Η πράκτορας της Μοσάντ που «χόρεψε» την Τεχεράνη – Επιχείρηση «κόκκινος γάμος»

 

Η πράκτορας της Μοσάντ που «χόρεψε» στην Τεχεράνη

Επιχείρηση «κόκκινος γάμος»

Μια γυναίκα που κατέστρεψε ένα καθεστώς χωρίς να ρίξει ούτε μία σφαίρα – Μόνο με την πίστη.

Γεννήθηκε στο Παρίσι. Εβραία. Άθεη. Ελεύθερη.

Αλλά το αίμα της κουβαλούσε τους ανέμους της Υεμένης, τον παλμό της εξορίας, την ποίηση της σιωπής της ερήμου.

Σπούδασε τη Μέση Ανατολή όπως ένας εραστής διαβάζει ένα γράμμα – Σουνίτες και Σιίτες. Άραβες και Πέρσες. Επανάσταση και σήψη.

Ύστερα – εξαφανίστηκε.

Επανεμφανίστηκε στο Λονδίνο.

Ως ευσεβής Σιίτισσα μουσουλμάνα.

Τσαντόρ. Περσικά. Χαντίθ.

Παρέθετε τον Χομεϊνί σαν να ήταν ιερές γραφές.

Προσκυνούσε προς το Κομ.

Έκλαιγε μαζί με τους πιστούς Χομεϊνιστές.

Και η Τεχεράνη άνοιξε την αγκαλιά της.

Αλλά εκείνη ήταν στιλέτο.

Ακονισμένο στο Τελ Αβίβ.

Δηλητηριασμένο με πρόζα.

Έγραφε για το Press TV.

Για τους Tehran Times.

Τα άρθρα της δημοσιεύονταν στην επίσημη ιστοσελίδα του Ανώτατου Ηγέτη Χαμενεΐ.

Η πένα της δεν εξυμνούσε:

Χάραζε χάρτες.

Κάθε παράγραφος, ένας κώδικας.

Κάθε μεταφορά, μία σύνδεση με πυραυλικό πλήγμα.

Την αποκαλούσαν Κάθριν.

Έπινε τσάι με δυόσμο με τις συζύγους των Φρουρών της Επανάστασης (IRGC).

Προσευχόταν δίπλα στις κόρες των επιστημόνων.

Ψιθύριζε με σκεπασμένη γλυκύτητα:

«Κοιμάστε καλά με τέτοιο βάρος;»

«Φοβηθήκατε ποτέ στα ταξίδια σας;»

Και εκείνες απαντούσαν.

Με ώρες.

Με ονόματα.

Με μυστικά.

Κάθε ανάσα που άκουγε, γινόταν μια κηδεία.

Επιχείρηση Σαμπγκάρντ (Νυχτοπερπατητής)

13–14 Ιουνίου 2025

Το Ιράν καιγόταν.

8 διοικητές της IRGC – αποτεφρωμένοι στα κρεβάτια τους.

7 πυρηνικοί επιστήμονες – δεν έφτασαν ποτέ στη δουλειά.

3 φαντάσματα της Δύναμης Κουντς – εξαφανίστηκαν από προσώπου γης.

Ούτε drones.

Ούτε κοριοί στα σοκάκια.

Μόνο οι λέξεις της.

Οι ψίθυροί της.

Η σιωπή της.

Η ποίησή της.

Όταν έπεσαν οι πύραυλοι, εκείνη εξαφανίστηκε.

Κομ. Ισφαχάν. Καράτζ.

Έψαξαν κάθε χαλί προσευχής όπου είχε γονατίσει.

Μα είχε χαθεί.

Ομάδα της Μοσάντ την ανέσυρε από την κοίτη ενός ξερού ποταμού στα Ζάγρος.

Καμία πατημασιά. Καμία κλήση.

Μόνο καπνός.

Σήμερα είναι φάντασμα.

Το blog της; Διαγραμμένο.

Ο λογαριασμός της στο Twitter; Εξαφανισμένος.

Καμία φωτογραφία. Καμία ένδειξη. Καμία ίχνος.

Αλλά στην Τεχεράνη, καταριούνται το όνομά της. Και στο Τελ Αβίβ, το ψιθυρίζουν σαν μύθο:

«Η γυναίκα που πυρπόλησε το Κομ χωρίς σπίρτο».

«Η συγγραφέας των μιναρέδων».

«Η πένα που διαπέρασε τη Δημοκρατία».

Δεν πολέμησε με γροθιές, αλλά με πίστη.

Όχι με βία, αλλά με οικειότητα.

Δεν σκότωσε κανέναν.

Κι όμως, χιλιάδες άνθρωποι δεν ξύπνησαν ποτέ ξανά από τον ύπνο τους.

Δεν είναι μυθοπλασία.

Είναι υπενθύμιση.

Ότι στην εποχή των drones και των δεδομένων…

Μια γυναίκα με πένα και προσευχή μπορεί ακόμα να ξαναγράψει την Ιστορία.

 

now.