«Η τραγωδία των γηρατειών δεν είναι ότι κάποιος είναι γέρος, αλλά ότι είναι νέος.
Μέσα σε αυτό το γερασμένο σώμα είναι μια καρδιά ακόμα τόσο περίεργη, ακόμα τόσο πεινασμένη, ακόμα γεμάτη λαχτάρα όσο ήταν στη νιότη.
Κάθομαι στο παράθυρο και παρακολουθώ τον κόσμο να περνάει, νιώθοντας σαν ξένος σε μια ξένη χώρα, ανίκανος να σχετιστώ με τον έξω κόσμο, κι όμως μέσα μου, καίει η ίδια φωτιά που κάποτε πίστευε ότι θα μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο.
Και η πραγματική τραγωδία είναι ότι ο κόσμος παραμένει ακόμα, τόσο μακρινός και άπιαστος, ένα μέρος που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω».
Αλμπέρ Καμύ, «Η πτώση»
1 σχόλιο:
... ναὶ ἔτσι εἶναι...
ϕυσικά...
καὶ ἐπειδή ϕοβόμαστε τὸ θάνατο ποὺ ἐγγίζει...
σϕιχταγκαλιάζοντας τὸ ψέμμα
κερνᾶμε ἀνοησία ἄϕθονη -μεθυστική-
βάϕοντας μὲ ἐπιπολαιότητα
τὸν Νού μας τὸν ἀλήτη
σμπρώχνωντας καὶ κλωτσῶντας τὸν, νὰ πάει στὴν ἄκρη... καὶ...
ἀς τὸ βουλώσει ἐπιτέλους...
γιατὶ 'ναι τόσο ὑπέροχοι οἱ λογισμοί μας
καὶ τὸσο εἶναι γλυκειά ἡ γεύση τους...
ποὺ... καὶ ποιός νοιάζεται γιὰ τὴν...
ἐ π ί γ ε υ σ η
ποὺ ἀρέσκεται νὰ ἐπιστρέϕει
ἐν τέλει...
ἀμείλικτη δυσάρεστη
ἀλήθεια...
...
Δημοσίευση σχολίου