Αφήγηση Αθανασία Παπαζογλου
“Ήμασταν στην αυλή και παίζαμε πεντοβολα ξαφνικά ακούσαμε φωνές και είδαμε καπνό φωτιές ένας πανικός ακούγαμε τα κλάματα και τις φωνές απέξω η ανε ήρθε και μας πήρε έντρομη ο πατέρας φώναζε να πάρουμε ότι μπορούσαμε και να πάμε στο λιμάνι το μόνο που κατάφεραμε να πάρουμε ήταν μια εικόνα του Αγ Γεωργίου και το Ευαγγέλιο που είχε φυλαγμένο ο πατέρας μου σπίτι από τον παπα
πατέρα του .... (και τα δυο υπάρχουν σε ένα χωριό στη Ρόδο και γίνεται λιτανεία κάθε χρόνο του Άι Γιώργη )... κατεβήκαμε προς το λιμάνι είχαμε και το μικρό μου αδελφο μωρό ακόμα τρέχαμε μέσα στα αίματα και τις φωνές στο λιμανι πέσαμε στη θάλασσα πηγαίνοντας προς τα πλοία των ξένων ... αλλά μόλις πηγαίναμε να ανέβουμε άλλους τους χτυπάγανε τα χέρια άλλους τους ρίχνανε ζεστό λάδι για να ξαναπέσουμε στη θαλασσσα το μωρό το πήραν από τα χέρια της μάνας μου και το έριξαν στη θάλασσα και πνίγηκε, τον πατέρα μου τον έσφαξαν πριν προλάβει να πέσει στη θάλασσα .... ήρθε ένα ελληνικό πολεμικό μας πήρε και πήγαμε πρώτα Βόλο μετά Μυτιλήνη και μετά καταληξαμε Ρόδο .... στους καταυλισμους πέθαναν χιλιάδες από την πείνα και το κρύο .... Σουλα η Σμυρνιά η γιαγιά μου..... στον τάφο της υπάρχει χώμα από την Πατρίδα μας όπως της το είχα υποσχεθεί .....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου