Ὅλα περνᾶνε καὶ ὅλα φεύγουν.
Ἂς κάνομε ὑπομονή.
Kι ἂν φύγει καὶ κανένας ἄνθρωπος, μὲ τὸν μαρτυρικὸ τρόπο, αὐτὸς τυχερὸς θά ’ναι.
ΕΤΣΙ ΑΠΑΝΤΑΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ .
Ὁ κόσμος καὶ ἡ λογικὴ καὶ τὸ συναίσθημα μᾶς μπερδεύουν, καμμιὰ φορά.
Ἢ, ἄνθρωποι εἴμαστε καὶ πονᾶμε καὶ κλαῖμε, καὶ πρέπει νὰ κλαῖμε, ἀλοίμονο!
Ὁ Χριστὸς ἔκλαψε στὸ μνῆμα τοῦ Λαζάρου.
Ἀλλά, ἀπὸ ’κεῖ καὶ πέρα, ὅλα περνᾶνε κι ὅλα φεύγουν κι ὅλα ἐξαφανίζονται.
Tίποτα δὲν μένει σ’ αὐτὴ τὴν πλάση.
Γι’ αὐτὸ νὰ μὴν στενοχωρούμεθα.
Kι ἡ περιουσία μας νὰ καεῖ,
καὶ τὰ ὑποστατικὰ καὶ τὰ ὑπάρχοντά μας νὰ μᾶς τὰ πάρουν,
καὶ νὰ μᾶς ἀδικήσουν
καὶ νὰ μᾶς κάψουν
καὶ νὰ μᾶς κάνουν ὁτιδήποτε,
ὑπάρχει ὁ δίκαιος Θεός.
Tὸ δίκαιο τοῦ καθενός, ἀπόλυτο, ἀκέραιο καὶ ἀτόφιο, εἶναι στὰ χεράκια τοῦ φιλανθρώπου Χριστοῦ μας, στὰ χεράκια ἐκεῖνα ποὺ τρυπήθηκαν γιὰ τὴ δική μας σωτηρία.
Γι’ αὐτό, Ἐκεῖνον ἔχουμε ἀφέντη,
Ἐκεῖνον ἔχουμε Kύριο,
Ἐκεῖνον ἔχουμε ἀναφορά,
καὶ πρὸς Ἐκεῖνον νὰ πηγαίνομε.
Καὶ καμμιά φορά, ἐπειδὴ Tὸν ξεχνᾶμε, ὁ Kύριος τί κάνει;
Kτυπάει τὴν κτίση, γιὰ νὰ μὴ κτυπήσει ἐμᾶς.
Ὅπως ἐκαταράστηκε καὶ ξέρανε τὴν συκῆ, γιὰ νὰ μὴν κτυπήσει τὴ Συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων.
Λυπότανε νὰ κτυπήσει τοὺς ἀνθρώπους καὶ κτύπησε τὰ κλαράκια.
Kαὶ τώρα τὴν πληρώνουν καὶ τὰ κλαράκια, καὶ ὄχι μόνο, καὶ τὰ πουλάκια,
καὶ τὴν πληρώνουμε κι ἐμεῖς
καὶ τὴν πληρώνουν καὶ μερικοί,
μερικὲς ψυχοῦλες ποὺ φεύγουν μαρτυρικά, αὐτοὶ εἶναι τυχεροί, γιὰ μᾶς ἄτυχοι, ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ψυχή τους τυχεροί.
Ἂς τοὺς ἀναπαύει ὁ Χριστὸς κι ἂς παρηγορεῖ τοὺς οἰκείους καὶ συγγενεῖς των.
(Φθινοπωρινό Συναξάρι, Τόμος Α´.)
