Η Φευρωνία, της οποίας η ομορφιά ήταν ένα αληθινό δώρο, έλαβε ως προίκα τον αποκεφαλισμό—τι όμορφη προίκα για μια γυναίκα! Η Φευρωνία έδωσε τον λαιμό της στο σπαθί στις είκοσι πέντε του μηνός.
Αυτή η περίφημη γυναίκα, από τη νεαρή της ηλικία, σήκωσε τον χρηστό ζυγό του Κυρίου. Πήγε σε ένα μοναστήρι που βρισκόταν στα σύνορα Ρωμαίων και Περσών, σε μια πόλη ονόματι Νίσιβη, γνωστή και ως Αντιόχεια της Μυγδονίας. Εκεί έγινε μοναχή και ξεπέρασε όλες τις άλλες μοναχές του μοναστηριού στην άσκηση, τη σύνεση και τη μελέτη των θείων Γραφών. Η Οσία Βρυαίνη ήταν η ηγουμένη όλων των μοναζουσών εκεί.
Κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού, το έτος 288, επειδή ο ηγεμόνας Σελήνος καταδίωκε τους Χριστιανούς, οι υπόλοιπες μοναχές έφυγαν από το μοναστήρι, αναζητώντας να γλιτώσουν από τον θάνατο. Όμως, η μακαρία Φευρωνία, επειδή ήταν ασθενής, δεν μπόρεσε να φύγει. Κατάκειτο σε ένα κρεβάτι, και κοντά της κάθονταν η ηγουμένη Βρυαίνη και μια μοναχή ονόματι Ιερία. Εκεί λοιπόν πήγαν οι στρατιώτες του Σελήνου, και σπάζοντας τις πόρτες με τσεκούρια, μπήκαν μέσα στο μοναστήρι. Αμέσως τράβηξαν τα σπαθιά τους και ήθελαν να κατακόψουν τη Βρυαίνη. Ωστόσο, ο Πρίμος, ο ανεψιός του Λυσιμάχου, τους παρακάλεσε να μην τη χτυπήσουν, καθώς εκείνος πάντα φερόταν στους Χριστιανούς με συμπάθεια και ευσπλαχνία.
Άρπαξαν τη Φευρωνία και την πήγαν στον Σελήνο. Τη Φευρωνία ακολούθησαν η Βρυαίνη, η Ιερία και η Θωμαΐς, στηρίζοντάς την στην πίστη και νουθετώντας την να μη φοβηθεί τα βάσανα, μηδέ να προδώσει την εις Χριστόν ευσέβεια. Την παρότρυναν να ενθυμηθεί τις αδελφές τους Λιβύα και Λεωνίδα, καθώς και τη νέα Ευτροπία. Από αυτές, η Λιβύα αποκεφαλίστηκε για τον Χριστό. Η Λεωνίδα παραδόθηκε στη φωτιά. Η δε νέα Ευτροπία, ακούγοντας τη μητέρα της να της λέει: «Μη φύγεις τέκνον μου», αμέσως έδεσε τα χέρια της πίσω και, κλίνοντας τον λαιμό της στον σπεκουλάτορα, θανατώθηκε πρόθυμα.
Αφού η Βρυαίνη δίδαξε τη Φευρωνία, γύρισε στο μοναστήρι, κλαίγοντας και θρηνώντας, γιατί φοβόταν για το άδηλο τέλος της. Γι' αυτό παρακαλούσε τον Θεό να της χαρίσει νίκη κατά του Διαβόλου. Η Θωμαΐς και η Ιερία φόρεσαν ανδρικά ρούχα και, ανακατευόμενες με τους υπηρέτες, ακολούθησαν τη Φευρωνία.
Η Αγία οδηγήθηκε λοιπόν στον Λυσίμαχο, τον ανεψιό του Σελήνου, και ρωτήθηκε από αυτόν να πει ποιο είναι το όνομά της, το γένος της και η θρησκεία της. Η Μάρτυς, αντί για όλα, έλεγε πως είναι Χριστιανή. Αργότερα, ο θείος του Λυσιμάχου, Σελήνος, επιχείρησε να μεταπείσει την Αγία από την πίστη του Χριστού με κολακείες. Επειδή όμως δεν μπόρεσε, πρόσταξε να την απλώσουν από τα τέσσερα μέρη και, από κάτω, να την καίνε με φωτιά, ενώ από πάνω, να τη δέρνουν με ραβδιά. Επειδή λοιπόν, εκτός του ότι πλήγωσαν την αμνάδα του Χριστού από τους δαρμούς, έριχναν ακόμη και λάδι στη φωτιά, οι σάρκες της μακαρίας Φευρωνίας έλιωσαν και έτρεχαν κατά γης. Έπειτα την κρέμασαν και την εξέσχιζαν με σιδερένια νύχια και την έκαιγαν με τη φωτιά. Μετά απ' αυτά, της έκοψαν τη γλώσσα, την οποία η Αγία με πολλή ανδρεία, μόνη της έβγαλε έξω από το στόμα της. Έπειτα ξερίζωσαν τα δόντια της και έκοψαν με σπαθί τους δύο της μαστούς. Πάνω δε στο κόψιμο των μασκών έβαλαν αναμμένα κάρβουνα. Ύστερα έκοψαν τα χέρια και τα πόδια της Αγίας, και τελευταία την αποκεφάλισαν, και ούτως έλαβε η τρισολβία τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.
Κατά δε προσταγή του Λυσιμάχου, το σώμα της Αγίας συλλέχθηκε από τους Χριστιανούς και μεταφέρθηκε στο Μοναστήριό της, δια μέσου του κόμητος Φίρμου. Το κουβαλούσαν δε και στρατιώτες μαζί με τον Φίρμο. Και τα μεν άλλα μέλη της Αγίας συναρμόστηκαν το καθένα στην τάξη και φυσική του αρμονία. Τα δε δόντια της, τοποθετήθηκαν επάνω στο στήθος της. Και έτσι συγκεντρώθηκαν Επίσκοποι και Κληρικοί μαζί με Μοναχούς και πλήθος πολύ των Χριστιανών, και ούτω, ψάλλοντας ψαλμούς και ύμνους και κάνοντας αγρυπνία, ενταφίασαν το μαρτυρικό εκείνο και άγιο λείψανο.
Λένε δε, ότι όταν κάθε χρόνο τελούνταν η μνήμη της Αγίας στο Μοναστήρι, η Μάρτυς φαινόταν κατά το μεσονύχτιο, παρούσα μαζί με τις άλλες αδελφές και συμψάλλοντας, και αναπληρώνοντας τον τόπο στον οποίο και ζωντανή ούσα στεκόταν, έως ότου γινόταν η ευχή. Μια φορά δε, η Βρυαίνη θέλησε να την πιάσει, και αμέσως έγινε άφαντη.
Ο δε Λυσίμαχος, βαριά συμφορά θεώρησε το μαρτύριο της Αγίας: ένα μεν, γιατί καταγόταν από Χριστιανή μητέρα, και άλλο δε, γιατί ο θείος του Σελήνος έδειξε μεγάλη απανθρωπία και ωμότητα στη Μάρτυρα. Διέφθειρε γαρ το κάλλος της νέας παρθένου, το οποίο ήταν σχεδόν υπέρ ανθρώπου. Όθεν, από τη λύπη και την πικρία της ψυχής του, τότε μεν, δεν έφαγε ψωμί, αλλά θρήνησε και έκλαψε πικρά τον θάνατο της Αγίας. Αργότερα δε, πίστεψε στον Χριστό μαζί με τον Πρίμο, και έλαβε μαζί με εκείνον το Άγιο Βάπτισμα. Ο δε Σελήνος, έξω φρενών γενόμενος, θεώρησε στον ουρανό και μουγκρισε σαν βόδι. Έπειτα χτυπώντας την κεφαλή του σε μία κολόνα, κακώς ο κακός απέρριψε την ψυχή του.
Τελείται δε η Σύναξη και εορτή της Αγίας, στον Ναό του Αγίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, τον ευρισκόμενο στην Οξεία. (Τον κατά πλάτος Βίο αυτής, όρα στην Καλοκαιρινή.)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
* Ο δε ελληνικός Βίος αυτής σώζεται στη Μεγίστη Λαύρα, στην των Ιβήρων και σε άλλες, ου η αρχή· «Εγένετο εν ταις ημέραις Διοκλητιανού».
Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου