"Το πανέρι με τα αγγούρια"

 

 

Ένας φίλος μου, ο Σπύρος, έκανε πέντε εμβόλια. Πίστευε στην επιστήμη. Χειροκροτούσε τους γιατρούς. Λοιδορούσε τους δύσπιστους. Έχασε τριάντα φίλους του μέσα σε δύο καλοκαίρια. Ξαφνικά. Με πήρε τρομαγμένος χτες και με φωνή ραγισμένη μου είπε "Βρε, κάτι βάζουν στο νερό και μας ξεκάνουν. Να σου στείλω δείγμα να το ελέγξεις;". Τον άκουσα ήρεμα και του απάντησα με την πιο τρυφερή ειρωνεία που μπορούσα να μαζέψω. "Η κλιματική αλλαγή φταίει. Που δεν έχει μάθει ακόμα τη συμπερίληψη, Σπύρο μου". Τη σιωπή που ακολούθησε την ακούω ακόμα να ηχεί στα αυτιά μου.

Η στατίνη ήταν το πρώτο χάπι υποταγής. Ένα φάρμακο που υποσχέθηκε πρόληψη καρδιοπαθειών και αντάλλαξε την υπόσχεση αυτή με θολή σκέψη, νευρομυϊκή κατάρρευση και μιτοχονδριακή κόπωση. Η χοληστερόλη, μητέρα των νευρώνων και τροφός της ζωής, βαφτίστηκε εχθρός. Και ολόκληροι πληθυσμοί, υγιείς κατά τα άλλα, καταδικάστηκαν σε χρόνια κόπωση, διανοητική σύγχυση, συναισθηματική ατονία. Το συνένζυμο Q10 χάθηκε αθόρυβα, και μαζί του η σπίθα της κυτταρικής ανάσας. Αλλά κανείς δεν τολμούσε να ρωτήσει. Γιατί η επιστήμη δεν ζητούσε πια αποδείξεις. Ζητούσε πίστη.

Κι εκεί που θα περίμενε κανείς περισσότερη σύνεση, αποσύρθηκε η καλσιτονίνη πριν 13 χρόνια. Ένα ταπεινό φάρμακο, χρήσιμο, ήπιο, με σπάνιες παρενέργειες και πραγματικό αναλγητικό όφελος για την οστεοπόρωση. Όχι γιατί είχε τοξικότητα. Όχι γιατί δημιουργούσε φλεγμονές. Αλλά γιατί δεν απέφερε αρκετά. Δεν είχε χορηγούς άπληστους. Δεν είχε γκλάμουρ προώθηση. Και δεν είχε λόγο ύπαρξης στο νέο μοντέλο φαρμακευτικής οικονομίας. Η επιστήμη δεν την υπερασπίστηκε και την ξέχασε αθόρυβα. Καλσιτονίνη who;

Μετά ήρθε το modRNA. Όχι εμβόλιο, αλλά ένα wannabe εμβόλιο που παραμένει μόνο μήνυμα. Ένα κατασκεύασμα που δεν υπακούει στον φυσικό κώδικα της ζωής αλλά στην τροποποιημένη αλφάβητο των νανοσωματιδίων. Πέρασε μέσα από τα κύτταρα και τους επέβαλε παραγωγή spike χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν μηχανισμό ανοσολογικής μνήμης. Δεν ήταν πρόληψη, ήταν επιβολή. Οι μυοκαρδίτιδες βαφτίστηκαν "σπάνιες". Οι θρομβώσεις 'ασύνηθες φαινόμενο". Οι διαταραχές κύκλου, τα νευρολογικά φαινόμενα, τα ανοσολογικά αδιέξοδα, όλα "τυχαία". Εδώ έφτασε να εμφανίσει μέχρι και πρωτογενείς καρκίνους μυοκαρδίου που μόνο ως θεωρητικό σενάριο υπήρχε μέχρι πριν λίγα χρόνια. Όποιος ρωτούσε, στιγματιζόταν. Όποιος δίσταζε, διαγραφόταν από την κοινή λογική. Όποιος έβλεπε, αποκαλούνταν επικίνδυνος.

Και όσο ο άνθρωπος πολιορκούνταν από ενέσιμες μεταλλάξεις, πολιορκούνταν και από χημικά χωρίς πρόσωπο. Η γλυφοσάτη, φυτοφάρμακο του κέρδους, μπήκε στο ψωμί μας, στο αίμα μας, στο μητρικό γάλα. Τα PFAS, τα λεγόμενα "αιώνια χημικά", πέρασαν στο νερό της βρύσης, στο δέρμα μας, στους πνεύμονές μας. Δεν διασπώνται. Δεν φεύγουν. Δεν ρωτούν. Και τα νανοπλαστικά εισέβαλαν αόρατα στα σωθικά μας, στα κύτταρα, στον εγκέφαλο, ακόμη και στον πλακούντα. Και δεν έχουν εγκριθεί από κανέναν. Απλώς υπάρχουν. Η επιστήμη δεν τα συζητά. Δεν έχει χρόνο. Έχει συνέδρια με χορηγία. Εξάλλου, όλοι οι συμμετέχοντες (άμεσοι και έμμεσοι, όλη η κοινωνία) κοιτάνε τα οπίσθια τους και θρέφουν τον αρρωστημένο εγωισμό τους. Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, βρε παιδιά; Μύκονοοοος!

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε και ο νέος τρόπος ζωής. Ο ηθικός. Ο βιώσιμος. Ο αποστειρωμένος. Βιγκανισμός, βεγκεταριανισμός, και κάθε πιθανή φιλοσοφική μετάλλαξη που σου λέει ότι το σώμα σου κάνει λάθος που ζητάει λίπος, σίδηρο, ζωική πρωτεΐνη, και αληθινό φαγητό. Να σταματήσεις το κρέας. Να ζήσεις με συμπληρώματα. Να αντικαταστήσεις το αυγό με εργοστασιακή γέλη πρωτεΐνης. Να αγοράσεις την ηθική σου σε πλαστική συσκευασία με ετικέτα μηδενικού άνθρακα. Και το σώμα σου να χάνει σταδιακά τη δύναμή του, την ορμή του, το βάθος του. Και να λες πως "αποτοξινώνεσαι". Μπράβο! Είσαι wow, in, trendy, Gen Ω.

Ο άνθρωπος έπαψε να θυμάται. Αντιδρά μόνο όταν το αγγούρι μπει βαθιά μέχρι να τερματίσει. Όσο είναι δίπλα του και του κάνει γλύκες με μπιρμπιλωτά ματάκια το συζητά. Όταν πονέσει, φωνάζει και σκούζει. Κι όταν περάσει λίγος καιρός, ξεχνά. Ξεχνά ποιος του το έβαλε. Ξεχνά ποιος του είπε ότι είναι για το καλό του. Ξεχνά ότι μπορούσε να πει όχι. Γι’ αυτό κι οι στατιστικές γέμισαν με "ξαφνικούς". Γι’ αυτό και δεν θυμάται κανείς την καλσιτονίνη. Γι’ αυτό και τα εμβόλια έγιναν "κανονικότητα". Γιατί το σώμα πόνεσε, η συνείδηση υπνωτίστηκε, και η μνήμη σβήστηκε. In Science We Trust.

Μα η επιστήμη δεν φταίει. Μην την κακολογείτε. Ούτε η τεχνολογία φταίει. Φταίει η θρησκειοποίησή τους. Φταίει η απαγόρευση της αμφιβολίας. Φταίει το τέλος της συζήτησης. Μα με τόσα που καταναλώνουμε, που καιρός και μυαλό για αυτά. Με χοληστερίνη κάτω του 150. Το αμάξι σας προχωράει χωρίς καύσιμο; Εμ! Όταν η επιστήμη πάψει να ερευνά, να σέβεται την απορία και να λογοδοτεί, τότε παύει να είναι επιστήμη. Και γίνεται όργανο εξουσίας. Τότε, εσύ και εγώ δεν είμαστε πολίτες. Είμαστε δείγματα. Είμαστε πείραμα. Είμαστε η αναλώσιμη μονάδα ενός αφηρημένου κέρδους που δεν μας χρειάζεται ζωντανούς μόνο υπάκουους. Γρήγορα, αραδιάστε ρεπορτάζ, ταινίες και ινφλουένσερς να κοιμήσουμε το πόπολο. Dubai, baby!

Ξύπνα. Αν δεν αντιδράσεις εσύ, δεν θα αντιδράσει κανείς. Αν δεν θυμηθείς εσύ, δεν θα σωθεί τίποτα. Γιατί το σύστημα υπολογίζει ακριβώς σ’ αυτό,στη λήθη σου. Κι εσύ, εκεί έξω, είσαι η μόνη σου άμυνα. Το μόνο αντίδοτο. Η τελευταία φλόγα.

Τελικά, ποιο αγγούρι να διαλέξουμε ως το επόμενο; Σταμάτα Σούζυ, και τρως το αγγούρι και ψεύδεσαι ασύστολα. Και τρως το αγγούρι και ψεύδεσαι.

Ποντίκας Δημήτρης (απλά ένας άνθρωπος)