
κι ακροβάτισσα αράχνη,
που πριν λίγο έφαγε μια πεταλούδα.
Μια χρυσή, λεπτή πεταλούδα,
που – αλίμονο – είχε τ’ όνομά μου!
ʼρα δεν είχα αγαπηθεί, αυτό ήταν όλο
Ίσως ανόητα υποδύθηκα το ρόλο
Γελωτοποιού πολύ μετρίας κλάσης
Λησμονημένος σε μιαν άχρηστη αποθήκη
Ηλίθιος κούκλος με σπασμένη μύτη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου