Ο Χριστός διαλέγοντας τον Πέτρο για πέτρα της Εκκλησίας Του, εποίησε για ακόμα μία φορά το απρόσμενο, το παράδοξο και το ακατανόητο για την κοινή λογική. Μη νομίσετε ότι διάλεξε κάποιον άνθρωπο αμετακίνητο, σταθερό, ικανοποιημένο και επαναπαυμένο στις δυνατότητες του. Ήταν ο Συμεών ευμετάβλητος και διστακτικός,πότε ορμητικός και πότε δειλός, είχε βαθιά πίστη και αγάπη στον Χριστό αλλά ενίοτε υποχωρούσε μπροστά στον κίνδυνο να κακοπαθει μαζί Του. Με αυτό τον τρόπο ο Χριστός ταπεινωσε όλους αυτούς τους αυτάρκεις, τους ηγεμονικούς, όσους κάνουν βέβαια και σταθερά βήματα, πιστοί στον εαυτό τους,με την πεποίθησή ότι έχουν σε όλα την εύνοια του Θεού. Όμως αυτό είναι η τραγική αυταπάτη των φαρισαίων . Σκεφτείτε ότι ο κορυφαίος ποιμένας ήταν ο πιο ανθρώπινος και αναγνωρίσιμος σε εμάς τους αδύναμους και αμαρτωλούς. Ο Χριστός θέλει από εμάς να κρατάμε την παρακαταθήκη που μας εμπιστεύτηκε και να την κοιτάμε με φρίκη και τρόμο ως την τελευταία στιγμή της κρίσης μας.Ενας άνθρωπος ο οποίος ζει σε διαρκή εγρήγορση και μετάνοια και προσοχή και τρόμο να μην βρεθεί ανεπαρκής και αναπολόγητος, όπως συνηθίζει, να μην τον προδώσει ο χαρακτήρας του για ακόμα μία φορά, βρίσκεται ανά πάσα στιγμή μπροστά στο κριτήριο του Θεού. Ποιος τολμά να αστοχήσει με τέτοια φρικτή αίσθηση; Ποιός αποδεικνύεται μετά από αυτό πιο αμετακίνητος και πιο σταθερός από όλους; Ο Πέτρος κράτησε το πολυτιμότερο θησαυρό του Θεού, την Εκκλησία Του, στα χέρια Του, με αυτή την διαρκή αίσθηση φόβου έως τέλους
π. Παντελεημων Κρουσκος
