Ο Μαύρος Ιούλης: Ο μήνας που στάζει αίμα

 

Υπάρχουν μήνες και μήνες.
Άλλοι ζεστοί, Άλλοι βροχεροί, άλλοι έτσι κι άλλοι αλλιώς, Όλοι καλοί.
Όλοι εκτός από Έναν.
Ένας μήνας είναι λες και μισεί την Κύπρο μας.
Ο Ιούλιος, ο «Δευτερο-Γιούνης», είναι λες και μας κρατά κακία που τον έχουμε για δεύτερο!
Αντί να θερίζει στάρι, θερίζει τις ψυχές μας.

Τον Ιούλη, η Κύπρος δεν γιορτάζει.
Τον Ιούλη, η Κύπρος μνημονεύει.

Μνημονεύει τούς Γιους, Μνημονεύει τις Κόρες της.
θυμάται που πρόδωσε, που προδόθηκε, που πληγώθηκε!
Από Ξένους, Από Εχθρούς, Από τα Παιδιά της.

Ιούλιο κρεμάσαν τους Δεσποτάδες.
Ιούλιο πήραμε το σκήπτρο από την δολερή, και το χέρι μας κτυπούσε τ’ αδελφού την κεφαλή.
Ιούλιο «…μας τους έφερε η αγαπημένη Θάλασσα της Κερύνειας»
Κι έναν άλλο Ιούλιο,  δεκατρία παλικάρια έγιναν θυσία στην περισσή μας ανικανότητα.

9η Ιουλίου 1821

Ήταν 9 Ιουλίου 1821, όταν η Κύπρος πλήρωσε με Αίμα γιατί τόλμησε να ονειρευτεί ελευθερία. Γιατί τόλμησε να σηκώσει το βλέμμα προς την Μάνα της

Ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός είχε προειδοποιηθεί.
Οι φήμες για τους «Φιλικούς» είχαν φτάσει και στα αυτιά των Οθωμανών.
Οι καδήδες ανησυχούσαν. Οι πασάδες οργίζονταν.
Ο Κυπριανός όμως έμεινε. Δεν έφυγε, δεν κρύφτηκε.
Έμεινε να πεθάνει με τους ανθρώπους του, για τους ανθρώπους του.

Στην Πλατεία της αγοράς, μπροστά στην Πύλη του Σαραγιού, στήθηκε η αγχόνη.
Μαζί του, οι Δεσποτάδες του – ο Πάφου, ο Κιτίου, ο Κυρηνείας – καρατομήθηκαν μέσα στο Σαράι. Μαζί τους και άλλοι τετρακόσιοι ογδόντα τρεις πρόκριτοι και ιερείς.
Δεν ήταν μια σφαγή. Ήταν μια επιχείρηση αποκεφαλισμού του κυπριακού Ελληνισμού.
Να μην μείνει ούτε ένας να θυμίζει, να εμπνέει, να οδηγεί.

Ο Κυπριανός ανέβηκε μόνος στο ικρίωμα.
Δεν έφυγε, δεν κρύφτηκε. Έμεινε γιατί  «Παρά το γαίμαν τους πολλούς εν’ κάλλιον του πισκόπου.».
Ανεβηκε, με το βλέμμα του πατέρα που ξέρει πως πεθαίνει για να μείνουν τα παιδιά του όρθια.

Από τότε, κάθε φορά που σιμώνει ο Ιούλης, η Κύπρος θυμάται εκείνη την αγχόνη να στάζει σιωπή και αίμα.

Η 9η Ιουλίου έγινε η πρώτη μαυρίλα του Ιουλη.
Από εκείνη τη μέρα, ο Ιούλιος απέκτησε όνομα: Μαύρος.

15 Ιουλίου 1974 – Το Σκήπτρο της Δολερής

Ο ποιητής μας είχε προειδοποιήσει:

»Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
πάρ’ το, λέγοντας, και συ.

Μα εμείς δεν ακούσαμε. Το μίσος μας ούρλιαζε, πως να ακούσουμε.
Το σηκώσαμε το σκήπτρο. Το σηκώσαμε και κτυπήσαμε του αδελφού την κεφαλή.

Ήταν 15 Ιουλίου 1974, όταν η Λευκωσία πλημμύρισε από μίσος.
Ελληνικές οι στολές, ξένα τα μυαλά.

Κι έγινε η Κύπρος ένα θέατρο παραλόγου, με στολές χωρίς πατρίδα, με σκοπό χωρίς λογική.

Μάταια μας φώναζε ο ποιητής
«Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά.»

Μα εμείς δεν ακούσαμε! Το μίσος φώναζε πιο δυνατά.
Γίναμε λύκοι, δαγκώσαμε ο ένας τον άλλο.

Στις 15 Ιουλίου 1974 ο Ιούλης έγινε πιο Μαύρος από ποτέ!
Όχι από εξωτερική πληγή, αλλά από εσωτερικό έλκος.
Η 15η Ιουλίου δεν στάζει αίμα.
Στάζει πύον, στάζει ντροπή.

20 Ιουλίου 1974 – Η Μέρα που Ξεχάσαμε την Κερύνεια

Ξημέρωνε Κυριακή, 5:20 το πρωί, ο ουρανός γέμισε σίδερο.
Η αγαπημένη θάλασσα έβγαλε τέρατα.
Πλοία, αλεξιπτωτιστές, βάρκες, καπνοί.

Η Τουρκία «απαντούσε»,
Ήρθε να τιμωρήσει την Ύβρι μας,
Αλλά ούτε αυτή την ύστατη ώρα ακούσαμε τον Ποιητή.
Θολωμένοι από την Άτη προσκαλούσαμε την Νέμεση.
Η Τίσις ήταν εδώ!!!
Η Κύπρος πλήρωνε… μόνη.

Η εισβολή ξεκίνησε.
Δεν έμοιαζε με πολεμική ταινία, ούτε με στρατηγικό παιχνίδι.
Έμοιαζε με κατάρρευση.
Κατέρρεαν οι άμυνες, κατέρρεαν τα σύνορα, κατέρρεαν οι βεβαιότητες.
Οι Ελλάδα μακριά, οι Έλληνες εδώ!

Ο Αττίλας δεν ήρθε νύχτα – ήρθε με το φως, για να μην υπάρχει αμφιβολία.
Ήρθε με την ευλογία της προδοσίας και το δόλο των συμμάχων.

Και η Κερύνεια έπεσε.
Όχι από αντίπαλο ανώτερο.
Αλλά από το κενό πίσω της.
Από την εγκατάλειψη, τις διαταγές που δεν ήρθαν, τα πολυβολεία χωρίς πολυβόλα, τα σχέδια των ισχυρών, την ηλιθιότητα των δικών μας, το μίσος μας.

Χιλιάδες ξεριζώθηκαν.
Μανάδες γύρευαν παιδιά,
Κόρες ούρλιαζαν για βοήθεια,
Γέροι γαντζώνονταν στη Γη τους…
Η μοίρα μας γραμμένη!

Κι έτσι, μέσα σε λίγες μέρες, η Κύπρος έγινε μισή.
Μισή και η καρδιά μας, μόνο το μίσος μας έμεινε σωστό!

20 Ιούλη 1974, ο Ιούλης πιο Μαύρος από Μαύρος.
Βαμμένος με Αίμα, Μαύρο Αίμα!

11 Ιουλίου 2011
Η έκρηξη των Ανικάνων,  Το σαμποτάζ των Συμπλεγμάτων

Δεν ήταν πόλεμος. Δεν ήταν εισβολή.
Δεν ήταν «Σύμμαχος», Δεν ήταν Τούρκος, δεν ήταν η Χούντα.
Ήταν η αμέλεια, η αναβολή, η συγκάλυψη, η υπεροψία, τα συμπλέγματα.
Ήταν το “έλα μωρέ, δεν θα γίνει τίποτα”.
Ήταν ο διαχωρισμός από την πραγματικότητα.
Ήταν το βασίλειο των Μετρίων.
Ήταν το αποτέλεσμα των Ημετέρων.

Στις 11 Ιουλίου 2011, στις 5:45 τα χαράματα, η Κύπρος ξύπνησε με βροντή.
Όχι από φυσικό φαινόμενο.
Αλλά από ανθρώπινο έγκλημα.

Ενενήντα οκτώ κοντέινερ γεμάτα πυρίτιδα.
Παρατημένα στον ήλιο για χρόνια.
Ξεχασμένα σε στρατόπεδο.
Χωρίς σκέπαστρα.
Χωρίς σχέδιο.
Χωρίς ντροπή.

Κι όταν έσκασε το πρώτο, δεν ακούστηκε μόνο στη Λεμεσό ή τη Λάρνακα.
Ακούστηκε μέσα μας.

Γιατί μαζί με την ηλεκτροπαραγωγή, έσβησαν δεκατρείς ψυχές.

Πυροσβέστες που πήγαν να σώσουν.
Ναύτες που φύλαγαν κάτι που δεν έπρεπε να υπάρχει.
Αξιωματικοί που έμειναν στη θέση τους ενώ άλλοι έκρυβαν έγγραφα και ευθύνες.
Δύο δίδυμα αδέλφια στο καθήκον, που αρνήθηκαν να το εγκαταλείψουν – ούτε προς την πατρίδα, ούτε προς τον αδελφό.

Την επομένη, ο παπάς ευλογεί τις στάχτες.
Πίσω του, το ημικατεστραμμένο Βασιλικό.
Πιο πίσω, η πολιτεία: απούσα.

Στις 11 Ιουλίου, ο Ιούλης απέδειξε πως δεν χρειάζεται όπλα ο εχθρός.
Μπορούμε και μόνοι μας! Αρκεί η δική μας ανικανότητα!

Αυτός ο Ιούλης δεν ήρθε με σημαίες.
Ήρθε με φωτιά, με καταστροφή, με αναλγησία.

Δεν ξέρεις τι πονά πιο πολύ:
Η προδοσία, η αδιαφορία ή  η Διαφθορά.

11 Ιουλίου 2011 – Το Μαύρο επέστρεψε.
Αυτή τη φορά με αποκαΐδια, συντρίμμια και καμένα κορμιά.
Το Μαύρο φανερώθηκε. Στην Διαφθορά, στην Ανικανότητα, στα συμπλέγματα, στους Ημέτερους.
Το Βασίλειο των μετρίων έβαψε ξανά τον Ιούλη Μαύρο

Υπόσχεση…

Ο Ιούλιος δεν θα γίνει ποτέ μήνας γιορτής.
Δεν πρέπει.
Μα Ίσως… ίσως να γίνει μήνας Υπόσχεσης.
Υπόσχεσης στους Δεσποτάδες μας,
Υπόσχεσης στον Κυπριανό.
Υπόσχεσης πως Δεν θα Ξεχάσουμε.
Δεν θα μαγαρίσουμε ξανά τις καρδιές μας.
Δεν θα ξανασηκώσουμε χέρι εναντίον αδελφού.

Ο ποιητής, στο τέλος, δεν μας άφησε με κατάρα.
Μας άφησε με έναν όρκο:

«Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε
για πατρίδα, για θρησκεία,
σας ορκίζω, αγκαλιασθείτε
σαν αδέλφια γκαρδιακά.»

Αν είναι να δώσουμε νόημα στο αίμα των δεσποτάδων,
στη ντροπή του πραξικοπήματος,
στον όλεθρο της Κερύνειας,
στη στάχτη του Μαρί,
τότε να αγκαλιαστούμε.

Όχι με ψεύτικες συμφιλιώσεις,
αλλά με σεβασμό, ευθύνη και αλήθεια.

Γιατί, όπως είπε:

«Πάντα η νίκη, αν ενωθείτε,
πάντα εσάς θ’ ακολουθεί.»

Ο Ιούλιος δεν θα γίνει ποτέ μήνας λευκός.
Αλλά ίσως πάψει να είναι μαύρος,
Ίσως…αν ξεριζώσουμε το μίσος από τη πατρίδα μας.

πηγή