Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Διαρκής θὰ εἶναι ἡ ἀντιπαράθεση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τοὺς πολιτικούς. Ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ συμφωνήσει στὶς ἐπιλογὲς καὶ τὶς πράξεις τους. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει πάντα ὁδηγὸ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὸν διδάσκει στοὺς πιστούς. Οἱ πνευματικοί της νόμοι εἶναι δεδομένοι καὶ δὲν ἐπιδέχονται ἀλλαγές. Μοναδικὴ ἔγνοια τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ ἄνθρωποι νὰ τηροῦν τὶς ἐντολές, νὰ ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων καὶ μὲ τὴ γενική τους ἀγάπη νὰ εὐεργετοῦν τὸ κοινωνικὸ σύνολο. Τὸ ἔργο της πρωτίστως εἶναι πνευματικό, χωρὶς νὰ ἀδιαφορεῖ καὶ γιὰ τὶς βιοτικὲς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων.
Στὸν ἀντίποδα τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας βρίσκεται ἡ πολιτεία. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔλεγε σχετικά: «Ἡ ἀθεΐα ἔγινε συστατικὸ μέρος τῆς κρατικῆς ἰδεολογίας, τῆς πολιτικῆς ἰδεολογίας καὶ κατὰ συνέπειαν εἶναι ἕνα καθῆκον τοῦ πολίτη, τοῦ ὑπηκόου. Ὅ,τι δὲν εἶναι στὴν ἴδια γραμμή, εἶναι ἀντιεξουσιαστικό, ἐνάντιο στοὺς ὑπηκόους. Αὐτὴ εἶναι ἡ πολιτικὴ νομιμοφροσύνη: ὅποιος ἀντιτίθεται στὴν ἀθεΐα εἶναι προδότης τοῦ κράτους. Ὁ ἀντίθεος εἶναι τὸ θεμέλιο τῶν ἀθεϊστικῶν καὶ ὁλοκληρωτικῶν κυβερνήσεων»[1].
Προφανῶς αὐτὸ ἰσχύει κυρίως στὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα, ἀλλὰ καὶ στὰ «δημοκρατικὰ» πολιτεύματα κάτι παρόμοιο ἰσχύει. Οἱ πολιτικοὶ ὅλων τῶν ἀποχρώσεων ψηφίζουν ἀντιχριστιανικοὺς νόμους, γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὰ «δικαιώματα» τῶν πολιτῶν νὰ φέρουν τὴν εὐημερία στὴ χειμαζόμενη κοινωνία! Ἐνῶ ἐμφανίζονται ὅτι μεταξύ τους ἔχουν διαφορές, συμφωνοῦν στὴν ἀθεΐα καὶ τὴν ὑπηρετοῦν μὲ ποικίλους τρόπους. Ὅλοι τους εἶναι πρόθυμοι νὰ διοικήσουν τὴ χώρα, χωρὶς ὅμως ὅλοι νὰ ἔχουν αὐτὴ τὴν ἱκανότητα. Συμφωνοῦν πὰντως στὸν ἀποχριστιανισμό της, ἀκόμα κι ἐκεῖνοι ποὺ ἀπὸ πολιτικὴ σκοπιμότητα δὲν δηλώνουν δημοσίως ὅτι εἶναι ἄθεοι!
Ἡ Ἐκκλησία ἀποφεύγει ἐπιμελῶς τὴν ἀνάμειξή της στὴν πολιτική. Ἐνδιαφέρεται ὡστόσο γιὰ τὸ ἔργο τῶν πολιτικῶν καὶ ὑπενθυμίζει γενικὲς ἀρχὲς ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθοῦν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πέρα ἀπὸ τὶς μικροπρέπειες καὶ πάνω ἀπὸ τὶς ἀθλιότητες τῶν πολιτικῶν.
Τὰ πράγματα ἀλλάζουν, ὅταν οἱ πολιτικοὶ ἀναμειγνύονται στὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ τῆς στερήσουν τὴ δυνατότητα νὰ ἐπηρεάζει τὸ λαὸ καὶ νὰ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὴν ἀντίδρασή του σὲ κάθε τους ἀντιχριστιανικὴ δραστηριότητα. Ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ κάθε προσπάθεια ἀπαξίωσης τῶν θείων ἐντολῶν ἐχθρικὴ πράξη καὶ ἀντιδρᾶ μὲ τὸ λόγο της, χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τυχὸν συνέπειες ἐκ μέρους τῆς πολιτείας.
Δυστυχῶς, δὲν ὑπάρχουν πιὰ πολιτικοὶ ποὺ νὰ ἔχουν χριστιανικὸ φρόνημα καὶ νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν πίστη στὸ Θεό. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρουν οἱ ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ οἱ κανόνες τῆς Ὀρθοδοξίας, γιατί πιστεύουν ὅτι δὲν συμβάλλουν στὴ λειτουργία τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος τῆς χώρας, χωρὶς νὰ κατανοοῦν οἱ μικρόνοες ὅτι ἡ ἀθλιότητα στὴν κοινωνία μὲ τὶς ποικίλες καὶ ἀδιάκοπες κρίσεις, ὀφείλεται στὴν πνευματικὴ κρίση ποὺ προκαλεῖ στοὺς ἀνθρώπους ἡ ἀθεΐα, ἡ ὁποία ἐπιτρέπει στὸ διάβολο νὰ χορεύει ὡς ἀπόλυτος δικτάτορας σὲ ὅλους τούς τομεῖς τῆς κοινωνίας καὶ νὰ ἐπηρεάζει μικροὺς καὶ μεγάλους, πλούσιους καὶ πτωχούς, ἁπλοὺς πολίτες καὶ ἄρχοντες.
Ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στοὺς πολιτικοὺς καὶ τοὺς ἀξιωματούχους τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, πρέπει νὰ εἶναι προσεκτική, νὰ μὴ δελεάζονται οἱ ὑπεύθυνοι ἀρχιερεῖς ἀπὸ πιθανὲς παροχὲς καὶ διευκολύνσεις, οἱ ὁποῖες στοχεύουν στὴ σιωπηλὴ ἀποδοχὴ ἀντεθνικῶν καὶ ἀντιχριστιανικῶν πράξεων, καὶ νὰ μὴ χάνουν τὴν ἐν Χριστῷ παρρησία τους.
Ἐπειδὴ ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἐποχή μας δὲν γίνεται ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἀποδεκτός, δὲν χρειάζεται οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ νὰ κοπιάζουν ὑπερβολικὰ, γιὰ νὰ πείσουν τοὺς ἀντίχριστους. Ὁ ἀγώνας τους ἂς στρέφεται περισσότερο στὴν προσωπική τους πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ μὲ τὸ ἐνάρετο παράδειγμά τους θὰ πείθουν τοὺς καλοπροαίρετους νὰ ἀκολουθήσουν τὸν ἠθικὸ τρόπο ζωῆς.
Σημειώσεις:
1. Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Θεοσοφὲς διδαχὲς ὀρθοδόξου ὁμολογίας καὶ ἁγιοπατερικῆς ζωῆς», Θεσ/νίκη 2021, σελ. 65-66.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου