"Και οι Τούρκοι!
−Μα καλά, παπούλη, τον ρώτησα ένα βράδυ, πώς γίνεται να σε αγαπούν οι Τούρκοι; Για τους Χριστιανούς είναι φυσικό. Έχουν την ίδια πίστη και καθώς βλέπουν έναν άνθρωπο ακέραιο σαν και σένα, τρέχουν σα διψασμένα ελάφια να πιουν από το ζωντανό νερό που μοιράζεις με τα λόγια σου και το παράδειγμά σου.
Αλλά οι Τούρκοι, εχθροί, αιώνες τώρα, του γένους μας και της πίστης μας, πώς γίνεται να σ’ ακολουθούν με την ίδια δίψα; Ή κάνω λάθος;
−Δεν έχουν, Μάρκο παιδί μου, την ίδια δίψα οι Τούρκοι με τους χριστιανούς. Έχουν περισσότερη. Γιατί η θρησκεία τους τους έχει απομακρύνει πολύ από τον πραγματικό Θεό. Ακόμα κι οι υποσχέσεις της για την άλλη ζωή είναι υλικές και γουρουνίσιες. Έτσι η δίψα τους μεγαλώνει. Γιατί όλοι βέβαια οι άνθρωποι έχουν τη δίψα του Θεού και της καλωσύνης. Πολλοί μάλιστα, ακόμα κι ειδωλολάτρες, κάνουν το σωστό, αφού η ίδια αυτή δίψα τούς οδηγεί, σαν πυξίδα, να το καταλάβουν και να το εφαρμόσουν. Και δεν είναι δικός μου ο λόγος αυτός. Τον είπε ο Απόστολος: «Έθνη τα μη νόμον έχοντα, φύσει τα του νόμου ποιεί». Γιατί μπορεί να μην ξέρουν την Αγία Γραφή, όμως ο νόμος είναι χαραγμένος στην καρδιά τους από τον ίδιο τον Θεό. Είναι και τούτο λόγος του Απόστολου.»
Ο κατάσκοπος Marco για τον Κοσμά τον Αιτωλό, Ιωάννη Μενούνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου