Οι ειδικοί λένε ότι η άρνηση είναι ένας αμυντικός μηχανισμός που χρησιμοποιείται από έναν άνθρωπο για να προστατευτεί από τον πόνο και την αγωνία που σχετίζονται με την αντιμετώπιση μιας δύσκολης κατάστασης ή με την παραδοχή μιας - μη αρεστής στον ίδιο - αλήθειας. Είναι μια ασυνείδητη αντίδραση που βοηθά στην προσωρινή μείωση του συναισθηματικού σοκ που συχνά επιφέρει η σύγκρουση με την πραγματικότητα. Περισσότερο ευάλωτοι στον μηχανισμό της άρνησης, είναι τα θύματα ιδεοληψιών, οι ταγμένοι ιδεολόγοι που έχουν βασίσει σε κάποια συγκεκριμένη θεωρία/οπτική την αντίληψή τους για τον Κόσμο.
Αυτό ακριβώς ζουν, με το ενδεχόμενο τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, οι περισσότεροι εγχώριοι φιλελεύθεροι και σφόδρα αντι-τραμπικοί ψευτοαναλυτές, και πολέμαρχοι του καναπέ, που επινοούν κάθε λογής νοητική ακροβασία, γελοία και ανιστόρητη αναλογία με την Ελλάδα, προκειμένου να πείσουν τους άλλους - αλλά κυρίως τον ίδιο τους τον εαυτό - ότι η πραγματικότητα όταν θεωρείται κακή, τότε δεν πρέπει να υπάρχει. Γι’ αυτό βλέπουμε αστείες αναλύσεις που, ειδικά όταν αφορούν τον Τραμπ, τις περισσότερες φορές δεν βασίζονται καν σε γεγονότα, αντιθέτως πρώτα γράφονται τα φθονερά αφηγήματα και έπειτα γίνονται απόπειρες αυτά να «κουμπώσουν» με κάποια είδηση.
Η κατάσταση αυτών των ανθρώπων αντικειμενικά είναι αστεία και ενίοτε γελοία, αλλά και θλιβερή. Εν τέλει προκαλεί ορισμένη συμπόνια, σαν αυτή που δείξαμε, σε κάποιους ειλικρινώς μετανοημένους, όταν έπεσαν σε αριστερή μελαγχολία ξυπνώντας απότομα από τον λήθαργο της σοσιαλιστικής υπόσχεσης που αποδείχτηκε πραγματικός εφιάλτης. Συνεπώς δεν τους κακολογούμε, τους συμπονούμε. Όμως προσοχή! Τους συμπονούμε από απόσταση χωρίς θεραπευτικές βλέψεις - γιατί όπως και ο ηλίθιος, εκείνος που βρίσκεται σε άρνηση γίνεται «ανίκητος». Φρόνιμο είναι να περιμένουμε, σταδιακά κάποια στιγμή θα έρθουν στα σύγκαλά τους. Όσοι τα καταφέρουν φυσικά, γιατί κάποιοι, μαζί με την άρνηση, συνδυάζουν και άλλα ψυχονοητικά θέματα. Αυτοί είναι μονίμως ανίκητοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου