Γράφει Ελευθέριος Ανδρώνης
Σε όσους ταλαίπωρους ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει Θεός, το πρόσωπο της Θεοτόκου είναι αρκετό από μόνο του για να συντρίψει όλες τις αμφιβολίες. Από όλη την ιστορία του ανθρώπου, από όλα τα έθνη, από όλες τις θρησκείες, από όλες τις υπερφυσικές δοξασίες, πουθενά δεν εντοπίστηκαν ποτέ τέτοια καταπληκτικά θαύματα, όσα έχει πράξει με το έλεος της στον άνθρωπο η Υπεραγία Θεοτόκος.
Θαύματα που δεν στηρίζονται σε αυθυποβολή ούτε σε φαντασιώσεις θρησκοληψίας, αλλά σε αναρίθμητες ζωντανές μαρτυρίες που έχουν κατατεθεί με ακρίβεια στην γραπτή και την προφορική παράδοση της Ορθοδοξίας. Μαρτυρίες που γεμίζουν έναν ασύλληπτο όγκο βιβλιογραφίας, ο οποίος συνεχώς μεγαλώνει.
Αν ρωτήσετε ανθρώπους στο οικείο περιβάλλον σας, είναι πραγματικά δύσκολο να μην βρεθεί έστω ένας άνθρωπος που να έχει βιώσει ή να έχει ακούσει από έμπιστο άτομο θαυματουργικές παρεμβάσεις της Παναγίας. Καμία φιλότιμη ψυχή δεν έχει ξεφύγει από την προστατευτική αγκαλιά της. Η πάναγνη Μητέρα των χριστιανών παραφυλά συνεχώς στο κατώφλι της κάθε ανάγκης και πολλές φορές επεμβαίνει πριν καν της το ζητήσουμε.
Ειδικά στις μέρες μας που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους και γίνεται πολύς λόγος περί «αγάπης», κάθε άλλη μορφή κοσμικής αγάπης ωχριά μπροστά στο πέλαγος στοργής που δείχνει για τον άνθρωπο η Θεοτόκος. Το γεγονός ότι το ανθρώπινο γένος κοσμήθηκε από ένα πρόσωπο σαν την Παναγία, είναι ένα κοσμοϊστορικό θαύμα από μόνο του.
Ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας εξυμνώντας την ιστορική μοναδικότητα της Θεοτόκου γράφει σχετικά:
«Άνθρωπος ήταν. Από τους ανθρώπους εβλάστησε. Και ήταν μέτοχος σε κάθε κοινό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου γένους. Δεν κληρονόμησε όμως την ίδια νοοτροπία ούτε παρασύρθηκε από την τόσο μεγάλη κακία που επικρατεί σε αυτή τη ζωή. Αλλά νίκησε την αμαρτία κι αντιστάθηκε στη φθορά της φύσεώς μας κι έδωσε τέλος στην κακία.
Έγινε έτσι αυτή η ίδια αγία απαρχή και βάδισε πρώτη και υπήρξε οδηγός των ανθρώπων στον δρόμο προς το Θεό. Γιατί διατήρησε τη θέλησή της τόσο καθαρή, σαν να ήταν μόνη της σ’ αυτή τη ζωή, σαν να μην υπήρχε κανείς άλλος άνθρωπος ούτε κανένα άλλο πλάσμα να είχε ποτέ δημιουργηθεί, σαν να βρισκόταν μόνη μπροστά στο μόνο Θεό…][…Αναδείχθηκε ιερότερη από της θυσίες, τιμιότερη από τα θυσιαστήρια για το Θεό, τόσο πιο άγια από τους δικαίους και τους προφήτες και τους ιερείς, όσο αγιότερος από αυτούς που αγιάζονται είναι εκείνος που τους αγιάζει».
Αυτή η άμεση εγγύτητα και παρρησία που είχε εν ζωή η Παναγία με τον Θεό, έγινε αιώνια σφραγίδα σωτηρίας μετά την αγία Κοίμηση της. Έγινε ο διάμεσος που «σκανδαλωδώς» ευνοεί όσους προστρέχουν στην Σκέπη της. Είμαστε πολύ τιποτένιοι για να μας αξίζει ένα τέτοιο δώρο, κι όμως το έχουμε ισόβια. Καμία καλοσύνη δεν πηγαίνει χαμένη για την Παναγία μας. Όχι μόνο η πνευματική ζωή, όχι μόνο οι χαιρετισμοί και οι παρακλήσεις, αλλά ακόμα και μια γλυκιά σκέψη για εκείνη, θα την κάνει να στραφεί στοργικά στο κάθε παιδί της.
Σαν μάνα που είναι, εκείνο που την «λυγίζει» πάνω απ’ όλα είναι το φιλότιμο. Να ενεργούμε με λεβεντιά και αυταπάρνηση, ακόμα και πάνω στις πτώσεις μας. Σε τέτοιες ψυχές έχει αδυναμία η Παναγία μας και θα φέρει τα πάνω-κάτω για να τις ωφελήσει. Ιδιαίτερα την ελεημοσύνη η Παναγία τη μετρά απείρως περισσότερο από λαμπάδες και υλικά τάματα.
Ο Δεκαπενταύγουστος έρχεται πάντα σαν γλυκιά υπόμνηση ότι η Παναγία έχει κάνει συνθήκη για τη σωτηρία μας και μόνο με το θέλημά μας θα χαθούμε από την αγκαλιά της. «Είναι αδύνατον να χάσει την ψυχή του εκείνος που τιμάει την Παναγία», έλεγε ο Άγιος Παϊσιος. Πόσο μεγάλο κρίμα είναι που οι άπιστοι και οι άθεοι στερούν στον εαυτό τους μια τόσο άφατη ευεργεσία!
Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου που αφιέρωσε τη ζωή του στη φροντίδα των λεπρών έλεγε για την αγαπημένη του Παναγία:
«Έχεις την εύνοια της Παναγίας; Έχεις το παν. Δεν έχεις την εύνοιά της; Έχασες το παν. Εάν έχουμε την προστασία της, έχουμε το παν. Εάν δεν την έχουμε, χάνουμε το παν».
Τόσο απλό και τόσο απόλυτα αληθινό…
