Ο άντρας της φωτογραφίας ονομάζεται Μεχμέτ. Ζει στην Τουρκία, όπου εξαπλώθηκε η ιστορία για αυτόν και το γαϊδουράκι του, που δεν βλέπει ούτε ακούει. Πριν από κάποια χρόνια, ο γάιδαρος του έχασε ξαφνικά και την όρασή του και την ακοή του...
Μετά από αυτό, όλοι τον ρωτούσαν γιατί ταΐζε και φρόντιζε έναν γάιδαρο που δεν τον ωφελούσε πλέον. Κι εκείνος απάντησε: "Κουβαλούσε εμένα και διάφορα βάρη στην πλάτη του για περισσότερα από 15 χρόνια. Είναι σχεδόν τρία χρόνια που του φέρνω φαγητό και νερό. Μόνο αυτό και τίποτα περισσότερο. Αν ο Θεός μου δώσει υγεία, έχω πολλά χρόνια ακόμα για να του το ξεπληρώσω».
Ο Μεχμέτ και το γαϊδουράκι του μοιάζουν να κουβαλούν μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι γραμμένη σε λαϊκό τραγούδι, σε μύθο ή σε θρύλο, αλλά είναι αληθινή. Δεν πρόκειται για χρησιμότητα, αλλά για πίστη, ευγνωμοσύνη και μνήμη. Στον κόσμο μας που μετράει τα πάντα με όφελος και κέρδος, μια τέτοια στάση είναι μια ήρεμη επανάσταση.
Η φράση «Αυτούς τους Ανθρώπους κι αυτά τα Βαλκάνια, αγαπάμε» λειτουργεί σαν σφραγίδα —σαν μια εξομολόγηση αλλά και σαν κάλεσμα να κοιτάξουμε αλλιώς την καθημερινότητα: με σεβασμό σε ό,τι μας στήριξε, ακόμα κι αν δεν μας «ωφελεί» πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου