Οταν ακούς: «Εγώ τώρα στην ηλικία μου…» Ποια ηλικία;!

 

«Αν δεν το έκανες στα σαράντα, κάν’ το στα πενήντα.

Ή στα εξήντα. Ή στα εβδομήντα. Ή και στα ογδόντα.

Μέχρι την τελευταία σου ανάσα...Κάν’το!»

Αυτό μου το έλεγε πάντα η γιαγιά μου, που έζησε μέχρι τα 97.

«Η ζωή βελτιώνεται με τον καιρό.»

Τότε το άκουγα με χαμόγελο.

Τώρα το καταλαβαίνω.

Ζούμε σε έναν κόσμο που μας επιβάλλει προθεσμίες:

Παντρέψου μέχρι τότε,

φτιάξε καριέρα μέχρι τότε,

συνταξιοδοτήσου, και… σταμάτα.

Και αν κάπου καθυστέρησες;

Σου λένε ότι το τρένο έφυγε.

Μα ξέρεις κάτι;

Είναι ψέμα.

Αν τα είκοσί σου ήταν γεμάτα αμφιβολίες,

κάνε τα πενήντα σου επαναστατικά.

Αν τα σαράντα σε γονάτισαν,

χόρεψε στα εξήντα.

Αν δεν έλαμψες νωρίτερα,

λάμψε στα εβδομήντα.

Κι αν είσαι στα ογδόντα;

Χαμογέλα με όλη σου την ψυχή και ξεκίνα.

Η χαρά δεν έχει ημερομηνία λήξης.

Τα όνειρα δεν έχουν ηλικία.

Και ποτέ δεν είναι αργά για να ξαναρχίσεις.

Οπότε τόλμα.

Βάλε το πιο πλατύ χαμόγελο σου και

Πήγαινε εκεί που πάντα ήθελες.

Χάρισε. Δημιούργησε.

Ξαναγεννήσου.

Γιατί το αργά…

είναι πάντα καλύτερο από το ποτέ.