Χαιρέτησα πόρτες κλειστές,
παράθυρα σφραγισμένα.
Χαιρέτησα ένα περιστέρι,
που μόλις προσγειώθηκε να πιει νερό
σε λακούβα στην άσφαλτο, ρηχή.
Χαιρέτησα άνθη σιωπηλά,
σιωπηλούς ανθρώπους.
Χαιρέτησα δρόμους ήσυχους,
νυσταγμένους.
Γεννήθηκε κάποια στιγμή,
βαθιά μέσα μου,
ο πόθος ν’ ακουστεί μια μουσική
άξια των αγωνιών μας.
Ένα αηδόνι άρχισε να τραγουδά,
σκορπίζοντας γλυκύτητα.
Σαν να ‘θελε να πει:
" Θα γυρίσουμε στην ομορφιά μια μέρα,
μόνο μη χαθεί η ελπίδα. "
Γεράσιμος Μιχελής
Υγ.:
Τον εικονιζόμενο ηθοποιό,
λίγο ή πολύ, όλοι τον γνωρίζουμε.
( φυσιογνωμικά τουλάχιστον. )
Μερικούς μήνες πριν το τέλος,
κι όντας φοβερά καταπονημένος
από την αδυσώπητη αρρώστια,
έγραψε το παραπάνω
ξεχωριστό ποίημα,
ώστε να μάς υπενθυμίσει,
πως, όντως :
" ηθοποιός
σημαίνει φως... "
Αιωνία του η μνήμη
κι η ανάπαυση!!
Παναγιώτης Σκοπετέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου