Ὁ Ἅ­γιος Νε­ο­μάρ­τυς Ἄχ­μεδ, ὁ μαρ­τυ­ρή­σας ἐν Κων­σταν­τι­νου­πό­λει κα­τά τό 1682 ἔ­τος, ξίφει τε­λει­οῦ­ται.

 

 

Αὐ­τός ἔ­χον­τας σκλά­βα Ρωσ­σί­δα συ­νευ­ρι­σκό­ταν μέ αὐ­τήν, τήν ἄ­φη­νε ὅ­μως νά πη­γαί­νη στήν ­Ἐκ­κλη­σί­α τῶν Χρι­στια­νῶν στίς ἐ­πί­ση­μες ἡ­μέ­ρες· ἐ­πει­δή ὅ­μως ὅ­ταν ἐ­κεί­νη ἐ­πέ­στρε­φε ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α, αὐ­τός αἰ­σθα­νό­ταν ἄρ­ρη­τη εὐ­ω­δί­α, πού ἔ­βγαι­νε ἀ­πό τό στό­μα της, τήν ρώ­τη­σε τί τρώ­ει καί μυ­ρί­ζει ἔ­τσι; Ἐ­κεί­νη τοῦ εἶ­πε, ὅ­τι τρώ­ει ἀν­τίδω­ρο καί πί­νει ἁ­για­σμό. Ὅταν τά ἄ­κου­σε αὐ­τά, προ­σκα­λεῖ ἕ­ναν ἐ­φη­μέ­ριο τῆς Με­γά­λης Ἐκ­κλη­σί­ας καί τοῦ λέ­ει νά ἑτοι­μά­ση τό­πο γιά νά πά­η αὐ­τός, ὅ­ταν λει­τουρ­γῆ ὁ Πα­τριά­ρχης. Ὅ­ταν ἔ­γι­νε αὐ­τό, ἔ­βλε­πε, ὤ τοῦ θαύ­μα­τος! ὅ­ταν εὐ­λο­γοῦ­σε ὁ Πα­τριά­ρχης τόν λα­ό, νά βγαί­νουν ἀ­πό τό κρι­τή­ριο [ἱ­ερό] καί ἀ­πό τά δά­κτυ­λά του ἀ­κτί­νες καί ἔ­πε­φταν ἐ­πά­νω στίς κε­φα­λές ὅ­λων τῶν Χρι­στια­νῶν, μό­νο δέ τήν δι­κή του κε­φα­λή ἄ­φη­ναν ἄ­μοι­ρη. Ὅ­ταν εἶ­δε αὐ­τό τό θαυ­μά­σιο, φω­νά­ζει τόν ἱ­ε­ρέ­α καί βαπτί­ζε­ται καί ἦ­ταν κρυ­φά Χρι­στια­νός γιά ἀρ­κε­τό και­ρό.

Σέ μί­α συγ­κέν­τρω­σι ὅ­μως κά­πο­τε λο­γό­φερ­ναν οἱ με­γι­στά­νες γιά τό ποι­ός νά εἶ­ναι ἄ­ρα­γε ὁ μεγαλύτερος. Καί ρώ­τη­σαν καί αὐ­τόν. Καί αὐ­τός φώ­να­ξε ὅ­σο πιό δυ­να­τά μπο­ροῦ­σε μέ πολλή με­γά­λη φω­νή, ὅ­τι πιό με­γά­λη ἀ­πό ὅ­λα εἶ­ναι ἡ πί­στις τῶν Χρι­στια­νῶν καί ὡ­μο­λό­γη­σε τόν ἑ­αυ­τό του Χρι­στια­νό καί ἀ­φοῦ κή­ρυ­ξε μέ θάρ­ρος ὅ­λο τό Μυ­στή­ριο τῆς ἐν­σάρ­κου οἰκονομίας τοῦ Χρι­στοῦ, δέ­χθη­κε τό μα­κά­ριο τέ­λος τοῦ Μαρτυρίου.

Από το Νέο Μαρτυρολόγιο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη.